Úrval - 01.04.1952, Blaðsíða 15

ÆSKAN — ÞIGGJANDI EÐA ÞÁTTTAKANDI?
13
viku) og 18 ára syni (afgreiðir
í matvörubúð fyrir 315 kr. á
viku). ÖIl börnin borga 130
krónur á viku heim. Faðirinn
hefur 550 kr. á viku, sem fer
mestallt til heimilisins.
Frú Ögren fær þannig um
900 krónur á viku og borgar
með því útgjöld f jölskyldunnar:
húsaleigu, mat, gas, rafmagn og
síma. Börnin klæða sig sjálf.
Auk þess er á heimilinu 2 ára
sonur dótturinnar, eftirlæti allra
í fjölskyldunni. Hvort móðirin
kaupir á hann fötin en amman
fyrir heimilispeningana er ekki
fullljóst.
Hér búa sem sé 5 fullorðnar,
vinnandi manneskjurundir sama
þaki. Að formi til foreldrar og
börn, sem sitja við sama borð,
en fjárhagsástæður hvers ein-
staks meðlims utan heimilisins
eru mjög misjafnar.
„Finnst þér réttlátt, að þú
borgir aðeins 130 krónur fyrir
allt það sem þú færð heima, en
hafir sjálfur 250 krónur ? Hvaða
réttlæti er það, að faðirinn leggi
allar sínar tekjur í hinn sam-
eiginlega sjóð?“
Spurningin er lögð fyrir elzta
soninn. Hann svarar: „Þetta er
heimili pabba og mömmu. Ég
borga fyrir herbergi og mat.“
„Væri ekki réttlátara og
skemmtilegra, ef þið gerðuð
heimilið að einskonar sameign-
arfélagi. Allir legðu vikulaun
sín í félagssjóðinn, og síðan
væru heimilisútgjöldin greidd úr
honum og afgangmum skipt
jafnt á milli félagsmanna og all-
ir hefðu atkvæðisrétt í málum
félagsins?“
„Nei, það lízt mér ekki á.
Sú skemmtun mundi ekki vega
upp á rnóti þeirri frelsisskerð-
ingu, sem af því leiddi fyrir
mig.“
Þó að Ögrensfjölskyldan búi
við mjög góð efni og elzti son-
urinn hafi alltaf búið heima, þá
hefur hann enga löngun til að
gerast þátttakandi og meðá-
byrgur á þennan hátt. Aðspurð-
ur hvað hann mundi gera ef
hann sem ,,leigjandi“ gæti ekki
borgað fyrir sig, t. d. vegna
langvarandi veikinda, hvort
hann yrði þá sjálfum sér sam-
kvæmur og flytti burt og sækti
um framfærslustyrk, svaraði
hann vandræðalegur, að það
væri kannski rökrétt, en hann
hefði aldrei hugsað um það.
„Annars mundi mamma aldrei
láta mig fara að heiman,“
bætti ha,nn við af sannfæringu.
Og það er án efa rétt hjá
honum. Mamma gerir engar
kröfur sín vegna. Hún er ánægð
að hafa börnin hjá sér. Þau
eru vinnusöm og góð og víst
borga þau fyrir sig. Svolítið
verður æskan líka að fá að
skemmta sér . . . En ef börnin
vildu í raun og veru stofna sam-
eignarfélag, þá hefði ég ekki á
móti því. Þó að þess þurfi ekki.
Dóttirin: Já, það er sjálfsagt
ekki rétt, að við misnotum góð-
vild mömmu og fáum aftur lán-