Úrval - 01.04.1952, Qupperneq 97

MR. SMITH
95
ristir djúpt, er stundum sársauka-
fullur og ekki í neinum skilningi heil-
brigður. Mér virðist, að í öllu lífi
minu hafi aðeins ein manneskja séð
hina hliðina, innhverfuna, á mér, og
sú manneskja er Mary Raebum. Hún
er sennilega eina lifandi manneskjan
sem eg hef talað við um sjálfan mig.
Hún hefði kannski getað bjargað
mér. Reyndin varð þó sú, að hún
færði mér ógæfu.
Til skilningsauka á ýmsu, er nauð-
synlegt að rekja forsögu Mary í stór-
um dráttum, því að hún var næsta
óvenjuleg og jafnvel einkennileg.
Mary var sonardóttir manns sem
fyrstur sá framtíðarmöguleika Cres-
cent City. Hann eyddi allri starfsorku
sinni í að efla bæinn og eignaðist
við það stórar lóðir í hjarta stórrar
iðnaðarborgar. Lóðir þessar marg-
földuðust i verði, og þegar gamli
maðurinn dó, var hann margmiljón-
ari. Hann arfleiddi einkason sinn að
auðinum, en með því fororði, að lóð-
imar yrðu ekki seldar fyrr en í þriðja
lið, en lengur hafði hann ekki heim-
ild til að binda arfinn. Áður en hann
dó, hafði hann séð auðæfum, sem
skapazt höfðu í borginni, sóað og erf-
ingjana flytja burt til New York eða
Evrópu og lifa þar á auði Crescent
City. Hann setti því annað fororð
— að erfingjar í annan lið fengju
ekki arðinn af eign sinni nema þeir
býggju að minnsta kosti hálft árið
í Crescent City. Þetta var ástæðan
til þess að Mary Raeburn dvaldi
helming hvers árs í borginni.
Vantraust gamla mannsins á
hæfileikum og áhuga einkasonar
síns kann að hafa verið réttmætt
því að hann sýndi engan áhuga á
kaupsýslu. Þegar hann að loknu
fjögra ára háskólanámi i Harvardhá-
skóla og þriggja ára dvöl í Evrópu
kom heim var Crescent honum
framandi. Og eftir að gamli mað-
urinn dó dró hann ekki dul á óbeit
sína á borginni. Hann kvæntist konu
frá Nýja Englandi og upp frá því
var heimili þeirra í Evrópu; þau
komu aðeins til Crescent City til
að uppfylla skilyrði erfðaskrár-
innar.
Mary var þrem árum yngri en ég
og fædd í Evrópu. Ég sá hana mjög
sjaldan þangað til ári áður en ég
kom hingað á þessa Suðurhafseyju.
Á unglingsárum okkar beggja kom
hún stöku sinnum í samkvæmi þar
sem unga fólkið i Crescent City kðm
saman, en hún var alltaf dálítið
utanveltu, sennilega af því að hún
var ekki nógu kunnug bæjarlífinu
til að geta tekið þátt i glensi og
gamanmálum okkar.
Hún var ekki þannig útlits að
hún gengi i augun á piltunum. Hún
var frekar óásjáleg, feitlagin og
hálfklunnaleg. En eins og margar
slíkar stúlkur lagaðist hún með
aldrinum, vöxturinn batnaði, fín-
gerð lögun andlitsbeinanna kom
skýrar í ljós og gæddi svip hennar
þesskonar yfirbragði sem nálgaðist
sanna fegurð.
Þegar hún var 23 ára dó faðir
hennar og féllu þá til hennar geysi-
legar tekjur, að sjálfsögðu með því
skilyrði að hún dveldi helming hvers
árs í Crescent City. Einu eða tveim
árum seinna giftist hún manni að
nafni Herbert Raeburn. Eg sá hann
einu sinni eða tvisvar, hann var
dökkhærður, eldri en Mary og frek-
ar laglegur. En einhver snurða hljóp
á þráðinn og eftir fjögur ár voru
þau skilin. Eftir það urðu tengsl
hennar við fólkið í Oakdale ennþá
minni en áður.
Húsið sem hún bjó í hafði afi
hennar byggt um 1880 og hafði það
allajafna verið talið ljótt, þó að ald-
urinn hefði nú gætt það fegurð
sinni. Anddyrið var geysistórt og
upp úr því breiður hringstigi, glugg-
arnir á neðri hæðinni náðu frá gólfi
til lofts en lofthæðin var 4—5 metr-
ar.
Það fylgdi húsinu einhver undar-
legur raunablær, eins og það hefði
verið byggt handa stórri fjölskyldu.
En i tvær kynslóðir höfðu alizt þar