Mímir - 01.02.1974, Blaðsíða 35

LANDSKVÆÐI
Það var vor. Það var sól. Sól hverfur.
Ut um glugga morguns, Gola renndi sér Grá nótt
steig fyrsti geislinn milli stráa. leggur geigshulu
og teygði úr sér. Við sátum á árbakkanum yfir grundir.
Við vorum og drógum silfur Það er þoka.
við og landið. hreistraða fiska I morðhug
Ilmur gróanda úr vatninu. læðumst við
fyllti vitin að landinu.
fingur grófust Votir fiskar Úrgar heiðar
í brúna mold. börðu stráin sporðum. bíða í ofvæni
Við hlupum í heiði. síns aldurtila.
Fuglar flugu, Svo brosti sól
voru nálægir, skáhöiiu skini
voru fjarlægir, á árbakkann.
í flóum urðu fætur votir. Gola renndi sér milli grænna stráa
Mórauðir lækir og kyssti tárvot
skrifuðu mold augu steina
á snjó. í ánni.
Kristján Jónsson