Úrval - 01.04.1952, Qupperneq 111

MR. SM2TH
109
hafði ég tekið utan um hana — en
J>að hafði ég ekki gert mánuðum
saman.
,,Eg lauk mér af fyrr en ég hafði
búizt við," sagði ég hugsunarlaust,
og heyrði setninguna bergmála í
höfði mér eins og hæðnisfulla athuga-
semd við allt sem skeð hafði. Svo
köstuðu konurnar á mig kveðju, og
ég vissi hvað þær hugsuðu. Þær hugs-
uðu: „Hann er kominn aftur. Enid
hafði rétt fyrir sér! Þeir koma allir
aftur að lokum!"
Eg staðnæmdist við spilaborðið og
talaði og lét sem ekkert sérstakt
hefði gerzt. Svo fór ég upp i herberg-
ið mitt og áður en ég vissi af, var
ég sofnaður. Eg hafði ekkert sofíÖ
í hálfan annan sólarhring.
Það var orðið dimmt þegar ég
vaknaði. Ég fór niður og ætlaði að
aka í bilnum. Ég hafði ekkert
sérstakt í huga, ætlaði bara að aka
eitthvað út í buskann. Rétt þegar ég
var að sleppa út, heyrði ég Enid
kalla: „Ég hef haldið kvöldmatnum
heitum, elskan. Hann er í ofninum."
Ég sagði: „Þakka þér fyrir, mig
langar ekki í neitt. Ég ætla bara að
fara út og fá mér frískt loft. Ég
kem sennilega snemma heim.“
Daginn eftir fór ég á skrifstofuna
og gerði tilraun til að kippa í lag
því sem ég hafði vanrækt. Klukkan
fjögur fór ég af skrifstofunni og
kom við í hótelbamum til að fá mér
glas af vini. Af svip kunningja m'inna
þar sá ég að spilakonumar þrjár
höfðu ekki legið á liði sínu. Þðim
hafði bersýnilega öllum borizt sú
fregn, að ég væri kominn aftur á
básinn fyrir fullt og allt, þó að mér
sé enn i dag hulin ráðgáta, hvemig
þeir gátu vitað eða haft grun um
að eitthvað alvarlegt hefði gerzt.
Mér fannst ég lesa samúð í svip
sumra vina minna. Þeir höfðu litið
á mig eins og óstýrlátan fola og
öfundað mig, en nú var öllu lokið og
ég aftur kominn á básinn.
Klukkan var orðin meira en sex
þegar ég kom heim og fann þar
bréf frá Mary. Þetta var i fyrsta
skipti sem hún skrifaði mér itíím.
Bréfið hljóðaði svo:
Ástin mín!
Þessar linur eru kveðjuorð. Ég fer
í kvöld og verð lengi í burtu. Senni-
lega kem ég aldrei aftur í gamla
húsið, sem er eini staðurinn þar sem
mér hefur fundizt ég eiga heima.
Við munum aldrei sjást aftur.
Mig tekur sárt að skrifa þetta, en
það em svo margar ástæður — svo
margar sem þú veizt ekkert um, aðr-
ar en sú, sem þú uppgötvaðir í Vir-
ginía. Þetta var allt óráð frá byrj-
un, og ég vissi það strax. Einmitt
af þvi var þetta illa gert af mér,
þvi að ég hefði getað stöðvað það
í tíma eða komið í veg fyrir að það
byrjaði nokkurn tíma. Það hefur eitt-
hvað verið I mér frá upphafi, eitt-
hvað illt og spillt. Það byrjaði þeg-
ar ég var img, og umhverfi það sem
ég ólst upp í bætti ekki úr skák,
og þegar ég giftist var .... eins og
hleypt hefði verið af stað spreng-
ingu. Það er eitthvað sem ég ræð
ekki við, og ég er löngu hætt að
reyna að ráða við það.
Mér finnst eins og ég sé að rifa
úr mér hjartað þegar ég skrifa þér
þetta, því að ég elskaði þig raunveru-
lega og elska þig enn, vinur minn.
Þú hefðir kannski einhvern tíma get-
að frelsað mig, en nú er það of
seint. Það hafði skeð of margt löngu
fyrir þann dag, er við hittumst á
veginum. Það er eins og ég sé tvær
manneskjur og önnur sé óvinur minn
sem ég get ekki treyst, sem stöðugt
svikur mig. Þú varst ekki fyrsti mað-
urinn í lífi mínu, og heldur ekki ann-
ar eða briðji. Þeir hafa verið margir
.... svo margir, að stundum þeg-
ar ég er þreytt, man ég þá ekki
alla.
Ég var vön að koma heim í gamla
húsið til að hvíla mig, því að erfitt
var um allt slíkt þar. Og þó skeði
það einnig þar stundum, snöggt og
ofsalega. Það stóð aldrei lengi, en I