Læknaneminn - 01.12.1966, Blaðsíða 30

30
LÆKNANEMINN
saman hefðu ekki haft nokkurt
tækifæri til að sjá sjúklinga, hvað
þá heldur sýna ykkur sjúklinga.
Eins væri það að kenna lífeðlis-
og lífefnafræði og hafa ekki tök
á að sýna ykkur eða láta ykkur
gera eina einustu tilraun.
Jón Hjaltalín sagði fyrir 100 ár-
um: „Að kenna anatomi án kruf-
inga er eins og að kenna úrmakara
án þess hann sjái nokkru sinni úr.“
Eg tek undir þetta, það er sama
hugsunin. Og það er andskoti hart
að líða þurfi 100 ár, áður en haf-
izt er handa.
Þér sögðuð, að flytja bœri alla
lœknakennslu í Landspítalann.
Missa þá ekki læknanemar sam-
band við aðrar deildir Háskólans?
Ég vona, að svo verði ekki. Gert
er ráð fyrir því, að þið fáið í upp-
hafi almenna líffræðilega mennt-
un. Þessi kennsla yrði væntan-
lega látin í té af mönnum, sem
kenna jöfnum höndrnn við lækna-
deild og náttúrufræðideild, þegar
hún kemmst á legg. Og ég sé ekk-
ert því til fyrirstöðu, að menntun
lækna og líffræðinga yrði sameig-
inleg lengi vel. Þetta er svo í Eng-
landi, þar sem ég þekki til. Þetta
er æskilegt ekki einasta vegna
fæðar okkar og takmarkaðra
kennslukrafta, heldur er þetta
líka eitt af því, sem átt er við með
,,integration“. Það er ekki bara
verið að tengja hinn fræðilega
grundvöll læknisfræðinnar hag-
nýtu starfi, heldur einnig öðrum
greinum vísindanna. Framfarir í
læknisfræði hafa að verulegu leyti
byggzt á framförum í líffræði. Eg
vona svo sannarlega, að fyrirhug-
aðar breytingar leiði ekki til ein-
angrunar heldur auki tengsl ykk-
ar við menn í öðrum greinum, þar
sem hluti af ykkar námi yrði sam-
eiginlegur þeirra. 1 fljótu bragði
sé ég ekkert því til fyrirstöðu,
að verðandi líffræðingar sæki
nám sitt upp í Landsspítala. Það
er víst farið að ræða um stofnun
náttúrufræðideildar, en það er að-
eins á umræðustigi ennþá. Það
væri mjög illa farið, ef lækna-
deildin yrði ennþá meiri sérskóli
en nú er, og það er eins andstætt
mínum hugsunum og hugmyndum
og nokkuð getur verið.
Þér hafið aðeins rætt samband-
ið við líffrœðinga — hvað um
húmanista, sem svo eru nefndir?
Það er ekki síður mikilvægt.
„Die Grenzen meiner Sprache
bedeuten die Grenzen meiner
Welt“, segir Wittgenstein. Orða-
forði manns takmarkar þann
heim, sem hann getur talað um
skýrt og skiljanlega, þann heim,
sem er sameign hans og annarra.
Og því má ekki gleyma, að ,,mál“
í víðustu merkingu felur í sér
teiknakerfi allra vísinda, stærð-
fræði, eðlisfræði o. s. frv. auk dag-
legs máls. Eflaust eiga allir sér
svo reynslu, sem ekki verður tjáð
í lógisku kerfi. Það er okkar
óskýri einkaheimur. Þess vegna
höfum við listina. — En nú erum
við komnir langt frá efninu.
Alls ekki, er þetta ekki merg-
urinn málsins?
Jú, kannski. Alla vega held ég,
að skýrleiki í hugsun og máli þ. e.
a. s. því rökkerfi, sem maður hef-
ur bezt vald á, fari nokkuð sam-
an. Ég held líka, að það yrði að
ómetanlegu gagni fyrir stúdenta
og skólann í heild, ef hafin yrði
kennsla í vísindasögu og vísinda-
legri aðferðafræði. Leitazt yrði
við að skýra vísindalega aðferð,
hvernig þekkingar er aflað. Fæst
þá nokkur innsýn í náttúru svo-
kallaðrar vísindalegrar þekkingar
og takmarkanir hennar.