Úrval - 01.06.1949, Qupperneq 130

128
ÚRVAL
að hann var með afbrigðum
skapbráður, ef hann mætti mót-
spyrnu, og menn voru hræddir
við hann.
Allir nema Jan Cawper. Jan
Cawper var ekki hræddur við
nokkurn lifandi mann! Hann
leit í augu hertogans eins og
maður, sem horfir á jafningja
sinn. Og hertoginn tók í hönd
hans svo að allir sáu og sagði:
,,Jan Cawper — þú varst
reiðubúinn til að gera mér
greiða, og þú hefur glatt mig
í ellinni. Þess vegna ætla ég að
gera svolítið fyrir þig í stað-
inn.“
Með þessum orðum rétti hann
Jan pyngju með fimmtíu gull-
peningum; og hann gaf honum
bókfell, sem rautt band var
bundið um, og á skjalinu stóð,
að Jan Cawper hefði rétt til
að veiða héra og kanínur í
skógum hertogans á Rudling,
og skyldu þessi réttindi ganga
að erfðum til sonar hans og
sonarsonar, og þannig áfram,
meðan uppi væri karlmaður af
ætt Cawper og skógur, þar sem
hann gæti stundað veiðar.
Þannig lyktaði sögunni í
rauninni vel, enda þótt hertog-
inn notaði sér ekki hin æva-
gömlu réttindi sín.
í fyrstu sárnaði Önnu Maríu
þetta undir niðri, því að hún
var eins og allar aðrar konur.
En eftir því sem árin liðu,
komst jafnvel hún sjálf á þá
skoðun, að það hefði sennilega
farið bezt sem fór. Þó kom það
fyrir öðru hvoru, að hún and-
varpaði og leit á Jan.
„Það hefði nú getað verið
nógu gaman,“ átti hún þá til
með að segja. „En þegar öllu
er á botninn hvolft, þá hef ég
reyndar enga ástæðu til að
kvarta — ef þú skilur, hvað ég
á við.“
Og það hafði hún raunar
ekki — ef þið skiljið, hvað hún
átti við.
*
Urval
tímaritsgreina í samþjöppuöu formi.
Ritstjóri Gísli Ölafsson, Leifsgötu 16, afgreiðsla Tjarnargötu 4,
Pósthólf 365. — Nýir áskrifendur snúi sér til afgreiðslunnar eða
næsta bóksala.
ÚTGEFANDI STEINDÓRSPRENT H.F.