Heimili og skóli - 01.08.1952, Síða 35

HEIMILI OG SKÓLI
79
Þýzkalandi. — Þar mun hann hafa
lifað við lítinn kost á stríðsárunum.
Að loknu námi dvaldi hann um tíma
í Svíþjóð. Þar kvæntist hann sænskri
glæsikonu af merkum ættum. Síðan
fluttust þau hjón til Reykjavíkur,
þar sem frændi minn hlaut stöðu við
Atvinnudeild Háskólans.
Af eðlilegum ástæðum urðu kynni
okkar lítil eftir að frændi minn hóf
langskólanám sitt. Þó dvaldi hann
hjá mér í Víðikeri yfir sumartímann,
nokkru eftir að liann byrjaði háskóla-
nám í Kaupmannahöfn.
Þessi sumartími varð okkur báðum
til mikillar ánægju. Við gengum kapp-
samlega að heyskapnum, en þess á
milli sökktum við okkur niður í gróð-
urathuganir. Báðir höfðum við afar-
mikinn áhuga fyrir grasafræði.
En sumarið var fljótt að líða — og
frændi minn hvarf aftur út í heiminn.
Ár liðu. Og enn var ég sjúklingur.
Ég lá á spítala í Reykjavík og var
þungt haldinn.
Þá bar það við, að til mín kom í
heimsókn virðulegur og vel búinn
maður — og færði mér suðræna ávexti
að gjöf.
Þarna var þá kominn frændi minn
af heiðinni. Amerískir vinir hans
höfðu gefið honum ávextina. En á
þeim árum voru ávextir ófáanlegir
hér á landi.
Vænt þótti mér um þessa gjöf. En
et' til vill ekki vænna en um silunginn
forðum.
Hvoru tveggja gjafirnar lýstu sama
hugarfari gefandans. Hér var aðeins
nokkur aðstæðumunur.
Ég horfði á frænda rninn. í raun og
sannleika var hann óbreyttur, þrátt
fyrir allt volkið í veraldarsjó. í svipn-
um var sama festan og drenglyndið. —
Og þrátt fyrir allt var „sveitamaður-
inn“ ekki úr sögunni. Hann var hér
ljóslifandi, þótt eðlilega væri hann nú
fágaðri í fasi og klæðaburði.
Mér var það ljóst, að saga frænda
míns var ævintýrasaga. Heiðarbúinn
var orðinn heimsborgari, með langan
og strangan námsferil að baki.
En hvaða öfl voru hér að verki?
Hvaða orsakir lágu til þess, að há-
sveitadrengurinn réðist út á hina tor-
sóttu menntabraut?
Ekki verður því svarað hér. En hitt
er víst, að óvenjuleg þrautseigja og þol-
gæði átti drýgstan hlut í því, hversu
vel tókst um árangurinn.
Ekki er ólíklegt, að frændi minn
hafi spurt sjálfan sig á stundum, þegar
brekkan var torfærust, líkt og Einar
Benediktsson forðum:
„Því brauzt ég frá sókn þeirra vinn-
andi vega
á vonlausu klifin, unz hrapandi féll?“
En „sveitamaðurinn“ gafst ekki
upp, þrátt fyrir klungrin og klifin.
— Ég lá á spítalanum í rúman
mánuð.
Allan þann tíma kom frændi minn
í heimsókn til mín daglega. Okkur
gafst því nægur tími til að rifja upp
gamlar minningar.
En frændi minn hugsaði líka um
tækni nútímans. Hann beið því með
óþolinmæði eftir amerískum vísinda-
manni, sem átti að rannsaka með hon-
um biksteinsnámur austur í Loð-
mundarfirði.
Við þennan bikstein batt frændi
minn miklar vonir. — Hann var