Úrval - 01.10.1976, Qupperneq 101

Á FERÐ MEÐ KALLA
99
,,Hvar fær hann útrás?”
Mér skjöplaðist ekki, glampinn var
þarna, hinn dýmæti glettnisglampi.
,,Nú — við fáum morð endrum og
eins, eða lesum um þau. Svo höfum
við margskonar keppni, og um þær er
endalaust hægt að deila. En ég held
að það allra besta séu rússarnir.”
,,Em þeir hitamál?”
,,Mikil ósköp. Það líður varla sá
dagur að ekki fái einhver útrás með
því að hella sér yfir rússa.”
Einhverra hluta vegna var honum
orðið rórra, lét meira að segja eftir sér
smáhláturklukk sem hefði mátt
breyta á augabragði í ræskingu hefðf
ég brugðist illa við.
,,Em einhverjir rússar hér í grend-
inni?”
Nú gekk hann svo langt að leyfa
sér að hlæja. „Auðvitað ekki. Þess
vegna em þeir svo mikils virði. Það
amast enginn við þér þótt þú úthúðir
rússunum.”
,,Vegna þess að við stundum ekki
viðskipti við þá?”
Hann tók osthníf upp af borðinu
og strauk þumalfingrinum varlega
um eggina og lagði svo hnífinn aftur
niður. „Kannski það. Já, kannski
einmitt það. Við eigum ekki viðskipti
við þá.”
„Heldurðu þá að við notum rússa
sem yfirvarp fyrir eitthvað annað?”
„Ég hafði ekki hugsað út í það, en
trúlega geri ég það héðan í frá. Nú,
ég man þegar fólk skammaði Roose-
velt fyrir allt. Andy Larsen varð
rauður í framan út í Roosevelt einu
sinni þegar hænurnar hans fengu
barkabolgu. Já, herra minn,” sagði
hann og var nú farinn að færast í
aukana, „rússarnir fá heldur betur
með tevatninu. I hvert sinn sem
maður rífst við kerlinguna sína, fá
rússarnir á bauki nn. ’ ’
„Kannski aliir þarfnist rússanna.
Ég þori að veðja að jafnvel í Rúss-
landi þarfnist þeir rússanna. Kannski
þeir kalli þá bara ameríkana þar.”
Hann skar ostsneið með áleggshníf
og rétti mér á hnífsoddi. „Þú gefur
mér umhugsunarefni á ísmeygilegan
hátt,” sagði hann.
„Ég hélt að það værir þú, sem
gæfir mér þau. ’ ’
„Hvernig?”
, ,Um viðskipti og skoðanir.
,Jæja, kannski. En veistu hvað ég
ætla að gera? Næst þegar Andy
Larsen kemur hingað kafrjóður eyrna
á milli, ætla ég að vita hvort rúss-
arnir em að rassgatast í hænunum
hans. Það varð Andy mikill skaði,
þegar Roosevelt dó. ”
Ég vil ekki halda þvl fram, að stór
hluti þjóðarinnar skilji hlutina á
sama hátt og þessi maður. Kannski
og kannski ekki — líka í einkalífi
sínu og utan viðskiptasviðsins.
Næsti hluti ferðalagsins var ástar-
ævintýri. Ég er ástfanginn af Mont-
ana. Ég dáist að öðrum ríkjum, virði
þau, met þau, þykir jafnvel svolítið
vænt um þau, en ég elska Montana,
og það er erfitt að skilgreina ást
meðan það ástand varir. Einu sinni,
þegar ég sólaði mig í fjólubláum