Heimili og skóli - 01.08.1952, Blaðsíða 32

76
HEIMILI OG SKÓLI
Sextugur
Freysteinn Gunnarsson
skólastjóri
í
Þegar ég kom í Kennaraskólann
haustið 1921, atvikaðist það svo, að ég
kom nokkrum dögum síðar en flestir
aðrir nemendur. Ég hafði farið gang-
andi norðan úr Skagafirði suður í
Borgarnes, og þetta var nokkuð sein-
farin leið fyrir gangandi mann. Ég
hafði svo fengið stundatöflu og tekið
mér sæti inni í 2. bekk. Það átti að
vera íslenzkutími. Ég hafði ekki séð
þennan væntanlega kennara minn og
beið því með nokkurri eftirvæntingu,
en ég hafði heyrt, að það væri ungur
guðfræðingur, Freysteinn Gunnars-
son að nafni. Mér þótti nafnið nokkuð
hörkulegt og jafnvel fráhrindandi, og
hafði í huga mínum dregið upp mann-
inn utan um þetta nafn. En þegar
minnst varði, opnuðust dyrnar, og inn
kemur maður í meðallagi hár, en
nokkuð þrekinn. Innganga hans var
með slíkri prúðmennsku og hógværð,
að ég sá þegar, að mér hafði skjátlazt
manngerðin uta.n um nafnið. Hann
bar nokkrar bækur undir hendi sér og
lagði þær hægt á kennaraborðið, sneri
sér síðan að bekknum með góðlátlegu,
nærri því feimnislegu, brosi og sagði
eitthvert gamanyrði við okkur, áður
en kennslan hófst.
Fyrstu kynni af mönnum eru kann-
ske ekki traustur grundvöllur að var-
anlegu mati á þeim, en oft fara þau
þó ótrúlega nærri lagi. Og svo liefur
mér reynzt það með Freystein Gunn-
arsson. Mér varð þegar í fyrstu
kennslustundinni mjög hlýtt til þessa
yfirlætislausa og hógværa manns, en
um leið vakti hann traust mitt. Jafn-
framt því, sem eitthvað alúðlegt og
hlýlegt var við framkomu hans alla,
var eitthvað traustlegt við manninn.
Þessi maður gat ekki verið eitt í dag
og annað á morgun. Hann gat ekki
verið neinn veifiskati. Og svo hefur
mér jafnan reynzt FreysteinnGunnars-
son. Sambúð okkar í skólanum var
góð, en svo skildu leiðir eðlilega, og