Mímir - 01.06.2007, Qupperneq 122

Kyntröll. Jöhannes Gísli Jónsson og Eiríkur Rögn-
valdsson eru ákafir aðdáendur Mímis.
En eins og gefur að skilja í félagsskap sem
endurnýjast á þriggja ára fresti hafa ýmsar sveifl-
ur og dýfur verið í starfsemi Mímis. Mikill doði
lagðist yfir um 1950. Fundir voru fámennir og
lítið var um frumkvæði eða tillögur væru lagð-
ar fyrir. Stúdentar kvörtuðu yfir því að hafa
hreinlega ekki tíma til að sinna þessum félags-
skap vegna vinnu samhliða skólanum og kann-
ast núverandi Mímisliðar sennilega vel við það
enda er það gömul saga og ný. Árið 1953 var
gengið svo langt að kjósa þá aðila í nýja stjórn
sem mættu ekki á fund — í einhverju hefndar-
skyni, virðist vera.
Ferðalög sem Mímir hafði staðið fyrir og
þóttu merkur þáttur í starfinu þurftu ijármagn
frá menntamálaráðuneyti og um þetta leyti var
tekið fyrir slíka ferðastyrki. Þá höfðu rannsóknar-
æfmgarnar verið slegnar af og var það í kjölfar
deilna milli kennara og nemanda, eins og Árni
Björnsson segir frá í skemmtilegri grein í Mími.
Hinum góðglaða Mími hafði verið úthýst úr
Naustinu þar sem fundir voru haldnir 1954-55
og voru því fundir á þessu tímabili gleðisnauðir
og leiðinlegir.
Nýtt skeið í lífi Mímis hófst, eins og áður
segir, um 1960 ogvarð stúdentaráðsbaráttan að
heilmikilli sprautu í allt félagsh'f innan veggja
Árnagarðs. Rannsóknaræfingar voru telcnar aft-
ur upp árið 1958 af Árna Björnssyni (sem hér er
staddur og fær þakkir fyrir) og stóðu Félag ís-
lenskra fræða og Mímir að þeim. Voru tvær æf-
ingar haldnar: önnur um jól en hin um
sumarmál. Æfingarnar hafa þó legið í láginni
þar til í ár því að rannsóknaræfing var haldin nú
í byrjun nóvember með ágætum árangri.
Tímaritið Mímir kom fyrst út árið 1962 á
15 ára afmæli félagsins. Blaðið varð fljótt vett-
vangur margvíslegra fræðiskrifa innan íslensku-
deildar og sú sérstaða hefur skapast að nem-
endur skrifa burðargreinarnar í Mími en sömu
sögu er ekki hægt að segja um öll nemendarit.
Því má með sanni segja að Mímir sé vísindarit
skorarinnar og spegill samtíma síns og að hon-
um sé ekkert óviðkomandi sem lýtur að aka-
demísku starfi.
Af öðrum útgáfumálum má nefna ljóða- og
lagabókina Tumma Kukku sem kom fyrst út
árið 1973 en hefur verið endurútgefin oftar en
einu sinni. Eins og segir í greininni Alvara og
skaup í sögu Mímis eftir Sigtrygg Magnason er
í bókinni kveðskapur ættaður frá Huldu, Bítl-
unum og Höskuldi Þráinssyni, og er augljóst að
um kostagrip er að ræða. Aform eru um að gefa
Tumma Kukku út núna í tilefni af afmælinu.
Fréttapésarnir Mímimú (sem kom fyrst út
1981) og Ratatoskur (árið 1984) hafa sinnt
slúðurþörf og götublaðamanninum í Mími allt
til dagsins í dag.
Rannsóknarleiðangrar Mímis sem farnir
voru á merkar söguslóðir voru teknir upp aftur
í kringum 1960. Aðalsteinn Davíðsson segir að
„ferðir þessar hafi í því borið af svokölluðum
„vísindaleiðangrum“ ýmissa félaga, að þær hafi
kallazt „skemmtiferðir“ og aldrei hefur verið
haft áfengi um hönd í þeim svo vitað sé“. Ekki
þori ég að fara með það að þetta hafi alltaf verið
raunin í haust- og vorferðum Mímis. Oskrif-
aða reglan er þó að kneyfa ekki ölið fyrr en á
heimleiðinni en misjafnlega gengur að fylgja
því eftir, sérstaklega þegar farþegar uppástanda
120