Úrval - 01.04.1965, Blaðsíða 98

96
vinar Austins bróður síns. Honum
fannst yfirlætið, sem uppástunga
þessi virtist bera vott um, svo yfir-
gengiiegt, að hann gat ekki á sér
setið að segja:
„Ekki orð um þetta meira, Mac.
„Og svo strnnsaði hann á eftir hin-
um ferðamönnunum.
En hin óyfirvegaða uppástnnga
Austins, sem Macdonnell var nú
tekinn að styðja, var þegar tekin að
hafa sín áhrif. Síðar sama kvöld
sátu Bandaríkjamennirnir jDrir við
arineldinn í „Kórónunni“, nota-
legri krá. Yngri mennirnir tveir,
sem báðir voru hávaxnir, myndar-
legir og fágaðir i framkomu, voru
að ræða fyrirætlanir sínar, hvað
samlcvæmislifið snerti, en George
Bidwell, stuttur og gildur, sat og
starði inn í glóðina þungur á svip.
Skyndilega hreyfði hann sig, hall-
aði sér fram á borðið og ávarpaði
félaga sína:
„Hlustið nú vel á mig. Eina leið-
in til þess að geta komið slíku
bralli í kring væri sú, að við gerð-
umst fyrst virtir viðskiptavinir
bankans. Fyrst verðum við því að
koma þvi þannig fyrir, að Austin
geti opnað viðskiptareikning í
bankanum. Á meðan við fram-
kvæmum undirbúningsrannsókn
okkar, verða öll skipti hans við
bankann að vera algerlega lögum
samkvæmt og á engan hátt óvenju-
leg. Hann þarf að leggja inn háar
fjárhæðir og taka einnig út háar
fjárhæðir öðru hverju til þess að
skapa sér traust hjá yfirmönnum
bankans." Hann þagnaði snöggt,
en bætti síðan við. „En á meðan
ÍIKVAL
getum við svo leitað að veilum i
bankakerfinu."
Þeir Mac og Austin hlustuðu á
liann furðu lostnir og litu síðan
undrandi hvor á annan. Að lokum
barði Austin á bak bróður síns í
aðdáunarskyni og sagði: „Já, svei
mér þá, ef ég held ekki, að þú álít-
ir, að olckur geti tekizt það!“
SAMKVÆMT PÖNTUN
Vesturútibú Englandsbanka i
Burlington Gardens í Mayfairbverf-
inu kynni að reynast veikara virki
en sjálfar aðalstöðvar bankans í
Threadneedlestræti, eða svo áleit
George. En samt myndi reynast
algerlega ómögulegt að opna þar
reikning án nægilega góðra fjár-
málalegra meðmæla. Austin varð
því að finna eitthvert fyrirtæki
eða einhvern einstakliiig, sem gæti
ábyrgzt hann.
Hann tók nú að fylgjast með
komum viðskiptamanna i banka-
útibúið næstu daga, án þess að mik-
ið bæri á. Og að lokum ákvað hann
að beina sókninni að þrem mönn-
um, er ráku viðskipti þar í grennd-
inni. Einn þeirra rak gleraugna-
verzlun, annar var heildsali, er
flutti inn vörur frá Austur-Indíum,
og sá þriðji var klæðskeri. Síðan
tók hann til að rannsaka allar að-
stæður viðvikjandi fyrirtækjum
þessum. Hann klæddist dýrum,
snyrtilegum fötum að heldrimanna
sið, en bar þó risastóran hatt á
höfði, viðurkennt vörumerki ríkra
amerískra ferðalanga.
Fyrst heimsótti hann gleraugna-
salann. Hann bað um að fá að skoða
ýmsar vörur og valdi sér að lokum