Úrval - 01.01.1976, Síða 102

100
Orval
versluri í félagi við vin minn Eddie
Jacobson. Sumir félaga okkar úr D-deiId-
inni, þeirra á meðal Jim Pendergast,
komu þarna við hjá okkur og við skipt-
umst á lygum um það, hvernig við
höfðum unnið stríðið. Okkur gekk dável,
þar til kreppan 1922 skall yfir okkur og
við urðum að loka.
Áður en ég gat orðið mér úti um
nokkurs konar vinnu, var ég farinn að
keppa eftir stöðu héraðsdómara 1 Jackson
County. — sem á þeim tímum var líkara
starfi sveitarstjóra. Á bak við mig hafði ég
Pendergastvélina, þvl Jim hafði sagt
frsenda sínum, að ég hafi verið emi
liðsforinginn í stríðinu, sem undirmenn-
irnir vildu ekki skjóta. Ég held, að ég hafi
náð kjöri vegna þess, að ég átti fleiri ætt-
ingja 1 héraðinu en nokkur annar fram-
bjóðandi. Og þar sem flestir voru ger-
samlega blankir, höfðu þeir samúð með
manni, sem sat við sama borð.
Þegar Tom Pendergast heimsótti mig
eftir að hiutabréf höfðu verið gefin út til
að standa straum af vegalagningu, fékk
ég mín fyrstu kynni af vegaverktökum.
Ég sagði Tom, að stuðningsmenn hans
væru ekki góðir vegagerðarmenn, og
annað kæmi mér ekki við. ,,Þeir gera
alltof há tilboð,” sagði ég, ,,og vegirnir
þeirra eru ekki sterkari en kökuskorpur.
Ég ætla að Iáta verkið til verktaka úr
öðru fylki.”
Skömmu síðar kom það á daginn, að
Pendergast hafði laumast til að eiga hiut í
þessum vegagerðarfyrirtækjum, og hann
tapaði verulegri fjárhæð vegna þessarar
ákvörðunar minnar. En hann sletti sér
ekki fram 1 starf mitt í það sinn, né
nokkurn tima síðar, ekki einu sinni þegar
hann var í verulegum kröggum og vantaði
sárlega peninga.
Á þessum tímum var Ku Klux Klan
máttugt afl á mínum heimaslóðum.
Þegar ég var að hefja kosningabarátt-
una 1924, kom hópur af Klanpiltum til
mín á skrifstofuna og sögðu mér, að þeir
ættu við svolítinn vanda að etja mín
vegna. Þeir höfðu komist á snoðir um, að
afi minn hefði verið júði, en þeir myndu
veita mér sérstaka aflausn og stuðning
sinn, ef ég gengi í bræðralag þeirra.
Ég horfði um hríð á þessar vesælu
skepnur og sagði þeim svo, að því miður
hefði afi minn ekki verið júði, en ef hann
hefði verið það, hefði það verið mér
heiður að viðurkenna það. Þar að auki
gætu þeir farið til fjandans með stuðn-
ing sinn. Við skildum í fullri óvináttu,
guði sé lof.
Ég tapaði þessum kosningum. Þeir
sigruðu mig, en ég hef aldrei verið státn-
ari af neinu tapi á ævi minni.
1940 var ég í öldungadeildinni, og varð
að ákveða, hvort ég ætti að gefa kost
á mér fyrir annað kjörtímabil. Mig langaði
til þess, en útlitið var heldur grátt, því
Pendergastvélin var hrunin. Tom Pender-
gast hafði verið settur inn fyrir skattsvik,
og foringi flokks míns, Franklin Delano
Roosevelt var á móti mér, vegna þess að
ég studdi frumvarp um takmarka valda-
tíma forseta við tvö tímabil. í minn stað
viidi Roosevelt fá mann að nafni Lloyd
Stark, sem var fylkisstjóri I Missouri.
Stark hafði alla sterkustu demókrata á bak
við sig. Ég átti tveggja kosta völ: Ég
gat fellt tjaldið og hypjað mig I burtu,
eða risið á fætur og reynt að berjast.
Ég valdi síðari kostinn. Eg sendi Roose-
velt skeyti um það, að ég ætlaði I framboð,
þótt ég fengi aðeins eitt atkvæði — mitt.
Sá tlmi kemur á hvers manns ævi, að
hann verður að standa upp til þess að
láta taka eftir sér. Auðvitað getur þetta
um leið verið skynsamlegt, og þá eru