Úrval - 01.01.1976, Síða 91

SKEEZER, HUNDURINN SEM LÆKNADI
89
eftirlitsverð, var Oriole að syngja fyrir
sjálfa sig, þegar hún kom inn I herbergið.
Skeezer lagði höfuðið ofan á rúmteppið.
Oriole faðmaði hana að sér: ,,Ó, ég er svo
fegin að þú ert hundur, Skeezer! ’ ’
Skeezer sleikti hana í framan.
Þegar Skeezer var farin hló Oriole.
Henni fannst það mjög fyndið sem hún
hafði verið að segja. Hvernig gat Skeezer
verið annað en hún var? Hundur var
hundur. Oriole lagðist á koddann sinn.
Hún var tilbúin að viðurkenna fyrir sjálfri
sér, að fugl væri fugl og lítil telpa væri
lítil telpa.
AUGASTEINNINN HENNAR.
Þegar Gwen, sem var tólf ára, kom
á sjúkrahúsið var hún líkust kuðulslegri
lítilli, gamalli konu, klæddri eins og barn.
Það voru dökkir baugar undir augunum,
og þau voru sljó eins og hún sæi ekki
það sem hún horfði á. Húðin var litlaus;
andlitsdrættirnir slapandi.
„Þetta er Gwen Barrett,” sagði fröken
Williams við börnin.
Gwen sagði ekkert. Fyrir nokkrum
mánuðum hafði hún misst málið.
Börnin laumuðust sneypuleg í burtu;
þeim leist ekki á hana, en þau sem vildu
vera vingjarnleg, sýndu áhuga sinn.
Foreldrar hennar kysstu hana að skilnaði
og fóru. Þegar fröken Williams fór til
skrifstofu sinnar, var enginn í forstofunni
nema Gwen og Skeezer.
Gwen gekk eitt skref áfram og rétti
höndina fram; svo gekk hún annað skref,
kraup niður og faðmaði hundinn. Þær
horfðust í augu. Með sársauka sem svo
lengi hafði verið bældur niður leitaði hún
augna Skeezers. Skeezer þefaði af eyrum
hennar, svo stakk hún snúðnum I hálsakot.
Varir Gwen breiddu úr sér í brosi, og
skott Skeezers bærðist.
I lok fyrstu vikunnar skrifaði Gwen
bréf heim til sín. Hún bað foreldra sína
að senda sér mynd af hundinum hennar.
„Mig langar að sýna Skeezer hana.”
Skrifuð orð voru fyrstu spor hennar, út
úr langri þögninni.
„Gwen var hraust, hamingjusöm,
lítil stúlka, sem átti foreldra, sem þótti
vænt um hana,” sagði fröken Williams
við starfsfólkið. „Faðir hennar kallaði
hana augasteininn sinn. ’’
En þegar hún var tíu ára fékk hún
hvítblæði. Meðul náðu að stemma stigu
við sjúkdóminum, en þessi sterku lyf
höfðu miklar hliðarverkanir. Þegar Há-
skólasjúkrahúsið áleit hana nógu góða til
að fara heim, komu foreldrar hennar
að sækja hana. Þeim varð brugðið, er
þau sáu hana. Hún var þung og útblásin;
hún leit út fyrir að hafa elst um mörg ár.
Læknarnir sögðu foreldrum hennar,
að það væri ekki mikil von til þess að
stúlkan næði fullorðinsárum, en með
meðalagjöf og reglulegri meðferð á sjúkra-
húsinu, gæti hún átt nokkur ár ólifuð við
skerta heilsu. Á ferðinni heim, meðan
Gwen virtist sofa, töluðu foreldrar hennar
saman. Þá heyrðu þau ókunnugt hljóð,
og fundu kaldan vindstrók koma inn I
bílinn. Er þau snéru sér við, sáu þau hvar
Gwen hékk hálf út um bílgluggann.
Frú Barrett greip um ökkla dóttur sinnar.
„Ég vil fá að deyja,” snökti tauga-
strekkt barnið, þegar foreldrar hennar
tosuðu hana inn I bílinn. Það voru
síðustu orðin, sem hún sagði við þau.
Mánuðurinn, sem á eftir fór, var lík-
astur martröð, því Gwen hafði misst allan
þrótt til að tjá sig. Sálfræðiaðstoð var
ráðlögð, jafnframt lyfjagjöf við
hvltblæðinu. Svo var hún send til CPH.
Það leið ekki á löngu . þar til hljóðar
samræður við Skeezer urðu að hvlsli við
og við, svo að lágu söngli. Ef einhver