Læknaneminn - 01.06.1970, Qupperneq 53

LÆKNANEMINN
vt
þjóðarinnar eru að verulegu
leyti í höndum lækna.
Mismunur á kröfu A og B er
ekki svo mjög fólginn í ólíku
námsefni, heldur fremur í valdi
nemandans á námsefni. Liður B
virðist því gera meiri kröfur til
kennarans og til ýtarlegri
kennslu. Um kröfu A eru allir
sammála. Hins vegar geta menn
deilt um kröfu B. Skoðun mín er
sú, að það sé aðferðarlega rangt og
siðferðilega ótækt af lækni að
gera ekki upp árangur starfsins
öðru hvoru. Vegna stórkostlegra
árlegra framfara innan læknis-
fræðinnar ætti ekki að veita lækni
leyfi til þess að starfa sem sér-
fræðingur nema til nokkurra ára í
senn. Læknir er vísindamaður og
þarf að hljóta menntun sem slík-
ur.
Líffræðilegt vandamál er reynt
að skýra með lögmálum eðlis- og
efnafræði. Framfarir í læknisfræði
eru að verulegu leyti fólgnar í því
að taka þessar tvær síðasttöldu
greinar í þjónustu læknavísinda.
Naumast þarf að taka fram,
hversu öflug og afgerandi stærð-
fræðin er sem hjálpartæki eðlis-
og efnafræði.
Af kröfu D leiðir m. a., þar sem
stjórnun og skipulag heilbrigðis-
mála eru að verulegu leyti í hönd-
um lækna, að þjóðfélagið hlýtur að
kref jast þess, að læknar viti vissa
hluti um aðgerðarrannsóknir og
notkun rafreikna (81,86).
Hvernig á að Tcenna?
Eins og fram hefur komið, tel
ég heppilegt að skipta námsefninu
í tvo hluta.
Fyrri hlutann ætti að kenna
þegar á fyrsta ári. Höfuðáherzla
yrði lögð á talnameðferð, fram-
setningu og einfalda hefðbundna
tölfræði. Kennsla færi aðallega
fram í fyrirlestrum, en auk þess
3mðu sérstakir umræðutímar, þar
sem nemendur og kennari (kenn-
arar) ræddu niðurstöður þar til
gerðra verklegra æfinga. í slíkum
verklegum æfingum þyrfti að-
ferðar- og ályktunarfræðin að
geta notið sín, og yrðu þær að
öðru leyti hluti af verklegum æf-
ingum í raungreinum t. d. efna-
fræði. Nokkuð samstarf verður því
að vera milli kennara þessara
greina og kennarans í tölfræði.
Nemendur yrðu óhjákvæmilega að
leggja á sig nokkra heimavinnu,
meðan þeir væru að tileinka sér
frumhugtök tölfræðinnar.
Síðari hlutann teldi ég heppi-
legt að kenna, þegar námi í und-
irstöðugreinum er lokið. Má fara
yfir námsefnið á nokkrum önnum,
sem ekki þurfa að vera samliggj-
andi. Við nánara val námsefnis og
tímasetningu kennslu á stærð-
fræðikennarinn að hafa hliðsjón
og samvinnu við kennara annarra
greina. Ávinning-ur af slíkri sam-
vinnu yrði, að nemandinn kynntist
sjónarmiðum tveggja manna með
ólíka menntun. Kennslan á aðal-
lega að fara fram í umræðuhóp-
um og heimavinna nemandans að
vera hverfandi. Tilgangurinn er
ekki að útskrifa tölfræðinga,
heldur lækna, sem gera sér grein
fyrir gildi stærðfræðinnar og
möguleikum, eru dús við táknmál
hennar og vita, hvenær þeir eiga
að leita til stærðfræðinga.
Lókaorð.
Þegar ég hóf að rita grein þessa,
varð mér fljótlega lióst, að efni
þessu yrði ekki gerð viðhlítandi
skil í stuttri grein sem þessari.
Ég vil því benda á heimildir (81)
og (86).
Að lokum vil ég gefa F. Tatt-
ersfield á tilraunastöðinni Rot-