Læknaneminn - 01.12.1966, Blaðsíða 12

12
LÆKNANEMINN
draumaborg í baksýn í sambandi við þann fjörkipp, er kemur í ýmsar
framkvæmdir skamma stund á fjögurra ára fresti af mjög svo vel
þekktu tilefni og augljósri sýndarmennsku. Forsvarsmönnum lækna
væri miklu nær og raunar það eitt skylt að þekkja og vita, hvað þeir
vilja skipuleggja og sækja bæði hart og fast. Ég mun koma að því
síðar í þessari grein, hvílíkur ábyrgðarhluti aðbúnaður sjúkrahúsanna
í dag yfirleitt er, og það vita allir læknar. Ég skal ekki trúa því að
óreyndu, að ekki megi skýra þetta fyrir valdsmönnum. Það á ekki að
hlusta á neinar afsakanir. Peningar og vinnuafl er til, hefur og enda
aldrei skort í loddaraskap og sýndarmennsku. Islenzkir valdsmenn eru
yfirleitt óhæfir til sinna starfa, enda flestir komnir í stöður sínar fyrir
pólitíska verðleika eingöngu. Þeir, sem ekki hafa vit á því, sem þeir
eiga að fást við og nenna ekki að setja sig inn í það, sýna ávallt
tregðu, til að breiða yfir einfeldnina. Þetta er alkunnugt lögmál. Það
vita allir, hvernig tregða er yfirunnin. Það má ekki lengur viðgang-
ast, að manndómsleysi okkar læknanna sjálfra skuli eiga sinn þátt í
seinagangi sjúkrahúsbygginganna. Okkur þykir auðvitað leitt að
styggja fólk, en hér verður að setja hnefann í borðið. Við vitum hvar
skórinn kreppir, og við eigum að virða ábyrgð okkar sem lækna.
#
Því slasaða fólki, sem Slysavarðstofan þarf að leggja inn á sjúkra-
hús, má skipta í þrjá hópa. I fyrsta lagi er um að ræða fólk, sem
þannig er slasað, að lækning þeirra krefst útbúnaðar og aðstæðna um-
fram það, sem Slysavarðstofan ræður yfir. Þessu fólki gengur yfirleitt
vel að koma inn á sjúkrahús, enda verða að vera til fyrir það sjúkra-
rúm, hvað sem tautar. I öðru lagi eru svo þeir, sem þurfa aðstoðar sér-
fræðinga annarra en þeirra, er vinna á Slysavarðstofunni. Það gengur
yfirleitt einnig allsæmilega að koma þessu fólki á sjúkrahúsin, enda
þessi tilfelli mismunandi acut. Þá er komið að þriðja hópnum, og er
hann stærstur. Það eru slasaðir, sem þyrftu eftirlits um lengri eða
skemmri tíma m.t.t. þess, er þeir hafa orðið fyrir, enda þótt ekki komi
endilega margt fram við fyrstu skoðun. Hér fer sjúkrarúmaskorturinn
að segja til sín. Dóms- og kirkjumálaráðherrann, sem einnig fer með
heilbrigðismál, þurfti að vísu ekki lengi að bíða eftir sjúkrahúsvist á
s. l. hausti. Þau leynast víða rúmin þegar leitað er með réttu hugarfari
og góðum vilja. Læknar leggja þar við drengskap sinn að gera ekki
upp á milli sjúklinga, en það reynist hér sem víðar betra að vera séra
Jón en bara Jón. Munu og hinir fyrrnefndu seint reka sig á sjúkra-
rúmaskortinn, þótt af því gæti verið hið mesta gagn fyrir báða aðila.
Hinir síðarnefndu hlaupa hinsvegar ekki inn á sjúkrahús til eftirlits
nema af ærnu tilefni.
Nú skal það viðurkennt, að skortur er á sjúkrarúmum, en hins-
vegar orkar tvímælis, hvort ekki mætti nýta þau betur. Mætti ekki
t. d. draga úr innköllunum og ætla slösuðu fólki fleiri rúm a.m.k.
meðan á vakt stendur á hverjum spítala. Það er ástæðulaust að leggja
sílspikaðar kerlingar inn á sjúkrahús til þess að segja þeim að borða
minna, og fólk getur lengi keypt sér víðari skó utan um hallux valgus