Úrval - 01.06.1956, Side 101

LUCIENNE FRÆNKA
99
legu íbúS þeirra. Súsanna var, eins
•og Lucienne hafði skrifað, stór kona
og fáskiptin. Það var ekki fyrr en
ég tók upp sjálfblekung handa syni
hennar og brúðu handa dótturinni,
að hún mýktist svolítið. Þegar Pierre
stakk upp á að við þúuðumst, sagði
hún alvarlega, en þó laus við alla
feimni: ,,Það tekur tíma fyrir ókunn-
uga að kynnast."
En þrátt fyrir fálæti hennar sá
ég að hún hafði gert sér mikið far
um að hafa ofan af fyrir mér þá
þrjá daga, sem ég dvaldi á heimili
þeirra. Það voru gestir til hádegis-
og kvöldverðar á hverjum degi.
Þær stundir þegar við vorum þrjú
ein, töluðum við aðallega um Luci-
enne. Þau höfðu bæði áhyggjur af
henni, hann af sonarlegri umhyggju,
hún af skyldurækni. „Okkur er ekki
•vel við, að hún skuli búa ein svona
langt frá París," sagði Pierre. „Þeg-
ar pabbi dó, var hann grafinn í Pére
Lachaise. Það var virðuleg og mjög
dýr útför og hennar var itarlega
getið I blöðunum. Mér þótti mjög
vænt um að geta gert honum þenn-
an síðasta greiða. Eftir jarðarförina
tókum við mömmu heim með okkur
og létum hana fá herbergið sem þú
ert í núna."
„Hún var þar í viku, en þá sagðist
hún vilja fara heim," greip Súsanna
fram í. „Henni varð ekki umþokað.
Hún kvaðst mundu una sér betur
meðal vina sinna, en það eru gaml-
ar konur, sem lifa á naumu náðar-
brauði ættingja. Hún kaus það líf
frekar en að vera hjá okkur."
„Ef til vill hefur hún valið skyn-
samlegri kostinn," sagði ég. „Það er
ekki ailtaf auðvelt að búa hjá tengda-
bömum."
„Vissulega ekki," sagði Súsanna.
„En hún er farin að eldast, komin
yfir sjötugt. Við höfum áhyggjur
út af henni. Hver hjálpar henni, ef
hún veikist?"
„Er hún orðin hrum?" spurði ég
kvíðin.
„Nei, alls ekki," sagði Pierre.
„Bara gömul."
„Og dálítið erfið," bætti Súsanna
þurrlega við. „Eg veit að yður þykir
mjög vænt um frænku yðar, en ef
þér þekkið hana, þá vitið þér að hún
er einþykk."
Ég brosti með sjálfri mér; þetta
var bergmál af orðum Lucienne um
tengdadótturina. „Lét Paul henni
eftir nægan lífeyri?" spurði ég.
Pierre og Súsanna litu hvort á
annað áður en Pierre svaraði.
„Mamma heldur það," sagði hann.
„Pabbi seldi allar fasteignir sinar,
og ekki á sérlega hagstæðu verði.
Þegar ég tók við fjárreiðunum eftir
dauða hans, var næstum ekkert eftir.
En mamma veit það ekki. Hún held-
ur að ég hafi tekið að mér að ávaxta
eigur hennar. Eg sendi henni mán-
aðarlega peningaupphæð, sem hún
segir að nægi sér. Það er ósköp lítið,
en hún vill ekki taka við meiru,
segir að peningarnir þurfi kannski
að endast lengi."
Þegar ég fór, kvaddi Pierre mig
með kossi á báðar kinnar og Sús-
anna með handabandi. Við vorum
þá farnar að nefna hvor aðra með
fornafni, en þéruðumst áfram.
Fjórum stundum síðar steig ég út
úr langferðabíl við aðaltorgið í smá-