Úrval - 01.01.1976, Blaðsíða 83

SKEEZER, HUNDURINN SEM LÆKNAÐI
81
hún um leið og hún beygði sig niður og
klappaði hundinum.
Rosey Ann Anderson hafði komið
nokkrum sinnum með foreldrum sínum
til Barnageðsjúkrahússins (Children’s
Psychcatric Hospital — skammstafað
CPH), sem er hluti af Læknaháskólanum
í Michigan i Ann Arbor. Hún var átta ára,
lítil eftir aldri og fallegt barn.
Þrátt fyrir góðar gáfur hafði hún skert
skyn á ýmsum hlutum. Hún gat ekki
greint milli stafanna b og d og p og g.
Munurinn á upp og náður, hægri og
vinstri og kringlóttur og ferhyrndur
ruglaði hana. Samræming handa og fóta
var ekki fullkomin og hugtökunum fjar-
lægð og tímalengd hafði hún heldur ekki
vald á. Afleiðingarnar voru vonleysi,
reiði og taugaveiklun. Hún hafði þvælst
á milli sálgæslustöðva mestan hluta sinn-
ar stuttu ævi.
Daginn, sem hún kom til CPH, var
hún erfið. Hún hékk í foreldrum sínum
og dró fæturna þrjóskulega. En þegar hún
kom auga á Skeezer, létti yfir henni og
hún kallaði: ,,Þarna er hann ennþá,
hundurinn!” Hún sleppti takinu á for-
eldrum sínum og skondraði burt til að
leika sér.
Hún var umkringd börnum og margt
var nýstárlegt að sjá, svo hún tók naum-
ast eftir því, þegar foreldrar hennar kysstu
hana að skilnaði. Það var ekki fyrr en eftir
kvöldmat þegar börnin voru hætt að leika
sér, búin í sturtu og búin að fá kökur
og mjólk — og hún var tilbúin að fara í
rúmið, að hún rankaði við sér.
Hvert höfðu foreldrar hennar farið?
Af hverju var hún á þessum ókunna
stað? Átti hún alltaf að vera þarna? I
skápnum í herberginu héngu fötin hennar
eins og þau höfðu gert heima. Bleika og
gula kanínan hennar sat á iitlum stól við
rúmið; spiladósin hennar og nokkrar
myndabækur lágu í gluggakistunni. Það
hlaut að þýða, að foreldrar hennar kæmu
aldrei aftur. Hún dró sængina yfir höfuð-
ið, gróf andlitið í koddann og byrjaði
að gráta.
Það var þá, sem Skeezer hafði komið í
dyrnar, dregið sínar eigin ályktanir og
ákveðið að í þessu herbergi skyldi hún
dvelja.
, ,LÁTTU SKEEZER UM ÞAÐ! ’ ’
Skeezer varð hluti af Barnageðsjúkra-
húsinu fyrir níu árum. Læknarnir höfðu
oft rætt um að nota dýr við endurhæf-
ingu barnanna. Gæludýreins og naggrísir,
hamstrar, fiskar og fuglar höfðu verið
notuð, en höfðu vissan annmarka. Börnin
skemmtu sér við þau, en það var ekki
hægt að stofna til kunningsskapar. Þá
stakk einhver upp á hundi.
„Ömögulegt”, sögðu sumir. Þráttað
var um hegðun og hreinlæti. En það var
almenn skoðun, að börnum sem geta ekki
tjáð sig fyrir mönnum, takist oft að kom-
ast í samband við gæludýr. Að lokum
var ákveðið að reyna.
Dýrarannsóknadeild háskólans var beð-
in að útvega hund og kom með Skeezer.
Skeezer var óskilahundur, kvenkyns, ekki
með ríkjandi tegundareinkenni, fimm
mánaða gamall og óþjálfaður. Henni
geðjaðist að fólki og endurgalt veitta
athygli. Hún hafði ýmis Dobermans ein-
kenni, vöðvamikinn skrokk Labradors-
hundsins, þéttan feld þýska fjárhundsins.
Blandaðir eiginleikar þessara stofna voru
styrkur hennar.
,,Ekki búast við of miklu of fljótt,”
hafði dýralæknirinn sagt 1 viðvörunartón.
,,Hún á eftir að taka út þroska sinn.”
Þegar hún kom á sjúkrflhúsið vildi hún
ólmast, blta og glefsa. Gelt hennar var