Úrval - 01.10.1976, Qupperneq 61

HINN ÖGLEYMANLEGIRICHARD TUCKER
59
talaði ekki of mikið á undan sýn-
ingunni. Hann neitaði sér um að fara
á marga knattspyrnu- og baseball-
kappleiki, sem hann hafði óskaplega
gaman af að fara á, og ástæðan var
þessi að hans eigin sögn: ,,Ég get
ekki staðist freistinguna og öskra og
æpi, þangað til ég orðinn hás.”
En hið þýðingarmesta var samt, að
hann vann stöðugt og markvisst að
auknum þroska sem söngvari og
bætti ekki við sig nýjum erfiðari
óperuhlurverkum, fyrr en hann var
viss um, að hann réði vel við þau.
„Margir ungir söngvarar fara að
syngja erfiðu hlutverkin, löngu áður
en þeir hafa hlotið þroska til þess,”
sagði hann. ,,Það er einmitt þess
vegna, að þeir endast ekki nógu
lengi.” Tucker beið lengi með að
syngja hlutverk Canions, trúðsins í
Pagliacci, en það einstaklega erfiða
og kröfuharða hlutverk hafði verið
eins konar einkennishlutverk Carusos.
Tucker hélt áfram að þjálfa sig fyrir
hlutverk þetta stig af stigi og beið í
hvorki meira né minna en 25 ár,
þangað til hann áleit sig reiðubúinn
til þess að valda þessu hlutverki.
Richard hélt því fram, að hann
væri ekki hjátrúarfullur. En samt
byrjaði hann aldrei á neinu nýju og
erfiðu án þess að láta konu sína
viðhafa einkenniiegan gyðingasið,
sem nefnist Kayn Ayin Hora. Hún
kyssti hann á kinnarnar og hjó
nefninu í þær og söng: „Púú-púú-
púú,” til þes að reka burt illa
anda og tryggja honum velgengni.
Og hún dró sannarlega ekki af sér við
þessar aðfarir að kvöldi 8. janúar árið
1970, þegar Richard beið þess að
stíga fram á leiksvið Metropolitan-
ópemnnar og syngja hlutverk Canios
í fyrsta skipti. Þegar tjaldið féll í
síðasta sinni, líktust fagnaðarlætin
helst brimgný. Hörðustu gagnrýn-
endur hans, Sara og synirnir þeirra
þrír, stóðu orðvana og grátandi í
búningsherbergi hans að sýningu
lokinni. Slíkur var fimbulkraftur
söngs hans.
HEIMAKÆR.
Richard var mjög látlaus og óbrot-
inn maður í öllu sínu fari, og hann
varstolturafþví. Hann tók fjölskyld-
una fram yfir allt annað. Á Cadil-
lacnum hans, sem einkabílstjórinn
hans ók fyrir hann, vai númerið
RST—3, en það þýddi: „Richard og
Sara Tucker — og synirnir þeirra
þrír.” Uppáhaldsstaður hans á ger-
völlu jarðríki var stóra húsið þeirra í
Great Neck úti á Long Island. Þar
undi hann sér best í faðmi fjöl-
skyldunnar, og hann neitaði ýmsum
tilboðum um ábatavænlegar hljóm-
leikaferðir með eftirfarandi skýringu:
„Ég er faðir, og mín er þörf heima
við.”
Á helgidögum gyðinga á haustin
og páskana gaf hann sér tíma tii þess
að koma fram sem forsöngvari í
bænahúsum allt frá Great Neck til
ísrael. Þegar bandaríska herliðið
vantaði gyðingapresta árið 1967, fór
hann þangað til þess að eiga helgi-