Mímir - 01.06.2007, Síða 30

hann er ófullkominn (149). En Aldís er orðin
leið á vera sterk: „Stundum verð ég bara ofsa-
lega pirruð á öllum þessum vandamálum þínum
og finnst ábyrgðin lenda miklu meira á mér.
Alltaf stólað á mig, ég sé alltaf stór og sterk og
bjargi málunum“ (151). Það er Aldís sem tekur
allar ákvarðanir, ber alla ábyrgð á herðum sér og
sýnir frumkvæði og sér um að Agli líði vel. En
AJdís fær nóg, hún getur ekki verið ofurkona
lengur og fer að efast um sambandið (193):
Aumingja Egill, á kærstu sem vill ekki sofa
hjá honum. Aumingja litli Egill. Af hverju
ferðu ekki niður í bæ og nærð þér í einhverja
almannagjá? Þá geturðu fengið þér almenni-
lega á broddinn. Það er það eina sem þú hugs-
ar um. Hott hott hott. En þú ert auðvitað of
mikill auli til að bera þig eftir björginni. Þú
ert svo hlédrægur og feiminn, eins og ráðgjaf-
inn segir. Þú mátt ekki stressa þig, af því þá
færðu magasár eða gyllinæð. Þú þorir ekki hitt
og þú þorir ekki þetta, af því þú ert svo and-
skoti feiminn! Stundum verður manni flökurt!
Lokahöggið er skammt undan: Aldís tilkynnir
Agli að hún sé ófrísk, og að hann sé ekki faðir-
inn. Bugaður fer Egill til Islands og skömmu
síðar til Bandaríkjanna þar sem allt fellur í ljúfa
löð. Egill gengur til sálfræðingsins Jane og þeg-
ar hún hefur komið skikki á sálartetur Egils fara
þau að draga sig saman, þau giftast og hreiðra
um sig í borginni Normal þar sem Egill aðlag-
ast smám saman hugsunarhætti miðvesturríkj-
anna og virðist á yfirborðinu líða vel í öruggum
faðmi konu sinnar sem ber barn þeirra beggja
undir belti.
Holdið og hugurinn
Aftur fann hann þreytuna, þessa lamandi ör-
mögnun sem lak út í hvern einasta taugaþráð.
Orkaði varla að gera þarfir sínar, of uppgefmn
til að skíta, hvað þá til að bursta tennurnar. Svo
lamandi þreyttur að hvert einasta heilaboð var
þjáning, hver hugsun þrekraun (8).
I bókinni Body Work fjallar Peter Brooks um lík-
amann í frásögn og hvernig samsemd og sjálfs-
mynd tengjast líkamanum. Hann veitir því
sérstaka athygli hvernig líkaminn fær merkingu
í textanum og tekur frægt dæmi úr Odysseifs-
kviðu þegar gömul fóstra Ödysseifs ber kennsl á
ör á Hkama hans. Með tákninu (örinu) öðlast lík-
aminn merkingu, táknaður líkaminn verður þát-
tur í bókmenntalegri frásögn — líkaminn færist
yftr í skrif. Brooks segir það engu líkara en lík-
aminn nái eldd að birtast í bókmenntum nema
hann sé fyrst auðkenndur eða markaður á ein-
hvern hátt og tengist þá gjarnan þrá eða girnd.22
Brooks veltir einnig fyrir sér sambandi lík-
ama og tungumáls og segir tungumálið vera
eins og ummerki líkamans, táknar návist hans
með fjarvist sinni. Þetta setur Brooks í samband
við kenningar Jacques Lacan: Þrá og þarfir
barns eru frá og með máltökunni mótaðar af og
háðar reglum tungumálsins — þeim er meira
og minna veitt í farveg táknmyndanna. Hin
bælda þrá til móðurinnar leitar tjáningar í tákn-
myndum sem barninu áskotnast en með nýrri
og nýrri táknmynd færist það sífellt fjær hinni
upprunalegu ósk. Tjáningin/merkingin fer
fram á kostnað hinnar fyrri upplifunar, tákn-
mynd kemur í staðinn fyrir tilvist — líkaminn
verður texti.22
Texti Nautnastuldar er gegnsýrður af líkam-
anum og markaður honum, textinn er í raun
líkami eða öfugt. Elckert er undanskilið, hvort
sem það eru kynmök, sjálfsfróanir, þvaglát,
saurlát, tíðir kvenna eða annað, og textinn verð-
ur á stundum gróteskur í annars nákvæmum
lýsingunum. Egill er fangaður í eigin líkama og
er mjög uppteldnn af honum og óttast og hugs-
ar mikið um allt það sem getur veikt hann eða
lagt hann að velli, svo sem sjúkdóma, hrörnun
og dauða. Og á sama tíma og líkaminn er hans
eigin er hann torkennilegur og framandi (7—8):
22 Peter Brooks 1993:2-5.
23 Peter Brooks 1993:46-49
28