Læknaneminn - 01.11.1965, Síða 35

LÆKNANEMINN
35
argasti misskilningur og mikil
tímaeyðsla.
Annars fellur mér alltaf mest
fyrir brjóst, að stúdentar skuli
vera í verklegu námi á Kleppi,
áður en þeir fá fræðilegu kennsl-
una í síðasta hluta. Að vísu er
viss stuðningur að því að vera á
Kleppi nokkuð snemma í náminu,
en líklega fengju þeir meira út úr
dvölinni eftir fræðilegu kennsluna.
Vel mætti hugsa sér að skipta
dvölinni hér og lengja um leið,
hafa t.d. hálfan mánuð í miðhluta
og mánuð í síðasta hluta, og þá
mundu menn ekki ganga að sömu
verkum í bæði skiptin. Fyrri dvöl-
in yrði mest sýnikennsla; stúdent-
arnir gengju fyrst og fremst
stofugang, væru með við að taka
nokkrar sjúkrasögur og skrifuðu
kannski 1—2 ítarlegar sjúkra-
skrár sjálfir. I síðara skiptið störf-
uðu þeir eins og kandidatar, tækju
sjúkraskrár og vaktir, eins og þeir
gera núna í miðhluta með lélegri
undirbúningi. Þá mundi sá tími
nýtast stúdentum miklu betur,
þeir gætu tekið miklu virkari þátt
í meðferðinni, jafnvel sinnt alveg
sjálfir meðferð ákveðinna sjúkl-
inga undir leiðsögn læknanna.
Að lokum ættu þeir svo að vera
einhvern tíma á geðlækningastofu,
en það er svið, sem okkur vantar
alveg. Það væri mjög gott að hafa
slíka lækningastofu, þar sem
stúdentar tækju á móti sjúkling-
um utan úr bæ, sem eru ekki svo
veikir, að þeir þurfi spítalavist, og
fengju þannig svolítið bragð af
því, sem á þeim mæðir í almennu
læknisstarfi síðar.
— Hvernig ætti sú kennsla að
fara fram, t.d. í sambandi við
neurosur? Er ekki dálítið erfitt
vegna sjúklinganna sjálfra að láta
aðra hlusta á þá en lækninn?
— Það er yfirleitt mjög erfitt
að tveir eða fleiri séu hjá slikum
sjúklingi í einu, þó síður, ef hann
er valinn sérstaklega og undirbú-
inn undir það. En þegar stúdentar
hafa fengið fræðilega kennslu og
síðan verklega kennslu í geð-
spítala, gætu þeir komið fram sem
læknir sjúklingsins, verið einir
með honum, tekið sjúkrasögu og
meðhöndlað hann í samráði við
lækni, sem væri við hendina. Þeir
legðu allt fyrir hann, sem fram
hefur komið eftir hvert viðtal við
sjúklinginn, og ræddu það ræki-
lega. Þá mætti ennfremur ræða
um viðbrögð þeirra sjálfra í sam-
talinu og búa þá undir það næsta.
Jafnvel mætti taka allt samtalið
upp á segulband og fara yfir það
á eftir, en það yrði auðvitað visst
álag á stúdentinn. Þar kemur
gamla hræðslan við að koma upp
um vanþekkingu sína.
Svona kennsluform þyrfti helzt
að hafa, en það krefst aukinna
kennslukrafta og er því dálítið
erfitt í framkvæmd, auk þess sem
önnur aðstaða, einkum húsakost-
ur, er ekki fyrir hendi.
— Er nokkur von til að sú að-
staða komi í náinni framtíð, t.d.
í sambandi við Landspítalann?
— Þar er fyrirhuguð geðlækm's-
deild í sérstöku húsi, kannski
hundrað rúma deild eða svo. Því
miður hefur enn ekki tekizt að fá
fullkominn geðspítala af svipaðri
stærð og Kleppsspítalinn, svona
250—300 rúm, ásamt lækninga-
stofu. Slíkur spítali ætti helzt að
vera í nánum tengslum við Land-
spítalann, bæði landfræðilega,
stjórnunarlega og ekki hvað sízt
með tilliti til kennslu. Þá fyrst
yrði kennsluaðstaða viðunandi.
— Finnst yður hlutur geðlækn-
isfræðinnar ekki heldur lítill í
kennslunni hérna?
—- Jú, hann mætti vera meiri.