Úrval - 01.12.1979, Síða 89

HIRÐIRINN
87
flugumsjónar konunglega breska
flugflotans í Norðurþýskalandi.
Kort með flugleið minni teiknaðri
með bláu var spennt á hægra lærið á
mér, en ég rataði þetta blindandi.
Sextíu og sex mínútna flugtími, að
flugtaki og lendingu meðtöldu, og
Vampíran hafði eldsneyti til 80
mínútna flugs.
Þegar ég kom út úr síðasta
hringnum yfir Celle flugvelli horfði
ég á áttavitanálina staðnæmast við
265 gráðu stefnu. Flugvélarnefið
stefndi út í svart, frjósandi hvei
næturinnar, skreytt svo skærum
stjörnum að þær héldu áfram að
sindra manni í augum þótt litið væri
af þeim. Fyrir neðan mig var svart og
hvítt Norðurþýskaland að verða sífellt
minna og minna, dökkir fletir furu-
skóganna að renna saman við hvíta
snævi þakta akrana og engin. Flér og
hvar glitraði á ljósin í þorpi eða borg.
Þarna niðri á vel upplýstum götunum
voru sálmasöngvararnir komnir á
kreik, fóru á milli húsa og sungu
,,Heims um ból.” Eftir 400 mxlna
flug myndi sama sagan endurtaka
sig fyrir neðan mig, nema hvað þá
yrði sungið á mínu eigin máli, þótt
margir sálmanna væru að öðru leyti
þeir sömu. En hvort sem þetta heitir
Weihnacht eða Christmas eða jól er
þetta sama hátíðin um allan hinn
kristna heim, og það var gott að vera
á leiðinni heim. I fyrramálið yrði ég
kominn til fólksins míns.
Hæðarmælirinn stóð í 27 þúsund
fetum. Ég dró úr eldsneytisgjöfínni
til að halda flughraðanum stöðugum
í 485 hnútum og stefndi stððugt á
265 gráður. Einhvers staðax fyrir
neðan mig voru hollensku
landamærin að dragast aftur úr. Ég
hafði verið á lofti í 21 mínútu.
MARTRÖÐIN HÖFST SVO hljóð-
lega að það liðu sjálfsagt nokkrar
mínútur þangað til ég gerði mér grein
fyrir því að eitthvað var að. Fyrsta
viðvörunin var þegar ég leit niður á
mælaborðið til þess að fylgjast með
áttavitanum. I stað þess að standa
stöðug á 265 gráðum sveiflaðist nálin
letilega hring eftir hring, frá austri,
vestur, suður, norður, ógn kæru-
leysislega.
Ég lét áttavitann hafa það óviður-
kvæmilega óþvegið. En þetta var svo
sem ekki stóralvarlegt, því þarna var
annar áttaviti til vara, spíraáttaviti.
En þegar ég leit á hann, var líka
eitthvað að honum. Nálin sveiflaðist
æðislega. Eitthvað hafði komið fyrir
áttavitahúsin — sem getur svo sem
aíltaf hent. En eftir fáeinar mínútur
gæti ég kallað upp flutturninn í
Lakenheath, sem gæti hjálpað mér til
lendingar með stöðugum,
nákvæmum fyrirmælum, sem sérhver
vel búinn flugvöllur getur gefið flug-
mönnum til að hjálpa þeim til
lendingar jafnvel í verstu veðrum.
En áður en ég reyndi að ná
sambandi við Lakenheath bar mér að
láta rás Dé vita um hvað komið hafði
fyrir hjá mér, svo þeir gætu látið
Lakenheath vita að ég væri að koma