Mímir - 01.06.2007, Side 80

merki eru sett á eftir málsgrein gefur það til
kynna að mælandi sé eitt spurningarmerld og
skilji hvorki upp né niður í því sem hann ætlast
til að fá svar við:
(14) M16: er eitthvað næs að frétta annars?
(15) M3: hversu oft hef ég boðið fram aðstoð
mína???
Einnig er algengt, ef ákafi spurningarinnar er
mikill, að upphrópunarmerki séu sett með
henni og standa þau þá á undan spurningar-
merkinu og eru alla jafna fleiri en spurningar-
merkin. Með því að setja spurningu fram með
fleiri spurningarmerkjum en einu er eins og
þáttur spurningarinnar víki fyrir staðhæfmg-
unni eða tilfmningamerkingu setningarinnar en
því sé öfugt farið ef merkið er aðeins haft eitt,
eins og hefðin gerir ráð fyrir.
4. Framsetning orða
Mælendur gera margt í netsamræðum til þess
að líkja eftir talmáli og er þá orðanotkun ekki
undanskilin. I rauninni kemst málnotkun í
netspjalli nálægt því að vera svo frjáls að menn
sjá sér leik á borði og reyna eftir fremsta megni
að gæða ritaða ræðu sína talmálslegum blæ.
Með því að rita orðin eins og þau eru borin
fram, og skauta með því fram hjá venjubund-
inni stafsetningu, ná mælendur fram tónbrigð-
um talmáls í framsetninguna (Crystal 2001:88).
4.1 Lengd og áhersla
Tónfall raddarinnar ásamt blæbrigðum hennar
hefur mikla þýðingu fyrir merkingu málsins í
venjulegu talmáli. Hægt er að segja fallega hluti
á svo hranalegan hátt að merking orðanna
bliknar vegna þess hvernig þau eru sögð. Erfitt
er vegna eðlis samræðuformsins að líkja eftir
tónfalli raddar í netspjalli en til þess að ná fram
örlitlum blæbrigðamun nota mælendur endur-
tekningar á bókstöfum í framsetningu orðanna
og líkja með þeim hætti eftir framburði þeirra
(Crystal 2001:88) eins og dæmin hér á eftir
sýna:
(16) M4: vaaaaá!
(17) M13: ooojjjjjj
(18) M20: kemuru úúút ?:D
(19) M27: mjöööög töff
Endurtekning hljóða hefur í sumum tilvikum
áherslugildi fyrir merkinguna. I orðinu mjög er
ö endurtekið nokkrum sinnum til þess að skapa
áherslu og magna upp mikilvægi orðsins í
setningunni. Mælanda hefur í því tilviki ekki
þótt nægja að segja viðmælanda sínum að það
sem um ræddi væri töff eða mjög töff heldur var
vægi orðsins mjög svo mikilvægt í setningunni
að endurtekning bókstafsins ö var notuð til þess
að skapa áherslu.
í dæmunum hér að framan má augljóslega
sjá skemmtilegan fjölbreytileika í ritun orðanna
og túlkun mælenda á framburði þeirra. Þeir
lengja ekki einungis endahljóð orðanna, eins og
eðlilegra væri í tali með nýju tónfalli og blæ-
brigðum, heldur nota þeir stafsetninguna sem
leið til að túlka blæbrigði orðanna á nýjan hátt
en slíkt myndi mögulega ekki koma fram í
talmáli. Þetta gerist líklega vegna þess að þrátt
fyrir að mælendur séu að nýta sér talmál til
framsetningar ritaðrar ræðu bera þeir orðin ekki
fram á þeim tíma sem þau eru vélrituð á
tölvuskjánum og send til viðtakanda. Því rita
þeir lengingarnar oft eftir tilfmningu og til-
brigðum en ekki venjulegum reglum.
4.2 Ritunframburðar
Mjög einstaklingsbundið er hversu mikið
málnotendur laga ritaða ræðu skilaboðanna að
talmálslegum framburði. Ritun orða eftir fram-
burði mun vera eitt helsta einkenni þessa sam-
skiptaforms og það sem gerir spjall í gegnum
netforrit jafn frábrugðið hefðbundnu ritmáli og
raun ber vitni (Greenfield og Subrahmanyam
2003:722):
78