Úrval - 01.04.1952, Qupperneq 103

MR. SMITH
101
®g sagði: „Ég hef verið að hugsa
sm það sem þú sagðir einu sinni ....
um að vera frjálsari, að skemmta sér
stundum einn. ÍCg held það hafi verið
rétt hjá þér. Ég er komin á þá skoð-
un, ao hjón geti verið o/ nátengd
hvort öðru. Það getur orðið sjúklegt."
„Já,“ sagði ég áhugalaus. „Það held
ég líka.“
„Ég vil að þú finnir að þú sért
frjáls, væni minn.“
Þegar ég leit upp úr blaðinu, sá ég
að hún hafði verið að athuga mig
gaumgæfilega, og af langri reynslu
vissi ég, að henni hafði að lokum
skilizt, að hún væri búin að missa
mig og ætlaði nú að reyna nýja að-
ferð: troða upp á mig frelsinu.
Sennilega hafði hún lesið þetta ráð
í einhverjum ráðleggingardálkinum,
sem byrjaöir voru að koma í blöð-
unum.
„Kemurðu heim að borða i kvöld?“
spurði hún. „Mér er sama. Ef þú kem-
ur ekki, þá borða ég bara eitthvert
snarl með börnunum."
„Þú veizt, að á morgun er hinn
mánaðarlegi fundur i Verzlunarráð-
inu,“ sagði ég. „Eg borða niðri í bæ
og kem svo strax eftir fundinn." Hún
vissi auðviíað ekki um fundinn, en
það vildi svo til, að hann var á morg-
un og mér flaug það skyndilega í
hug.
„Jæja. En þú þarft ekkert að flýta
þér. Ef þú kemur ekki snemma, þá
fer ég bara að hátta."
Þetta var frelsishugmyndin í fram-
kvæmd. Hún vildi neyða mig til að
sjá hve mikið frelsi hún gæfi mér,
troða því ofan í mig, nudda mér upp
úr því. Hún gat aldrei látið neitt
í friði. Hún þurfti að hafa áhrif á
allt, skipuleggja allt, hagnýta sér
allt, rétt eins og það væri „Félag
foreldra og kennara" eða „Samband
kvenkjósenda".
Allan daginn á skrifstofunni og
jafnvel meðan ég var að borða há-
degisverð með kunningjunum í
klúbbnum, var hugur minn hjá Mary
Raeburn. Mér varð skyndilega ljóst,
að eitthvað dásamlegt hafði komið
fyrir mig. Mér leiddist ekki framar.
Eg hafði fengið löngun til einhvers,
áhuga á einhverju. Það var eins
og að vera ungur í annað sinn, næst-
um eins og að fæðast að nýju. Eg
hafði loks fengið áhuga á lifinu.
Klukkan var sex, þegar ég ók gegn-
um stóra hliðið hjá Mary. Þegar ég
nam staðar við húsið, stóð Mary á
tröppunum, klædd i daufgrænan,
dragsíðan flauelskjól, með sérkenni-
lega háum kraga, eins og hún væri
andi frá þeim tíma, er húsið var
nýtt.
„Halló!" sagði hún, „ég hef beöið
eftir þér.“
Þegar ég kom upp á tröppurnar
til hennar, stakk hún hendinni undir
handlegg mér og sagði: „Það bíður
glas af martini eftir þér og Hazel
hefur búið til indælan mat. Ég bað
um hann klukkan átta, svo að við
þyrftum ekki að flýta okkur,“ og
svo bætti hún við, næstum ástleit-
in: „Þú kemur seint."
Þessar móttökur kunna að hafa
verið einlægar og óundirbúnar, en
þær gátu eins hafa verið fyrirfram
áætlaðar í öllum atriðum. Hvort held-
ur sem var, þá voru þær ekki að-
eins þægilegar og hlýjar, heldur brú-
uðu þær ef svo mætti segja breiðan
ál. Það var eins og við hefðum þekkt
hvort annað náið í langan tíma og
hitzt að staðaldri. Ég held að engin
nema reynd kona hefði getað þetta.
Með einu látbragði hafði hún leitt
mig inn í heim sinn allan.
Ég held það hafi verið við borðið,
sem ég skynjaði í fyrsta skipti óljóst
þann óraunveruleika, sem seinna átti
eftir að altaka mig um skeið. Ég
man, að snöggvast greip mig sú und-
arlega tilfinning, að ég væri kominn
aftur í tímann til annars tímabils i
ævi minni, þegar ég var óreyndari
og fáfróðari, en þó hamingjusamari.
Jafnvel kjólarnir, sem Mary og Nicole
voru í, virtust hæfa þessum liðna
tíma.
Ég man ekki samræðumar við