Úrval - 01.04.1965, Síða 94

I
í
y
51
Q-J
Ö2
hjá bankastjóranum. „Ég held, að
ég ætti að vekja athygli yðar á
þessum tveim víxlum, herra,“ sagði
hattn og rétt.i Francis ofursta tvo
yikiá, sem báðir hljóðuðu Upp á
ÍÖOO sterlihgspund. „Það virðist
váhia úigáfiidágirih á bðða þéssa
víxla,“ bæití hann við.
„Alvég rétt,“ ságði Francis óf-
hrsti eftir að háfá athhgað vixlana
háhav. „tað virðist sem hér hafi
verið um mistök að ræða/'
Samþykkjandi víxlanna var B.W.
iölydestein & tb., 20l/2 Gréat St.
Íleiens, eri það var bankí, sehí naut
skilyrðislauss trausts. Hr. Francis
var því harla rólegur þrátt fyrir
þessi mistök. Iíann skipaði banka-
manninum að senda víxlana aftur
til W. Blydensteitt & Co„ svo að
hefegt yrði að bæta i'ltgáfudegirium
á þá; skyldi hann bara senda þá
með sendissveininum, þegar hann
færj í sína venjulegu sendiferð sið-
degis.
Þótt bréfið væri ekki sent með
hraðboða, hafði Francis ofursta
borizt svar W. Blydenstein & Co.
siðdegis sama dag. Með það kom
sérstakur sendiboði. Var hréfið
undirritað af „William Henry
Trumpler“ og merkt ÁRÍÐANDt
TRÚNAÐARMÁL. Blydensteinbank-
inn kannaðist alls ekkert við þessa
víxla. Hr. Trumpler sagðist því
verða að gera ráð fyrir því, að þeir
væru falsaðir.
Francis ofursti þekkti liarla litið
til orðsins „falsaður“, því að slíkt
fyrirbæri var honum algerlega ó-
þekkt. Hann komst því i mikið upp-
nám, lét senda sér möppu þá, sem
hafði að geyma plögg, er snertu
ÚRVAÍ'
viðskipti bankans víð hí. Warren,
greip hattinn sinn og flýftj sér út
til þess að ná í vagn. Það var mikií
umferð á götunum, fullt af gang-
flridi fólki og hestvögnum, hlöðn-
um fólld. Meriri voru iiú á leið heim
frá vinnu sinni. Það tók hann meira
eh hálftíma áð líómast í aðaístöðv-
ar bankahs i Threadneedlestrætii
Þar náði hanri strax tali af Frank
Máý, áðstoðaraðalgjaldkera Eng-
laridsbanka.
Samtal það, sem á eftir fór, ög
hin æðisgengna rahnsókri, seití af
því íeiddi, átti eftir að gera þeriri-
an dag, þ. 28. febrúár árið 1873y
að svartasta föstudeginum, sem
Englandsbariki hefur nokkru sinni
upplifað. Það kom sem sé brátt í
ljós, að „Frederick Albert Warren“
hafði svikið virðulegustu fjármála-
stofnun heimsins um 100.000 sterl-
ingspundum á kerfisbundinn hátt.
Miðað við kaupmátt árið 1964 jafn-
gildir þjófnaður þessi næstum 3
milljónum dollara.
Þetta var algerlega ótrúlegt. Eng-
landsbanki, liið fjármálalega hjarta
brezka heimsveldisins á mesta
blómatíma þess,hafði verið blekkt-
ur af einum sinna eigin viðskipta-
vina! í 180 ár hafði Englandsbanki
aldrei fyrr þolað slíka auðmýkingu
(né heldur síðar). Og sú staðreynd,
að upphafsmaður þessarar ógæfu
var útlendingur, Amerikumaður frá
New Yorlt, gerði auðmýkinguna
hálfu verri.
Nú, 91 ári eftir þennan atburð,
svíður Englandsbanka enn undan
þeirri smán, sem óskeikulleiki hans
varð þá að þola. En fyrst eftir at-
burðinn var örvænting og reiði
f