Heimili og skóli - 01.08.1952, Blaðsíða 45

HEIMILI OG SKOLI
89
Ritstjóraspjall
Byrjum á byrjuninni.
Hér að framan er birt grein eftir
norskan skólamann um hegðunarupp-
eldi og miðast hún að sjálfsögðu fyrst
og fremst við norskar aðstæður. En ég
hygg þó, að þar sé vikið að mörgu, sem
við mættum vel taka til íhugunar. Og
við skulum umfram allt ekki vera að
deila um það, hverjum það sé að
kenna, að börn og unglingar hegða
sér ekki ávallt eins og vera ber. Þetta
unga fólk er fyrst og fremst börn síns
tíma. Þau eru börn þessarar þjóðar
með kostum hennar og göllum, og það
er jöfn skylda okkar allra að ala þau
upp eins og siðmenntað fólk. Skólarn-
ir viðurkenna réttmæti þeirrar kröfu,
sem til þeirra er gerð, að ala upp sið-
sterka æsku, en þeir gera aðeins sömu
kröfu til ýmissa annarra aðila.
Fyrir nokkrum árum bar svo við, að
kennari einn fór með allstóran hóp
unglinga til Reykjavíkur. Þetta voru
íþróttamenn, sem voru að taka þátt í
kappleikjum, vaskir menn og elsku-
legir piltar í daglegri umgengni.
Kennari þessi, sem var fararstjóri pilt-
anna í þessu ferðalagi, er tók um viku-
tíma, lagði á sig mikið erfiði og ómök
vegna pilta þessara, eins og þeir skilja,
sem tekið liafa að sér fararstjórn slíkra
hópa. En kennari þessi taldi það ekki
eftir sér, því að hann var hið mesta lip-
urmenni, og sambandið milli hans og
piltanna var hið bezta og algjörlega
árekstralaust.
Til þess að orðlengja þetta ekki,
nægir að geta þess, að ferð þessi gekk
að öllu leyti vel, og var það ekki hvað
sízt að þakka góðri og öruggri farar-
stjórn. En svo er komið heim. Það er
numið staðar við bifreiðastöðina. Far-
arstjórinn hjálpar til að hver fái sitt og
svo dreifist hópurinn eftir viku ferða-
lag og samvinnu. En ekki einn einasti
af piltunum kvaddi kennarann, farar-
stjóra sinn.
Hér var um frámunalega ókurteisi
og taktleysi að ræða. En getur nokkur
sagt, hverjum þetta er að kenna. Eg
hygg ekki. En hér er eitthvað að. —
Myndi þessa þjóð í heild ekki skorta
þá háttvísi, sem norski lektorinn sakn-
ar svo mjög hjá löndum sínum? A
meðan börnin drekka í sig þetta and-
rúmsloft háttleysis og tillitsleysis til
annarra, getur engin ein stofnun vald-
ið hér straumhvörfum. En það skal þó
viðurkennt, að þarna hvílir samt lang-
samlega þyngsta ábyrgðin á heimilun-
um og skólunum. En má ég samt
spyrja alla þá, sem skella skuldinni t
þessu efni á skólana eða heimilin til
skiptis: Eruð þið í hvívetna fyrir-
myndir barnanna og unglinganna um
hegðun alla og háttvísi?
Úr bréfi.
Merkur skólastjóri hefur fyrir
skömmu skrifað mér in. a.:
„Eitt er það atriði, sem ég finn
sjálfur og með þakklæti og gleði að
hefur orðið áberandi ávaxtaríkt af
mínum störfum, enda hafið og unnið
í bæn, en það er rœktunarstarfið. Það
‘ er forgöngu- og brautryðjandastarf,