Úrval - 01.01.1976, Qupperneq 103

,,LÁTTU ÞÁ HAFÁ ÞAÐ, HARRY!”
slegnar tvær flugur í einu höggi. Á þess-
um tíma voru um tvær milljónir múldýra
í Missouri, og hvert þeirra var um níutíu
dollara virði. Og við höfðum 245 þúsund
svertingja, sem I - margra augum voru
hreint einskis virði. Þetta var rangt, og
ég rétti úr mér á tröppum dómhússins
í Sedalia og gaf yfirlýsingu þess efnis.
Það var 15. júní 1940. Sedalia var helsta
virki Ku Klux Klan, og það var ekki svart
andlit til í áheyrendaskaranum.
,,Vinir og nágrannar,” byrjaði ég. ,,É'g
verð að gera dálitla játningu. Ég trúi á
samfélag mannanna, og ekki bara á sam-
félag hvltu mannanna. Ykkur fer á sömu
lund, ef þið, eins og ég, trúið á mann-
réttindayfirlýsinguna og á stjórnarskrá
Bandaríkjanna. Góðir tilheyrendur, við
vitum öli, að á síðustu árum hefur flutn-
ingum svertingja úr dreifbýli til þéttbýlis
fjölgað mjög, og þar er um að kenna
aftökum án dóms og laga, barsmíðum og
ofbeldi skrílsins. Þegar svertingjarnir eru
komnir í stóru borgirnar, eru þeir virtir
að vettugi. Þeir neyðast til að búa I
einangruðum skuggahverfum. Þá skortir
lífsnauðsynjar. Þeir fá ekki tækifæri til að
vinna sómasamlega fyrir sér. Sem frjálsir
menn verðskulda þeir eitthvað betra en
þetta. Ég veit, að sumir ykkar eru ekki
alveg sammála mér, en þið hljótið að
vera mér sammála um, að ef við ýtum
svertingjunum niður 1 svörtustu djúp
niðurlægingarinnar, dregur hann hvlta
manninn með sér.”
Ég vann þessar kosningar með 8 þúsund
atkvæða mun.
Mikið er nú l.jótt í heiminum, en ég
held að Ijótasta uppfinning mannkyns-
ins sé stríð. I stríði gengur allt illa
fyrir öllum. forsetar eru engin undantekn-
ing. Það eru ckki aðeins óvinirnir. sem
101
gera þeim helvítið heitt, heldur einnig
þeirra eigin hershöfðingjar.
Og svo sannarlega stóð ég I ströngu með
einn hershöfðingja minna, Douglas Mac-
Arthur. Hann gat ekki komið því inn I
hausinn á sér, sem Clemenceau, einn af
ráðherrum frakka á dögum fyrri heims-
styrjaldarinnar, hafði sagt: „Stríð er alltof
alvarlegt mál handa hershöfðingjum að
fást við. ’ ’
Vandræði okkar með MacArthur hófust
strax eftir uppgjöf Japana. Ég hef svo sem
alltaf borið mikla virðingu fyrir hernaðar-
snilld Mac Arthurs, og ég skildi meira
að segja það hlutverk, sem hann lék
fyrir austurlandabúana — hlutverk
himnaföðurins. En honum fannst, að öll
stjórnarstefna varðandi Japan ætti að eiga
upphaf sitt 1 Tókió, hjá honum, og hann
gaf stöðugt út allskonar yfirlýsingar um
hernám okkar í Japan án þess að ómaka sig
við að hafa samband við stjórnina fyrst.
Það get ég með sanni sagt, að það var
fjandi óþægilegt fyrir forseta Bandaríkj-
anna að komast að því í morgunblöð-
unum, hvað við vorum að gera austur þar.
Meðan á Kóreustríðinu stóð, fannst mér
sem ég hefði gert allt, sem I mlnu
valdi stóð, til þess að reyna að ná
einhverju skilningssambandi við MacArth-
ur. Ég flaug meira að segja 16 þúsund
mílur, til Wake-eyjar. Þegar ég kom þang-
að, var hann á hringsóli yfir eyjunum, og
beið þess, að ég lenti fyrst. Hann lét I
veðri vaka, að þeir ættu við einhverja
tækniörðugleika að stríða, en ég vissi
betur: Hann var að látast. Svo ég lét flug-
mann minn segja flugmanni hans að
hlamma andskotans flugvélinni niður, og
þeir gerðu það. MacArthur beið eftir
mér, með krumpna húfukollu, sólgler-
augu, pípuna uppi I sér og skyrtuna
flakandi. ..Hershöfðingi,” sagði ég við