Úrval - 01.04.1952, Qupperneq 113

HR. SMITH
111
ur eins og hún. Eg held ekki það
kæmi vitund við hana þó að ég dæi
eða yrði drepinn. Fyrst á eftir myndi
hún finna til sín. Hún yrði „striðs-
ekkja“ eftir mann sem dáið hafði
á einhvern hátt fyrir land sitt. Et'
efnahagskerfi landsins hrynur ekki
í rúst, getur hún haldið bílnum sín-
um, kæliskápnum, húsinu og öllu sem
þvx fylgir. Hún getur sent börn-
in í háskóla, væntanlega til þess að
þau sói þar fjórum árum ævi sinnar
og komi þaðan jafninnantóm og ó-
menntuð og við Enid komum einni
kynslóð fyrr. Hugsanlegt væri, að
hún giftist aftur manni sem vænt-
anlega yrði ekki eins sérvitur og
undarlegur og ég var, manni, sem
félli betur inn í lífsmynd hennar,
manni, sem aldrei hafði þorað að
líta hlutlægum augum d sjálfan sig,
konu sína eða heiminn sem hann
lifði í.
Það er tvíræð og margslungin kald-
hæðni í því sigurhrósi sem fyllir hug
minn, þegar ég les bréfin frá Enid.
Hún hefur aldrei skilið, að einmitt
á þeirri stundu þegar ég kom aftur
til hennar, missti hún mig fyrir fullt
og allt. Það skipti ekki máli hvort
við bjuggum í sama húsi eða hálf
jörðin skildi okkur að, eins og núna.
Hún hafði misst mig. Ég býst við
að það séu fleiri en ég sem sloppið
hafa á þennan hátt, þótt ég. hafi
einn orðið til þess að skrá það á
blað.
*
1 gærkveldi kom liðþjálfinn aftur
ti.1 að fá sér slag. Ég held ég muni
sakna hans. Frá honum geislar ein-
hver dýrsleg hlýja eða þróttur, sem
með einhverju móti seytiar inn i
mann þegar maður hefur verið í ná-
vist hans um skeið. Þó mun ég fyrst
og fremst sakna hans að ég held af
því að við erum vinir. Eg hugsa xun
hann sem vin, jafnvel þegar ég er að
reyna að gera mér grein fyrir hvers
vegna hann sé það .... ef til vill
betri vin en nokkurn annan sem ég
hef átt. Hversvegna? Ef til vill af
þvi að við spyrjum ekki hvorn ann-
an um hugsanir og tilgang hvors
annars, af því að hvor uin sig gef-
ur hinum það sem hann vill og Iief-
ur þörf fyrir.
Liðþjálfinn vann öll spilin og fór
burtu í sjöunda himni. Eg heyrði
hann flauta í tunglskininu á leiðinni
yfir sandinn til kofans.
Nú þegar ég er aftur setztur við
ritvélargarminn minn, finn ég að ég
hef eiginlega ekkert meira að skrifa.
Ég sit hér og fálma við stafina á
leturborðinu, altekinn einhverri und-
arlegri tómleikatilfinningu. Ef til vill
kemur hún af því að ég hef ekki
meira að segja. Ég hef gengið í gégn-
um hreinsunareldinn, og er nú hreinn
af öllu, en jafnframt tómur.
Fótfrái, rauði refurinn hleypur yfir
.... Það er einhver að skjóta. Senni-
lega Hómer, þetta göfuga eintak
„vanhirtrar" stéttar .... Ég verð að
fara að athuga hvað gengur á.
*
Ath.: Þannig endar handritið, og
það er kannski eins góður endir og
hver annar. Aðeins skal bent á, að
það kann að felast eitthvað táknrænt
í því, að miðstéttarmaðurinn „Mr.
Smith", með öllum takmörkunum
sinum, veikleika og vonum, skyldi
falla fyrir hendi Hómers, „hins ván-
hirta".
•k 'k ~k