Úrval - 01.08.1962, Qupperneq 78

86
URVAL
ir látið börnin sín læra hljóm-
list svo að eftirspurn varð mikil
eftir kennurum í þeirri grein og
settuliðið þurfti túlka, og svo
mætti lengi telja.
Að lokum leiddi þessi ný-
breytni tii þess, að Páll Jakobs-
son varð sparifjáreigandi, í
fyrstu í smáum stíl, en það var
næstum eins og innstæðutölurn-
ar væru lifandi verur, sem skriðu
sjálfkrafa niður eftir krónu og
auradálkunum i viðskiptabók-
inni hans. Enginn skyldi þó í-
mynda sér að sálarheill vinar
míns væri í neinni hættu stödd
fyrir ofurvaldi innstæðunnar i
viðskiptabanka hans. Hann Páll
hafði sem sé aldrei sótzt eftir
sanmeyti við peningaaðalinn,
heldur iiina andlegu höfðingja
í heimi lista og mennta. Hann
var því aldrei í neinum vafa um,
hvernig hann ætti að verja fé
því, sem honum þannig áskotn-
aðist smám saman. Hann ætlaði
sem sé strax og stríðinu lyki að
sigla, til að flýja þann forar-
kúitúr, eins og hann komst að
orði, sem hér dafnaði bezt, til
að hressa upp á sál sína með ná-
lægð við liinn andlega háaðal
hcimsborganna.
En stríðið dróst á langinn og
stóð miklu lengur en hinir hæf-
ustu herfræðingar höfðu áætlað
í fyrstu. Jafnframt var þannig
ástatt hér heima fyrir, að gjald-
cyrir safnaðist fyrir, en slíkt
hafði ekki gerzt í manna minn-
um, en jafnframt var Evrópa að
mestu lokuð fyrir ferðafólki liéð-
an, að Bretlandi undanskildu, en/
þar voru hætturnar svo mikiar,
jafnt á láði og legi, sem i iofti,
að það voru mjög fáir sem vildu
fórna sér fyrir slíkar ferðir. —
Páll hugsaði nú sem svo: Nú eða
aldrei. Nú væri lians tími kom-
inn. Nú væri tækifæri fyrir hann
til að sigla og ekki mundi seinna
vænna, þegar allir vildu komast
til útlanda og gjaldeyriskreppan
biði við dyrastafinn hjá við-
skintaráði.
Hann afréð því einn góðan
veðurdag að áliðnum striðsár-
unum að fara til Englands og
dveija þar nokkra mánuði að
minnsta kosti.
Þegar allt var undirbúið til
ferðarinnar, en bað reyndist
fleira en ókunna getur grunað,
þá fékk hann sér ókeypis far
með fiskiskipi, því að enn var
fjárhagurinn ekki sterkal'i eþ
svo, að honum veitti ekki af allri
þeirri hagsýni, sem hann hafði
til að bera. Áður en hann fór
drukkum við eins konar skiinað-
arskál, að vísu úr kaffibollum.
Þá sagði Iiann mér frá því með
mörgum og innfjálgum orðum,
að nú væri lifsdraumur hans að
rætast og var, sem hann hefði
kastað af sér ham illra örlaga,