Heimili og skóli - 01.08.1952, Qupperneq 25

HEIMILI OG SK.ÓLI
69
lýsti yfir fyrir hönd norsku þjóðarinn-
ar þessum minnisstæðu orðum: „We
Norwegians despise discipline, loyal-
ty, end respect.“2) Þessi framkoma
piltsins er einstakt og fágætt dæmi um
fullt samræmi orða og gerða. Hann
stendur upp og lýsir yfir trú sinni á
ósiðaða og virðingarlausa framkomu
með megnri óháttvísi gagnvart gesti.
Piítur þessi hafði kert mikið. Hann
talaði góða ensku, og mælti frjáls-
mannlega og ófeiminn. En hann hafði
ekki lært eitt atriði: að það sæmir sér
ekki að láta í ljós fyrirlitningu sína á
háleitum hugsjónum gests síns, jafn-
vel þótt maður kunni að bera slíka
fyrirlitningu í brjósti.
En þá er spurningin: Hafði piltur-
inn rétt fyrir sér? Sagði liann satt, Svo
er fyrir að þakka, að hann tók of djúpt
í árinni, er hann sagði We Norwegi-
ans ;en ef vér litumst um og gerum
oss ljóst viðhorfið, verðum vér að játa,
að hann fór háskalega nærri sannleik-
anum.
Á heimilunum hittum vér börn,
sem eru hávaðasöm og skella öllum
hurðum, sem leyfist að klifra upp í
fín og skrautleg húsgögn með skitna
og foruga fætur, sem heimta brauð-
sneið í stað þess að biðja um hana,
sem sitja ekki róleg við miðdegisborð-
ið, sem hrifsa kjötsnúðana og sloka og
sötra súpuna.
I skólunum kveður við hávaði og
gauragangur í stigum og skólagöng-
um, börnin fleygja frá sér pappír og
rusli hvar sem er, skella hurðum og
skarka í skúffum og skólaborðum,
2) „Vér Norðmenn fyrirlítum" o. s. frv. (allt
það, cr hinn hafði ncfnt).
fleygja bókum sínum á borðið og gera
sem allra mestan hávaða. Þau koma
þjótandi inn í kennarastofu og kalla
Iiávært eins og í hópi félaga sinna: „Er
Ólsen hérna?“ Þau eiga við lektor
Ólsen. Þau ávarpa kennara sína með
munninn fullan af mat og hendurnar
í vösunum, og þeim líðst þetta.
Ég rakst einu sinni á eftirfarandi
klausu í stil í 3. gagnfræðaskólabekk:
„Þar sem ég fer í Strætó á heimleið-
inni, er alltaf heilmikil biðröð, þegar
ég kem þangað, því að ég kem alltaf á
síðustu stundu. En mér tekst nú samt
oftast að riðja mér braut, svo að ég
kemst í fremstu röð. Auðvitað eru
þarna alltaf einhverjar kellingar, sem
steyta görn, en ég kæri mig kollóttan
um það.“ Af þessari klausu er tvennt
ljóst: I fyrsta lagi, að drengurinn
hegðaði sér ruddalega á hverjum degi
og var óbilgjarn og ónærgætinn á all-
an hátt, og síðan hitt, að liann taldi
þetta vera í stakasta lagi og jafnvel
hrósvert. Til þess að grennslast eftir,
livort hann myndi vera einn um þessa
skoðun, las ég klausú þessa upp í
bekknum, athugasemdalaust. Árang-
urinn var raunalega ískyggilegur.
Nemendunum virtist þetta skemmti-
legt. Er ég hafði spjallað dálítið um
þetta við þá, skildist þeim þó, að ekki
væri allt eins og vera bæri, lakari voru
þeir þó ekki. En samt þurfti að brýna
þetta fyrir þeim.
Mig langar til að bæta hér við öðru
smáatriði um það, sem tveir stéttar-
bræður mínir urðu eitt sinn fyrir. Það
var á skemmtiferð skólans, og átti að
gista á gistihúsi um nóttina. Kennur-
unum tveim, ásamt þrem mennta-
skólapiltum, var vísað á sama her-