Úrval - 01.06.1949, Side 128

126
URVAL
blómleg og hún Anna María
þín.“
Og hertoginn grúfði andlitið
í höndum sér.
„Haimngjan góða,“ sagði
Jan, ,,ég hef aldrei hugsað út
í þetta. Flestir karlmenn yrðu
stórhrifnir af að hafa svona
droit de seinúr. En ég get vel
skilið, að það geti orðið þreyt-
andi til lengdar. Allt hefur sín
takmörk."
„Þú hefur rétt fyrir þér,
Jan,“ sagði hertoginn og leit
upp. „Allt hefur sín takmörk;
það vitum við karlmennirnir, en
aðeins fáar konur skilja það.
Þess vegna bað ég Önnu Maríu
að fara út — svo að við gæt-
um rætt um þetta okkar á
milli.“
„Ja, nú er ég kominn í lag-
lega klípu,“ sagði Jan. „Auð-
vitað vil ég helzt gera það, sem
rétt er og löglegt — en á hinn
bóginn langar mig ekki til að
verða til þess að þyngja yðar
þungu byrði.“
„Mína níðþungu byrði, Jan!“
Jan fór að ganga um gólf,
því að það gerði honum auð-
veldara að hugsa. Svo nam
hann staðar.
„Yðar hágöfgi,“ sagði hann
loks. „Ég hef komizt að einni
niðurstöðu, og hún er sú, að
mennirnir geti að vísu sett sér
lög, en náttúran hefur líka sín
lög og----------“
„Kemur heim, Jan. Kemur
heim.“
„Og maður getur brotið hin
fyrrnefndu, en ekki hin síðar-
nefndu.“
„Það getur maður ekki, Jan.
Það getur maður ekki!“
„Og þess vegna hef ég tekið
þá ákvörðun, að við Anna María
leysum yður undan þessum
droit de seinúr yðar.“
„Jan Cawper! Jan Cawper!
Ég þakka þér af öllu hjarta.
Og til þess að sýna þér, hve
þakklátur ég er 'fyrir að þú
hleypur undir bagga með hrörn-
andi hæfileika mínum til að
gera skyldu mína, skal ég upp-i
fylla hverja þá ósk, sem þú
kannt að bera fram. Jæja, vin-
ur minn, hvað getur þú helzt
hugsað þér?“
Nú var Jan í miklum vanda
staddur, enda klóraði hann sér
óspart í höfðinu í margar mín-
útur.
„Heyrðu mig, drengur minn.
Segðu það, sem þér býr í
brjósti. Út með það! Ég skal
uppfylla ósk þína, svo framar-
lega, sem það er á mínu valdi.“