Tíðindi Prestafélags hins forna Hólastiftis - 01.01.1899, Síða 57

57
þá hét hann á Föðurinn suður í Itóm,
cn hinir á föðurinn Fjanda.
Og kirkjan stundi svo karar-snauð,
öll kristnin var orðin lifandi dauð.
Hve mátti sú menning standa?
Sem syndanna fórn og glæpanna gjald
þeir gáfu sig páfa og konungi' á vald.
En höfnuðu hoilögum anda.
Kór.
Og andinn kvaddi vor frægu ílet
og frelsið í dauðans vanda.
1 fjöllunum glotti við hel og hret;
og hraun og jökull og bára grét:
»Nú liafnið þér heilögum anda!«
Rccítatíf.
Og svo líða þrjú hundruð andvana ár
með ánauð og drepsóttir, skelfing’ og fár.
I-Iver megnar vorn skapadóm skilja?
Hver skilur, að alt fer í aldanna sjó,
cn ait saman — alt saman lifir þó,
og rís upp með vitund og vilja?
Á Hólum fór vaxandi valdið og prakt,
en visnandi Guðs ríkis eilífa makt,
meðan klerkarnir kreddurnar þylja.
Með liarðstjórnar kúgun þeir hjörðina flá,
sem horaðist dýrðlingabeinunum á,
og hrjáðist í hjátrúar klungri.
Á Hólastól Gottskálk inn grimmi býr;
sú »guðsnáð« varð Norðlingum heldur dýr,
sem fitnaði’ á feiknum og hungri.