Úrval - 01.04.1952, Page 109

MR. SMITH
107
■eins og það væri ekki annað en smá-
vegis ólag á meltingunni. „Hún tal-
er aldrei mikið um það. Eftir því
sem ég hef komizt næst, mun það
hafa byrjað á Italíu fyrir löngu. Hún
hefur fengið svona köst áður, svo að
ég vissi strax hvað að var. En nú
er ég búinn að hjálpa henni i þetta
sinn. Hún verður fljótlega jafngóð."
Hann leit hvasst á mig. „Það er
hræðilegt að horfa upp á þetta, ég
á við kvalirnar .... Mig furðar mjög
á að þér skylduð ekki vita þetta,
en Mary fullvissaði mig um að yður
hafi aldrei grunað neitt. Menn þurfa
líklega að vera kunnugir einkennun-
um — þekkja öll litlu örin eftir nálar-
stungurnar, hvernig hún gat verið
þreytt eina stundina, horfið snöggv-
ast á braut og komið aftur frisk
og full af fjöri og með glampa í
augunum. Og auðvitað hefur hún
aldrei drukkið neitt sterkara en
sherry."
Þetta kom allt heim — allt of vel.
Ég hafði tekið eftir þessu án þess
að gefa þvi gaum, ef til vill af því
ég skildi ekki merkingu þess, af því
ég var of óreyndur og fákunnandi.
Læknirinn hélt rólegur áfram að
drekka kaffið sitt. Eftir stundarþögn
spurði ég annarlegri röddu: „Er ekk-
ert hægt að gera við þessu?“
„Það er kannski hægt að lækna
hana — að fullu, og kannski ekki.
Ég held hún kæri sig ekki um að
læknast. Einmitt það er erfiðast' í
svona tilfellum. Menn byrja venju-
lega á þessu út úr örvæntingu, og
venjulega er þeim ofvaxið að snúa
aftur og horfast í augu við örvænt-
inguna. 1 langflestum tilfellum hrasa
þeir aftur. Sjáið til, Mary skortir
mjög andlegt jafnvægi. Þetta er allt
mjög flókið og ég get ekki hrósað
mér af þvi að þekkja allar orsak-
irnar."
títi var nú orðið albjart og morgun-
sólin skein inn um gluggana. Þorps-
búar voru komnir á kreik. En þrátt
fyrir sólskinið var allt grátt fyrir
augum mér, eins og allt væri hjúpað
þoku sem smogið hefði jafnvel inn
í litlu borðstofuna.
Læknirinn hélt áfram: „Mér kem-
ur þetta auðvitað ekkert við. Ég
þekki yður ekki og veit ekkert um
samband ykkar Mary, en ef ég væri
í yðar sporum, mundi ég slíta sam-
vistunum. Þær geta aldrei orðið nein-
um til góðs. Héðan af geta þær að-
eins versnað og kannski endað með
skelfingu."
„Hvað heldur Mary?"
„Ég veit það ekki. Ég spurði hana
einskis. Sjáið til, það er ekki aðeins
eitrið. Það er fleira. Þér eruð kannski
orðinn flæktur í eitthvað sem þér
skiljið ekki." Hann stóð snöggt upp.
„Og nú segi ég ekki meira .... Ég
fer með Mary til New York í kvöld.
Hún þarf að komast á spítala um
stundarsakir — einkaspítala, þér
skiljið."
„Ég gæti farið með hana,“ flýtti
ég mér að segja.
„Nei. Þér eruð of ókunnugur þess-
um málum. Það er til heill huliðs-
heimur í þessu landi handa fólki sem
eins er ástatt um og Mary, og yður
skortir lykilinn að þeim heimi. Auk
þess vill hún ekki fara með yður.
Hún vildi ekki einu sinni sjá yður,
en ég gat ekki sáð hvernig hægt væri
að komast hjá því. Ef ég væri í yð-
ar sporum, mundi ég taka saman
föggur mínar og fara. Eins og á
stendur, munduð þér aðeins gera
illt verra með nærveru yðar. Ég kem
aftur eftir klukkutíma." Svo tók
hann töskuna sína, lagði aðra hönd-
ina á öxl mér og sagði: „Mig tekur
sárt til yðar, en eins og komið er,
er ekki annað að gera.“
Mér tókst að stynja upp nokkrum
þakkarorðum og svo fór hann.
Þyngsta raunin var að fara upp
stigann og inn í herbergið aftur. Ég
held það hafi verið af því að ég
vissi að uppi beið mín önnur kona
en sú, sem ég skildi við fyrir stuttri
stundu. Og þó elskaði ég hana enn,
eins mikið og áður. En það hafði
orðið undarleg breyting á þeirri ást.