Úrval - 01.10.1976, Blaðsíða 113

Á FERD MEÐ KALLA
111
ekki út í rigninguna, en minn illi
dýrlingur beitti hann þrýstingi. Mág-
urinn ók til tveggja staða einhvers
staðar í fjarska þar sem dekkin kynnu
að vera, fann þau og færði mér. Á
tæpum fjórum klukkustundum tókst
að koma nýjum dekkjum undir
bílinn, af þeirri öflugu gerð sem
alltaf hefði átt að vera þar. Ég hefði
getað kropið í forina og kysst hendur
mannsins, en ég gerði það ekki. Ég
galt honum þess í stað meira en hann
hafði sett upp og hann sagði: ,,Þetta
var nú óþarfi. Mundu bara eitt:
Þessi nýju dekk eru stærri. Þau
rugla hraðamælinn hjá þér. Þú ferð
hraðar en nálin segir og ef þú rekst á
taugaóstyrka löggu geturðu fengið á
baukinn.”
Ég var svo fullur af auðmjúku
þakklæti að ég gat ekkert sagt. Þetta
gerðist á sunnudegi í Oregon í
rigningu, og ég vona að hinn
fúlmannlegi viðgerðarmaður megi
lifa í þúsund ár og uppfylla jörðina
með afkomendum stnum.
Það getur ekki leikið á tveim
tungum, að Kalli var að verða trjá-
sérfræðingur með gríðarlega um-
fangsmikla þekkingu. En ég hafði
gætt þess vandlega að hann kæmist
ekki á snoðir um rauðaviðinn risa-
vaxna. Mér fannst að hundur frá
Long Island sem hefði vottað Sequoia
sempervirens eða Sequoia gigantica
virðingu sína hlyti að vera æðri
öðrum hundum. Að fenginni þeirri
reynslu kynni hann á duiarfullan hátt
að komast á annað tilverustig, fá aðra
dýpt, rétt eins og rauðaviðurinn
sýnist hafinn yfír tímann og venju-
legan hugsanagang.
Þegar maður hefur séð rauðaviðinn
skilur hann eftir mark á manni,
hugsýn sem aldrei hverfur. Enginn
hefur nokkurn tírr\a séð vel lukkað
málverk eða ljósmynd af rauðaviðar-
tré. Hughrifin sem þau skapa verða
ekki túlkuð. Frá þeim stafar þögn og
lotning. Það er ekki bara ótrúleg
stærð þeirra, né liturinn sem sindrar
og breytist fyrir augum manns, nei
þau eru engum öðrum trjám lík, þau
eru fulltrúar annars tíma. Þau bera
sitt eigið ljós og skugga. Maður
fínnur hjá sér hvöt til að hneygja
höfuð sitt fyrir þessu óumdeilda
almætti. Ég hef þekkt þessa risa síðan
ég man eftir mér, hef lifað meðal
þeirra, dvalið og sofíð upp við hlýjan
skrokk þeirra, og ég hef aldrei fundið
til þreytu á þeim eða fyrirlitningar.
Og ég er ekki einn um þessa
tilfínningu.
Fyrir mörgum árum kom ókunnur
maður heim í héraðið mitt skammt
frá Monterey. Tilfinningar hans
hljóta að hafa verið orðnar sljóar og
samanskroppnar af peningum og
hugsuninni um að afla þeirra. Hann
keypti lund með semþervirens í
djúpum dal rétt niðri við sjó og
síðan, 1 rétti sínum sem eigandi, hjó
hann þau niður og seldi timbrið, en
eftir stóð æpandi jörðin með um-
merkjum slátrunarinnar. Hryggð og
þögul reiði gagntók borgina. Þetta
var ekki bara fjöldamorð heldur