Læknaneminn - 01.12.1966, Blaðsíða 19

LÆKNANEMINN
19
læknir, ef alvarlegt stórslys myndi henda í héraði hans? Einn leiðtogi
okkar var raunar að þessu spurður og hann svaraði einfaldlega, að
héraðslæknarnir myndu sjá um það. Svona ábyrgðarlaust tal, þegar
um líf fjölda manns getur verið að tefla, á að varða við lög.
Nú vil ég minna á, að miklar framfarir hafa orðið, og læknavís-
indin hafa unnið umtalsverð afrek á því sviði, að koma stórslösuðu
fólki til lífs. í gervöllum hinum siðaða heimi gera menn sér þess ljósa
grein, að síaukinn hraði og vélmenning bíður heim stórslysunum, og
engu er til sparað, að þeim verði mætt með sem beztum árangri.
Þjálfað starfslið er til taks á sjúkrahúsunum, tækniútbúnaður full-
komnaður sem unnt er, og almannavarnir þessara landa telja það eitt
af sínum stóru hlutverkum að vera til aðstoðar með lið sitt, ef stórslys
ber að höndum. Hér er ekkert til sparað, svo vel megi takast. En á ís-
landi er þessu öfugt farið. Það er rætt um þessi mál eins og tíðarfarið
og síðan flotið áfram sofandi. Almannavarnir grafa innan holt og heil
fjöll, sem við eigum að hlaupa inn í, þegar sprengjan fellur, og sérfræð-
ingur fer í útvarpið og segir Vestmannaeyingum að hlaupa upp á
Helgafell, ef flóðalda kemur frá Surtsey, og hefði engum eyjarskeggja
dottið það í hug hjálparlaust. Stofnanir, sem settar eru á laggirnar
fyrst og fremst með pólitískt áróðursgildi í huga, leika jafnan grát-
broslega sýndarleiki.
Ég lít svo á, að það atriði, sem hér er verið að ræða, varði alla
lækna og sá okkar, sem ekki teldi svo vera, ætti að svipast um eftir
annarri atvinnu. Þess vegna vil ég spyrja að lokum: Hversu lengi eig-
um við sjálfir með þögn okkar og aðgerðarleysi að vera sekastir allra?
#
Hér hefur verið rætt um neyðar- og slysaþjónustu í Reykjavík,
helztu annmarka hennar við núverandi aðstæður og hversu úr má
bæta. Ég hef sýnt fram á, að flest það, sem miður fer, stafar af skipu-
lagsleysi annarsvegar, en kæruleysi hinsvegar. Mér þykir hörmulegt, að
þurfa skuli að áminna lækna um sjálfsagða ábyrgð þeirra og kollegiali-
tet. En einmitt nú, þegar við gerum auknar kröfur á hendur þjóðfélag-
inu, er rétt að minna á, að við verðum einnig að gera kröfur til okkar
sjálfra, svo við séum menn fyrir hinum fyrri.