Úrval - 01.12.1979, Síða 95

HIRÐIRINN
93
flugið meira, og ég kom auga á nefíð
á De Havillandvélinni. Þar stóðu
stafirnir JK, stórir og svartir.
Sennilega var kallmerkið hans Jig
King.
Hann rétti af aftur í efsta þoku-
laginu, svo nærri, að kögrið á þoku-
slæðunni sleikti vélarnar að neðan.
Svo flugum við í þéttan hring. Eg
stalst til að líta á eldsneytismælinn.
Hann stóð á núlli, en það var enn
aðeins hreyfing á nálinni undan
gutlinu. Fyrir guðs skuld, flýttu þér,
bað ég í huganum. Ég fann svitann
streyma ofan um mig.
Hann lyfti höndinni aftur og gaf
merkið sem þýðir „stingdu þér.” Svo
stakk hann sér sjálfur ofan í þokuna
og ég fylgdi. Við fórum ekki mjög
bratt, en niður samt, úr aðeins 100
fetum, ofanf óvissuna.
Að fara úr birtunni fyrir ofan,
hversu dauf sem hún er, ofan í þoku-
bakka, er eins og að stinga sér ofan í
poka með grárri bómull. Alltí einu er
ekkert í kring nema gráar, iðandi
slæður, milljónum saman, sem
teygjast að manni til að grípa mann
og kyrkja. Engin lögun, engin stærð,
ekkert form, ekkert efni. Nema hvað
núna var De Havilland vélin aðeins
fáein fet utan við vinstri væng-
broddinn hjá mér og stýrði mér með
fullu öryggi í áttina að einhverju, sem
ég gat ekki séð.
Þá fyrst rann það upp fyrir mér, að
hann flaug ljóslaust. Eitt andartak
varð ég skelfingu lostinn, en svo sá ég
hvað þetta var snjallt. Ljós í þoku
endurkastast og geta virkað dáleið-
andi. Þegar tvær flugvélar fljúga þétt
saman, geta ljósin orðið afdrifarík.
Maðurinn hafði rétt fyrir sér.
Ég hafði ekki augun af honum,
grillti í hann gegnum slæðurnar. Ég
vissi að hann var að hægja á sér, því
ég var lfka að draga úr gjöfínni, og
lækka flugið og hægja á mér. Ég
skaut augunum eldsnöggt á mælana
tvo sem ég þurfti að fylgjast með.
Hæðarmælirinn var kominn á núll og
eldsneytisnálin líka, og nú var hún
kyrr. Lofthraðamælirinn, sem ég sá
líka f leiðinni, stóð á 120 hnútum, og
þessi endemis líkkista myndi hrapa
þegar hraðinn væri kominn niður í
95.
Allt í einu benti hirðir minn á mig
með vísiflngri og síðan beint fram.
Það þýddi: „Þarna, fljúgðu áfram og
lentu.” Ég starði fram um fram-
rúðuna, sem vætan rann nú ofan
eftir. Ég sá ekkert. Jú, eitthvað.
Oskírt vinstra megin, annað hægra
megin, svo báðum megin. Það var
ro^abaugur um þau en samt vom
þetta ljós, sitt hvorum megin við
mig, tvö og tvö með ákveðnu milli-
bili, sem þutu hjá. Ég hvessti augun
til að sjá hvað var á milli þeirra.
Ekkert, ekkert nema sortinn. Svo
kom máluð lína fyrir neðan mig:
Miðlína. Ég lokaði fyrir eldsneytis-
gjöfrna í hendingskasti og beið þess
að Vampíran snerti jörð.
Ljósin voru nú næstum komin í
augnhæð mína, en samt settist vélin
ekki. Bang. Hún snerti. Bangbang.