Úrval - 01.10.1976, Síða 107

A FERÐ MEÐ KALLA
105
hvarfla um Rðsínant og dvelja við
númeraplötuna.
, ,Ertu frá New York í raun og
veru ? ’ ’
„Uhu.”
„Þangað langar mig einhvern
tíma.”
,, Var þetta pabbi þinn ? ’ ’
,Já, en ég er næstum munaðar-
laus. Hann vill ekkert annað en fiska
og skjóta og drekka. ’ ’
,,En hvað vilt bú?”
, ,Ég vil komast áfram í heiminum.
Ég er tvítugur. Ég verð að hugsa um
framtíð mína. Nú er hann að öskra á
mig. Hann getur ekkert sagt nema
öskra. Ætlar þú að borða með
okkur?”
„Endilega.”
Ég baðaði mig í rólegheitum í
skáldaðri, galvaniseraðri fötu. Andlit
eigandans var rautt eins og fullþroska
hindber, þegar ég kom inn í matstof-
una. Hann otaði hökunni að mér.
„Eins og ég hefði nú ekki nóg fyrir,
þótt þú þyrftir ekki endilega að vera
frá New York, ’ ’ sagði hann.
„Erþað slæmt?”
„Fyrir mig. Ég var rétt að róa
drenginn þegar þú æsir hann allan
upp aftur.”
,,Ég var ekkert að hrósa New
York.”
„Nei, en þú ert þaðan og nú er
hann ekki við mælandi aftur. An-
skotinn, hvar endar þetta allt saman?
Hann er vita gagnslaus hér. Komdu
þú getur alveg eins étið með okkur
á bak við.”
Við áttum að borða við ferhyrnt
borð með hvítum , skrámuðum
vaxdúk. Drengurinn jós rjúkandi
baunum á diskana okkar.
„Gætuð þið lánað mér leslampa?”
„Ég drep á ljósamótornum þegar
ég fer að sofa. Ég get lánað þér
olíulampa. Færðu þig. Svínakjötið er
í dós í ofninum fyrir aftan þig.
Drengurinn jós baununum.
Maðurinn með rjóða andlitið hélt
áfram: „Ég hélt að hann myndi ljúka
við skólann og svo væri allt í lagi, en
það var nú öðru nær, ekki í lagi með
Robbie. Hann fór á kvöldnámskeið,
— já, taktu eftir því, borgaði fyrir
það. Ég veit ekki hvar hann fékk
peningana.”
,, Hlýtur að vera framgj arn. ’ ’
„Framgjarn ja svei því! Þú veist
ekki hvað hann var að læra á kvöld-
námskeiði — hárgreiðslu! Ekki rakst-
ur og klippingu, heldur hárgreiðslu!
Fyrir konur! Nú skilurðu kannski af
hverju ég hef áhyggjur. ’ ’
Robbie snéri sér við frá því að skera
niður svínakjötið. Hnúarnir utan um
hnífskaftið voru hvítir. Hann grann-
skoðaði andlit mitt í leit að þeirri
fyrirlitningu sem hann bjóst við.
Ég leitaðist við að setja upp svip
sem væri allt í senn, strangur, hugsi
og hlutlaus. Ég togaði í skegg mér,
sem á að tákna einbeitingu. „Hvað
sem ég segi hlýtur annar hvor að
leggja til orrustu við mig. Þið hafið
mig á milii ykkar.
Pápi dró djúpt andann og andaði
svo hægt frá sér. , ,Það er rétt hjá þér,