Úrval - 01.06.1956, Qupperneq 85

HERBERGIÐ MITT
83
lánaðan síma, hringi og hringi.
Fletti upp í blöðunum — bíó,
kannski ball? Og innanbrjósts
ahtaf sama þráin: nálægð! Ná-
lægð manns eða konu, einhver
til að halda í höndina á, um-
gangast, tala við. Bara ekki
þessa f jóra veggi og gerviheim
bókanna. Og ég flý herbergið
og geng langar göngur, til þess
eins að koma aftur með munn-
inn lokaðann utan um ósögð
trúnaðarorð.
Hverskonar einmanaleiki er
það sem umlykur mig og marga
aðra, sem þola hann illa, en
hafa ekki þrótt eða gáfu til að
sigrast á honum? Þakklát og
af frjálsum vilja komum við
heim í herbergið okkar, lokum
að okkur og látum þreytuna
líða úr okkur. En þegar þreyt-
an er horfin finnst okkur að við
séum eins og fangar, án sam-
bands við mannlega hlýju. Og
nú sit ég hér og hrópa í þög-
ulli örvæntingu: ó, faðmlög
manns, vingjarnlegt handtak
konu, hlýtt höfuð sofandi barns!
En rödd skynseminnar talar
til mín úr bjartasta horni her-
bergisins: leystu sjálf vandamál
þín, leitaðu samvista við fólk,
taktu frumkvæðið; það eru til
félög og skemmtanir og þú get-
ur farið á námskeið eða helgað
þig líknarstarfsemi. Allir þeir
sem eru ólánsamari og meira
hjálparþurfi en þú — hugsaðu
um þá, hjálpaðu þeim og þá
muntu gleyma smááhyggjum
þínum.
Ég svara að þetta sé rétt og
hljómi vel, en ég finn ekki til
áhuga eða hrifningar. Eldheitur
baráttumaður stórfenglegra
hugsjóna verð ég aldrei, blátt
áfram af því að ég verð aldrei
fylliiega sannfærð um stórfeng-
leik þeirra, í félögum hef ég
aldrei kunna,ð við mig og hversu
mörg námskeið hef ég ekki sótt
á undanförnum árum? En þeg-
ar áhuginn á námsefninu er tak-
markaður og maður sækir nám-
skeiðið eimmgis til þess að leita
sér félagsskapar, er ekki við
miklu að búast. Og að hjálpa
öðrum — víst hef ég gefið fé
til ýmiskonar hjálparstarfsemi,
en í beinu sambandi við bá sem
ég hef viljað hjálpa hef ég
aldrei verið.
Það er nálægð og hlýja heim-
ilis sem ég sakna. Ég veit það.
Afi og amma áttu jörð og
bjuggu þar, og þar ólst mamma
upp. Oft dreymir mig um bæinn
þeirra, óska þess að ég hefði lif-
að þar, innan um börnin, vinnu-
fólkið, ættingjana — allt þetta
fólk, sem átti sæti sitt og neytti
brauðs síns við langa borðið í
eldhúsinu. Allir áttu sínu hlut-
verki að gegna og lifðu í návist
við stórviðburði lífsins, fæðingu
og dauða. Amma gaf hænsnun-
um og leit eftir börnunum. Ó-
gift föðursystir var tekin á
heimilið og var sem ein af f jöl-
skyldunni. Þetta voru bönd sem
margir brutust út úr, en jafn-
framt öryggi og tilgangur.
Það hvissar í katlinum —