Úrval - 01.06.1956, Qupperneq 89

LUCIENNE FRÆNKA
87
það ekki? Segið mér í hreinskilni,
er svolítið líf í þeim?“
„Svona í meðallag'i," sagði ég. ,,Það
er glimt í þeim.“
Hann strauk hökuna og brosti
annars hugar. „Það hafa þau frá
móður sinni. Ég hafði alltaf mikið
dálæti á henni.“
„Hún er indæl," sagði ég.
„Já, hjartahlý, göfuglynd og skiln-
ingsgóð. Ég gat aldrei skilið hvers-
vegna hún giftist bróður minum.
Hann er gæddur öllum þeim dyggð-
um sem prýða góðan borgara, en
skemmtilegur var hann aldrei. Eruð
þér ekki á sama máli?" spurði hann
og brosti kankvíslega.
„Hann er kannske dálitið þung-
ur," sagði ég og dró við mig svarið.
„Yður er óhætt að tala i hrein-
skilni. Ég get alveg eins gagnrýnt
bróður minn og hvern annan. Okkur
kom aldrei vel saman." Hann strauk
hökuna. „Þessvegna skil ég ekki
hversvegna hann fór að senda yður
til mín."
Ég var nú ekki lengur í vafa
um að mér mundi geðj^ist að Paul
frænda; ég sagði þvi brosandi: „Blóð
er þykkra en vatn. Þetta voru hans
orð. Ég er dóttir hans."
Mér var skemmt að sjá undrunar-
svipinn á honum. En svo skellti hann
upp úr. „Góða, góða!" sagði hann
og tók mig í faðm sér og kyssti
mig á báðar kinnar. „Af hverju
sagðirðu mér það ekki strax?"
„Ég var hrædd um að mér mundi
finnast þú leiðinlegur."
„Þetta er dásamlegt," sagði hann.
,,Ég er þá ekki leiðinlegur, ha? Þú
verður að koma heim og hitta kon-
una mína, Lucienne, og Pierre son
minn." En svo beit hann á vörina.
„Lucienne geðjast ekki að Ameriku-
mönnum," sagði hann. „Henni finnst
þeir allir vera" — hann þagnaði til
að leita að orði, sem ekki væri of
særandi — „túristar", bætti hann
við og brosti. „Bíddu héma, ég ætia
að skreppa heim og búa hana undir
komu þina." Hann kom aftur eftir
stundarf jóiðung og bað mig að koma
með sér. „Ég vona að þú talir
frönsku," sagði hann, „því að Luci-
enne kann aðeins fáein orð i ensku."
Mér geðjaðist að Lucienne straxL
og ég sá hana. Hún var stór kona,
Ijóshærð og gráeyg og grannvaxin
þrátt fyrir stærðina. Hún tók fyrstu
kveðju minni með fálátri kurteisi,
en það vottaði fyrir brosi við munn-
inn, þegar hún bar fyrir okkur vínið
á undan matnum. „Eruð þér áreiðan-
lega frænka Pauls?" spurði hún i
hálfkæringi.
„Áreiðanlega," sagði ég. „Annars
væri ég ekki hér."
„Nei, auðvitað ekki. En þetta er
ótrúlegt. Búin að vera þrjá mánuði
í Paris án þess að heimsækja frænda
yðar. Hann sagði að þér hefðuð
verið hrædd um að yður kynni að
finnast hann leiðinlegur." Hún brosti.
„Það er allur varinn góður. En mér
þykir vænt um, að yður skuli ekki
hafa þóttPaul leiðinlegur." Hún brosti
hlýlega til hans. ,,Og Pierre er efstur
i sínum bekk í menntaskólanum.
Hann er aðeins þrettán ára, en . er
þó ekki bam lengur. Ef nokkur er
leiðinlegur hér í fjölskyldunnj, er
það ég."
„Elskan mín, ég hefði aldrei gifzt