Mímir - 01.06.2007, Síða 94

Hér eru og handleggir Iðunnar afar vel þvegn-
ir, sem undirstrikar birtu þeirra.
Ekki var það ætlun Sigurðar Fáfnisbana að
fleka Brynhildi Buðladóttur er hann bað henn-
ar í líki Gunnars:
[-.]
né hann konu
kyssa gerði
né, húnskur konungur,
hefia sér að armi,
[-..]28
En þrá Brynhildar er vakin:
[...]
Hafa skal eg Sigurð,
eða þó svelti,
mjög frumungan,
' ' • 29
mer a armi. 7
Þessara orða iðrast hún jafnharðan en getur þó
ekki unnt Guðrúnu Gjúkadóttur að eiga Sig-
urð. Er hún lætur vega hann fyllist Guðrún
grunsemdum og sakar Brynhildi um að hafa
notið ásta með Sigurði:
Því brá mér Guðrún
Gjúka dóttir
að eg Sigurði
svæfag á armi.
[...]-
En Brynhildur viðurkennir ekki að svo hafi verið:
Sváfum við og undum
í sæing einni
sem hann minn bróðir
um borinn væri,
hvortki knátti
hönd yfir annað
átta nóttum
okkart leggja.35
Þegar þess er gætt hve mikið Páll notar faðm-
lög og arma verður ekki annað séð en hann hafi
verið allvel lesinn í Eddu. Jón Olafsson segir
enda frá því að Björn Pétursson, mágur þeirra,
hafi lesið Eddu með Páli er hann var vinnu-
maður hjá honum og Olavíu og hafi Páll talið
sig hafa haft gott af því.32
„þótt ég œttigull og Grana
Alloft má í Ijóðum Páls til Ragnhildar sjá ósk
hans um að þau endi ævina saman. Við fyrstu
sýn virðist þetta sprottið af eigingirni eða af-
brýðisemi þegar litið er til aldursmunar þeirra.
En Páll er enn við sama heygarðshornið og
þegar betur er að gáð er þetta minni sótt beint
í ástir Brynhildar og Guðrúnar til Sigurðar
Fáfnisbana. Eftir dauða hans fyrirfer Brynhild-
ur sér til að verða brennd með honum og Guð-
rún óskar að deyja til að sameinast honum á ný.
I Guðrúnarhvöt minnist hún eiða þeirra Sig-
urðar á meðan bæði lifðu, að hann myndi vitja
hennar úr helju og hún hans úr heimi.33 Páll
segir við Ragnhildi:
[...]
Dauðans ef þig egg slær
á eftir vil ég sveima
þar til sálin þér nær,
sem þér skal aldrei gleyma,
guðs út um geima.34
Hér að framan er mjög vitnað til Eddukvæða
þeirra er segja hina örlagaríku sögu hetjunnar
ljósu, Sigurðar Fáfnisbana, og kvennanna í lífi
hans. Sýnt er að Páll hefur þekkt þessi kvæði
og kunnað mál skáldanna. Það er því líklega
engin tilviljun að hann kallar Ragnhildi iðulega
Bjarnardóttur þegar hann minnir hana á sorg-
ina eftir föður hennar og vin hans sem samein-
ar þau í anda en sem kunnugt er af Eddu er
28 Eddukvæði 2001:268, Sigurðarkviða in skamma, sjá
4. vísu.
29 Eddukvæði 2001:269, Sigurðarkviða in skamma, sjá
6. vísu.
30 Eddukvæði 2001:288, Helreið Brynhildar, sjá 13.
vísu.
31 Eddukvæði 2001:288, Helreið Brynhildar, 12. vísa.
32 Jón Ólafsson 1900:11.
33 Eddukvæði 2001:354, 19. vísa.
34 Páll Ólafsson 1984b:131.
92