Úrval - 01.06.1949, Page 129

ANNA MARlA OG HERTOGINN
127
„Hum,“ sagði Jan. „Það er nú
eiginlega ekkert, sem mig
langar að óska mér — nema ef
það væri kannske eitt.“
,,Og hvað er það? Segðu mér
óskina, og hún er uppfylit!“
„Ja, sjáið þér til, það eina,
sem ég hef öfundað yður af er
að þér getið skotið eins marg-
ar kanínur og héra og yður
lystir, í skóginum yðar.“
,,Ha!“ öskraði hertoginn.
„Svo það ert þú, sem hef-
ur gerzt svo djarfur að
stunda veiðiþjófnað á landar-
eign minni! Ég skal--------- —“
Svo breyttist svipurinn á and-
liti hans.
„Jan Cawper, loforð er loforð,
og enginn skal geta haldið því
fram, að Yorkshiremaður hafi
svikið loforð sitt. Ósk þín er
uppfyllt! Farðu nú — og guð
blessi hjónaband þitt og geri
það frjósamt!“
Og svo fór Jan, en eftir sat
hertoginn og hristi hnugginn
höfuðið og andvarpaði. Og
þannig sat hann, þar til þjónn
kom inn og sagði:
„Yðar hágöfgi! Kvennanefnd-
in frá Siðgæðiseflingarfélaginu
er stödd úti á flötinni. Hennar
hágöfgi óskar þess, að þér kom-
ið niður — þó að það sé ekki
nema augnablik.“
Hertoginn andvarpaði enn á
ný.
„Þá það,“ rumdi hann.
„Snautaðu burt!“
Og þegar hann kom loksins
niður, var allt kvenfólkið á einu
máli um, að það hefði sjald-
an séð hann í verri ham. Því
að það orð lá á hertoganum á
Rudling, að hann væri óbetran-
legur, gamall geðvonzkupúki.11
En þetta sama kvenfólk hefði
orðið undrandi yfir skapi her-
togans fjórtán dögum síðar, í
brúðkaupi Jans Cawpers. Hann
var sem sé einn af brúðkaups-
gestunum. Og hann dansaði
gamaldags polka við Önnu
Maríu, tók undir hökuna á
henni, kleip hana í holdugasta
hluta líkamans, bölvaði og
drakk ógrynnin öll af öli.
Já, það var sannarlega fjörug
brúðkaupsveizla, og gamla fólk-
ið fór að tala um það, að her-
toginn hefði ekki verið í neinni
brúðkaupsveizlu í bænum síð-
ustu tólf árin. En nú var hann
brúðkaupsgestur, hrópandi og
látandi öllum illum látum, svo
að fólk varð að hafa sig allt
við, til þess að verða ekki á
vegi hans. Því að allir vissu,.