Úrval - 01.12.1979, Qupperneq 93

HIRÐIRINN
91
sambandið og getum ekki sent út
neyðarkall, skulum við taka upp
einkennilega hegðun. Við fljúgum
aftur út yfír opið haf og fljúgum þar í
litlum þríhyrningum, þannig að hver
leggur þríhyrningsins sé tveggja
mínútna flugtími. Með þessu
vonumst við til að eftir okkur verði
tekið. Þegar það gerist, er næsti flug-
turn látinn vita og hann sendir næstu
tiltækja flugvél út til móts við okk-
ur. . .”
Já, þetta var síðasta tilraunin til að
bjarga lífinu. Nú mundi ég þetta
betur. Björgunarflugvélin sem átti að
vísa þér rétta leið til lendingar heilu
og höldnu var kölluð Hirðirinn.
Svartur skuggi
Ég leit á úrið mitt. Ég hafði verið
51 mínútu á lofti og átti eftir
eldsneyti til um hálfríma flugs. Ég
beygði til vinstri og byrjaði að fljúga í
þríhyrning. Eftir tvær mínútur
beygði ég aftur krappt til vinstri. Fyrir
neðan mig teygði þokan sig svo langt
sem augað eygði. Tíu mínútur liðu,
og ég hafð lokið nærri tveimur full-
gerðum þríhyrningum. Ég hafði ekki
beðist fyrir — ekki í alvöru — í mörg
ár, og það var erfítt að fínna orðin til
þess núna. ,,Guð, hjálpaðu mér úr
þessum fjandans ógöngum. . . .”
Nei, svona talar maður ekki við guð.
„Faðir vor, þú sem ert á himn-
um ...”
Þegar ég hafði verið 72 mínútur á
lofti, vissi ég að enginn myndi koma.
Það var minna en fjórðungur eftir af
bensíni — svo sem tíu mínútna flug í
viðbót. Ég fann örvæntinguna flæða
yfír mig aftur.
Fimm mínútum seinna var ég ekki
lengur í minnsta vafa um að ég
myndi deyja þessa nótt. Þótt merki-
legt megi virðast var ég ekki lengur
hræddur. Ég var bara hryggur.
Hryggur yfír öllu því sem ég myndi
aldrei geta gert, stöðum, sem ég
fengi aldrei að sjá, fólki sem ég
myndi aldrei hitta framar. Það er
slæmt og hryggilegt að deyja með
tuttugu ár að baki og fá ekki notið
ævinnar sem er rétt að hefjast. Það er
ekki vissan um dauðann á næsta leyti,
sem er yfírþyrmandi, heldur vitundin
um allt það sem er ógert.
Ég hallaði Vampírunni til vinstri í
áttina til tunglsins til að leggja út á
síðustu þríhyrningsálmuna. I sama
bili sá ég svartan skugga líða yfír hvíta
þokuflötinn fyrir neðan mig, beint
niður af vinstri vængbroddinum.
Örskotsstund fannst mér það vera
skugginn af Vampírunni, en svo sá ég
að þetta var önnur flugvél, sem flaut
þétt við þokubakkann og fylgdi mér
nákvæmlega, bara um 500 fetum
neðar.
Ég þorði ekki almennilega að trúa
því að þetta væri ekki bara önnur
flugvél sem myndi hverfa sína leið,
en hægði enn á mér og lækkaði flugið
í áttina til hennar. Þessi vél flaug
hægar en ég. Hún beygði, ég líka. I 5
þúsund feta hæð sá ég að ég flaug
enn hraðar en hún. Ég þorði samt
ekki að minnka bensíngjöfina enn