Úrval - 01.06.1949, Page 127

ANNA MARlA OG HERTOGINN
125
,Jan forviða. „Hvað eru þær að
gera?“
„Jan, — vinur minn, ég ætla
ekki að skrökva neinu að þér,“
sagði hertoginn lágt. „Þær eru
allar að bíða eftir því að röðin
komi að þeim.“
„Allar? Er þá engin gift?“
„Jú, sumar eru giftar — en
þær bíða samt.“
„Það er þá svo að skilja,“
sagði Jan, „að þér eruð langt á
eftir áætlun með — heimastörf-
in yðar.“
„Alveg rétt. Langt, langt á
eftir áætlun með heimastörfin
rnín, Jan.“
„Hamingjan hjálpi mér,“
sagði Jan og tók andköf. „Þær
eru áreiðanlega um hundrað.“
„Þær eru yfir hundrað, Jan
— yfir hundrað!“ tautaði her-
toginn mæðulega.
„Ja, hver fjárinn — ef þér
verðið að ljúka öllu þessu, þá
er það hreinn og beinn þræl-
dómur, það verð ég að segja.“
„Alveg hárrétt hjá þér, Jan.
Þrældómur, það var orðið! Og
gáðu líka að því, að ég er
ekki sami maður og ég var
forðum daga! Æ — ef ég væri
bara enn í fullu fjöri, þá gæti
ég sjálfsagt afgreitt allan hóp-
inn þarna niðri í hvelli. Ef ég
væri bara eins og þú — það væri
ekki mikið fyrir þig — þú
myndir ljúka því á þrem mán-
uðum eða svo.“
„Já — ég gæti ef til vill
lokið því á þrem mánuðum,“
sagði Jan. „En það yrði skrambi
erfitt verk, jafnvel fyrir mann
eins og mig.“
„Alveg rétt, Jan,“ sagði her-
toginn himinlifandi. „Það er
mér til mikillar gleði, að þú
skulir skilja mig og hafa samúð
með mér.“
Hertoginn sleppti glugga-
tjaldinu og gekk að skrifborð-
inu. Þar sat hann ósköp eymdar-
legur á svipinn.
„I gamla daga gat ég gegnt
skyldu minni, Jan. En nú —
ég verð víst að játa það — er
það að verða mér um megn.“
„Svona, svona, yðar hágöfgi,“
sagði Jan. „Segið ekki meira.
Svona, svona!“
Hann klappaði hughreyst-
andi á lotnar herðar hertogans.
„Ég get ekki gert að því,
Jan. Það er satt. En þó að ung-
um og hraustum manni kunni
að þykja það ótrúlegt, þá er ég
orðinn svo farinn, að ég skelf-
ist jafnvel hugsunina um að
þurfa að hátta hjá stúlku — já,
enda þótt hún sé eins ung og