Læknaneminn - 01.06.1975, Blaðsíða 41

eggjaslokkur numinn brott 1971; fóstureyðing að
læknisráöi framkvæmd 1970.
Crunuð um taugaveiklun og/eða hugsýki allt frá
1950; meöferð aldrei fullnægjandi að áliti sjúklings.
Við komu á lyflæknisdeildina 1974 var konan á eft-
töldum lyfjum: Tabl. Librium 5 mgX2, tabl. Mar-
plan 10 mgX2 og tabl. Mebumal natrii 100 mg fyr-
ir svefn.
Skoðun, marz 1974: Meðalhá, jafnholda kona
(163 cm, 64.2 kg). Hár nánast svart, litaraft sam-
svarandi, rjóð í kinnum. Engin merki ofdökkva húð-
ar eða slímhúða. Fas „taugaveiklunarlegt“. BÞ: 190
/120: P — 80/mín, reglulegur. 2° háþrýstings-slag-
æðlingabreytingar í augnbotnum. Hjarta innan eðli-
legra klíniskra stærðarmarka. Hjartatónar hvellir,
emkum yfir hjartagrunni. Miðlínuskurður milli
nafla og klyfta. Annað ómarkvert við skoðun.
Tveim dögum fyrir komu á lyflæknisdeildina var
Cortisone acetas meðferðinni hætt og sjúklingur þess
1 stað settur á meðferð með tabl. dexamethazoni 0,5
nigX2. Með því vannst:
a) sjúklingi var séð fyrir nægri glúcósteravirkni,
ef hana skorti þá slíkt.
b) hægt yrði að mæla raungildi nýrnahettubark-
arstarfsemi hennar sjálfrar án þess að marktæk
„lyfjamengunaráhrif“ truíluðu niðurstöðu stera
mælinga í blóði og þvagi.
c) útilokuö hætta á heilsuspillandi, jafnvel lífs-
hættulegum fylgikvillum af nýrnahettubarkar-
hvatningu.7
d) hamla gegn því að möguleg eigin ACTH
virkni yrði umtalsverð, ef beitt yrði prófun í þess
konar augnamiði.5
Sjúkvasuya 2
J. R. N„ ókvæntur landbúnaðarverkamaður, var
mnlagður á lyflækningadeild Landspítalans um
göngudeild hans 9. nóv. ’74 „til rannsóknar á al-
mennum slappleika og fleiri óþægindum, sem hafa
ÞjáÖ hann undanfarna mánuði.“
Bréf innleggjandi héraðslæknis upplýsir, að pilt-
ui'inn, uppalinn á mjög afskekktum stað, hafi lengst
af eftir vistun á barnadeild Lsp. 3. 11. ’65-l. 3. ’66
verið fremur „linur til vinnu“. Héraöslæknir telur J.
vera pasturslítinn (astheniskan) og hjá honum hafi
verið greindur sjaldgæfur stoðvefsgalli, s. k. Ehlers-
Danlos syndrome. Aðdragandi núverandi sjúkdóms
var e. t. v. talinn svimi, sem ásótti J. snögglega 1972
um haustið. Var jrá rannsakaður allýtarlega í héraði,
m. a. vegna ofannefndrar barnadeildarvistar, en þar
hafði verið greindur og glomerulonephritis acuta.
Ekkert markvert þótti koma út úr skoðuninni og BÞ
mældist 110/80 og þvagskoðun var eðlileg.
Allt sumarið 1974 hafði sj úklingurinn verið illa
vinnufær vegna svima og sorta fyrir augum. Vax-
andi máttleysi, lystarleysi og megrun um 10 kg á 4-
6 vikum fyrir komu. Síðustu 2-4 vikur hefur hann
þurft að liggja fyrir vegna svimans og magnleysis.
Kunnugir eru sagðir sammála um, að sjúklingi hafi
hrakað geysilega líkamlega og sé að auki „miklu
daufari og sljórri andlega en áöur“. Enn er í bréf-
inu „.. . alltaf haft brúna húð, en er nú með delcksta
móti.“ Dökkvi húðar talinn ættlægur.
Heilsufarssaga og kerfakönnun:
Skv. sjúkraskrá barnadeildar Lsp. „ . . . greinileg-
ur glomerulonephritis í kjölfar hálsbólgu. Við komu
með veikindalegum brag, eðlilegan húðlit (!) nema
fölleitur á leggjum, sem eru þrútnir með bjúg. Bþ:
130/105 (!) Ferill á deildinni all stormasamur, en
drengurinn fékk skúta- og berkjubólgu og seint í
janúar ’66 „iðrakvef“, sem versnar og í Ijós kemur
botnlangabólga með drepi og síÖan graftarmynd-
andi lífhimnubólga. Hjarnaði seint og hægt eftir
þetta og þyngdist um 4 kg fyrsta mánuðinn eftir út-
skrift.“
Ættarsaga ómarkverð nema hvað húðdökkvi er
algengur í föðurætt. —
Skólaganga hafði verið slitrótt vegna búselu.
Hætti námi í bændaskóla vegna þess, að „of mikill
tími fór til þess að ná árangri.“
Skoðun við komu á lyfl.deild 9/11 ’74. Hár, 182
cm, og renglulegur 19 ára piltur, áberandi grannur,
58,6 kg, og með sérkennilegan dökkva húðar, jafn-
vel þar, sem sól nœr ekki að skína. Lófaskorningar,
ör, geirvörtur og núningsfletir (hnúar, hné, olnbog-
ar og beltisstaður) mun dekkri en húð ella. Munn-
slímhúð rjóð með einstaka blýgráum flekkjum. Húð
alls staöar mjög teygjanleg, en skreppur í sömu
læknaneminn
35