Úrval - 01.04.1965, Qupperneq 101

FJÓRIR GEGN ENGLANDSBANKA
99
klæðskerinn spyrðist fyrir um hann
þar.
Næstu tvær vikurnar kom Austin
tvisvar til klæðskerans til þess að
máta, og smám saman jókst kunn-
ingsskapur þeirra hr. Greens. I
seinna skiptið pantaði hann enn
meiri fatnað hr. Green til ósegj-
anlegrar ánægju.
Síðan kom hann akandi til verzl-
unarinnar á laugardagsmorgni. í
vagninum var mikið af farangri.
Þar gat m.a. að lita risastóra leð-
urtösku, er har stafina „F.A.W.“
Austin stökk léttilega niður úr vagn-
inum og gekk inn i verzlunina.
„Vilduð þér gjöra svo vel að
láta fötin mín í þessa tösku, hr.
Green?“ sagði hann og benti á nýju
töskuna. „Og sendið töskuna síðan
vinsamlegast til nr. 21 Enfield-
stræti í Haggerstone. Ég er að leggja
af stað til írlands, en þar ætla ég
að eyða nokkrum dögum með
Glancarty lávarði.'
„Já, auðvitað, herra. Strax, herra,“
svaraði Grcen og sendi aðstoðar-
mann sinn strax út að vagninum
til þess að sækja töskuna.
„Og ég vikli gjarnan mega greiða
reikning minn núna,“ sagði Aust-
in og rétti fram splunkunýjan 500
puda seðil til greiðslu á þeim 150
pudum, sem hann skuldaði. Þegar
Green rétti honum upphæð þá, sem
liann átti að fá til baka, tróð Aust-
in seðlunum hirðuleysislega i vasa
sinn, tók hlýlega í hönd klæðsker-
ans og gekk út. Hann stanzaði á
þröskuldinum og spurði, hvort
hann mætti biðja hr. Green dá-
lítillar bónar. „Ég er með heldur
meira fé á mér en ég kæri mig um
að hafa meðferðis á þessu ferða-
lagi,“ sagði hann. „Gætuð þér
kannski geymt dálítið af peningum
fyrir mig, þangað til ég kem aftur
til Englands'?“
„Sjálfsagt, herra. Mér væri það
sönn ánægja að hjálpa yður.“. En
þegar Austin rétti honum heilan
vöndul af bankaseðlum, sem námu
samtals meira en þúsund sterlings-
pundum, leizt klæðskeranum ekki
á blikuna. „Nei, herra Warren. Ég
er hræddur um, að ég gæti ekki
ábyrgzt öryggi svo hárrar upp-
hæðar. Þér ættuð i rauninni að
legja hana inn í banka yðar.“
Nú var loksins runnið upp það
augnablik, sem Austin hafði verið
að undirbúa undanfarnar vikur.
Hann opnaði gildruna því tafar-
laust. „En ég hef engan banka-
reikning hérna í Englandi, lir.
Green. Ég er aðeins gestur í landi
yðar.‘
Brellan heppnaðist fullkomlega.
„Ég er viss um, að við getum leyst
úr þeim vanda tafarlaust, herra.
Mér væri ánægja að kynna yður
fyrir yfirmönnunum í banka þeim,
sem ég hef viðskipti við. Bankinn
er einmitt í þessari sömu götu.“
Það, sem á eftir fór, gekk i raun-
inni allt af sjálfu sér, líkt og vél
hefði verið sett í gang. Green
kynnti Austin fyrir hr. Fenwick,
aðstoðarbankastjóranum, og gaf
unga Bandarikjamanninum sín allra
beztu meðmæli. Það vár laugar-
dgur, og því var aðalbankastjórinn
ekki viðstaddur. Hr. Femvick sá
tafarlaust um öll helztu formsat-
riðin, sem með þurfti, til þess að
hægt væri að opna reikning. Austin