Úrval - 01.01.1976, Qupperneq 92

90
ÚRVAL
heyrði til eða fylgdist raeð, var ekkert
talað; en morguninn, sem Gwen bað um
að rétta sér sykurinn við matborðið, var
eftirtektarverður. Eftir það fór hún að tala
við sálfræðinginn. Hún hafði hugsað
mikið um dauðann. Það sem hún hafði
ætlað sér að gera á hraðbrautinni, var nú
orðið meðal þess, sem hún hræddist mest.
Skeezer var sá sem hún gat trúað fyrir
sorgum sínum.
,,Ó, Skeezer,” sagði hún í trúnaði.
„Mamma og pabbi voru að tala um mig,
kvöldið, sem við vorum á leiðinni heim,
og ég heyrði til þeirra. Ég hafði verið
falleg, sögðu þau en....en núna þoldu
þau ekki að sjá mig. Þau sögðu að ég væri
eins og amma. Finnst þér ég vera þannig,
er það nokkuð? Finnst þér ég ekki ennþá
lagleg, Skeezer?”
Skemmtiferð var ráðgerð vegna afmæl-
isdags hennar. Það átti að matast i ein-
hverjum skemmtigarði. Skeezer og börnin
voru i góðu skapi. Undir stjórn tveggja
hjúkrunarkvenna og fjögurra fðstra, léku
börnin sér, klifruðu i trjám, fóru I kapp-
hlaup, eins og hópur af venjulegum
hávaðasömum, hamingjusömum börnum
En meðan á matseldinni stóð, hvarf
Skeezer, Þegar hún kom aftur, hafði
hún nýdrepinn þvottabjörn í kjaftinum.
Trú eðli veiðihundsins lagði hún bráðina
við fætur starfsfólksins. Gleði dagsins
hvarf. Háværar raddir þögnuðu. Börn-
unum hafði brugðið, og þau voru rugluð.
Enginn sagði: „Vondi hundur,” en við-
brögðin voru augljós.
Gwen rauf þögnina með því að spyrja,
hvort þau gætu ekki grafið þvottabjörn-
inn á einhverjum fallegum stað. Þetta
leysti fjötraná. Nú voru börnin hópur
syrgjenda, sem tóku hátíðlega þátt í
jarðarförinni og háttprúð Skeezer var
meðal þeirra. Á eftir settist Gwen rétt
hjá nýorpinni gröfinni. Hin börnin snéru
sér aftur að leikjum sínum, en enginn
kallaði á Skeezer til að vera með. Nokkrir
ýttu jafnvel við henni, er hún kom til
þeirra. Eyru hennar löfðu og skottið seig.
Hún snéri sér að Gwen.
Gwen smellti saman fingrunum og
Skeezer mjakaðist í áttina til hennar.
Eitthvað í látbragði Skeezer sagði, að
nú þarfnaðist hún Gwen. Þær sátu þétt
saman.
Á'n Skeezer var leikurinn ekki nærri eins
skemmtilegur og smám saman komu
börnin og settust við hlið Gwen. ,,Hvað
ertu að gera?” spurði Rosey Ann.
„Hugsa,” svaraði Gwen — eins og þessi
þrettán ár ævi hennar gæfu henni sér-
stakan rétt til þess. ,,Við Skeezer höfum
verið að ræða hlutina.”
„Hvaða hluti?”
„Hunda og þvottabirni,” sagði hún.
„Sjáiði til,” hélt hún áfram og leitaði
vandlega að réttum orðum, „dýr lifa,
á meðan þau lifa. Þau hafa ekki áhyggj-
ur af neinu, nema Itðandi stundu. Þau
eru bara til. Þessvegna eru þau ekki
hrædd. ’ ’
„Hvernig geturðu vitað allt þetta?”
spurði Bentley.
„Skeezer sagði mér það.”
Á heimleiðinni sat Gwen í framsæti
sendiferðarbílsins með Skeezer við hlið
sér. Þeim virtist rótt I návist hvor ann-
arrar, eins og þær hefðu ge t einhver mál
upp sín í milli.
Um kvöldið, þcga'" þau voru komin
heim, klæddi Gwen sig í hrein föt,
greiddi sér og fór til skr-.stofu fröken
Williams. Hún hafði dálítið að segja
frá og hún vissi hverjum hana langaði til
að segja það. Hún stóð hljóð í skrifstofu-
dvrunum. þar til fröken Williams bauð
henni inn fvrir