Helgarpósturinn - 12.03.1987, Qupperneq 41

ALDÍS BRYNJÓLFSDÓTTIR SCHRAM, TENGDAMÓÐIR JÓNS BALDVINS
HANNIBALSSONAR:
„JÓN BALDVIN SERSTAKLEGA GÓÐUR í UMGENGNI"
„Ég hafði góða samvisku, þegar samband
Bryndísar og Jóns Baldvins byrjaði. Ég hafði
gert mitt besta í uppeldi dóttur minnar til þess
að hún hefði heilbrigðar skoðanir á lífinu og
treysti dómgreind hennar. Hún varð auðvitað
sjálf að skapa sér sínar aðstæður. Þetta var
hennar líf, ekki satt? Maður hefur aldrei leyfi
til að blanda sér í gjörðir annarra. Það veit
maður heldur ekki hvort verður til góðs eða
ílls.
Ég hef ekkert haft áhyggjur af þessu með
tengdamóðurímyndina, sem svo oft er gantast
með, enda hef ég verið alveg einstaklega
heppin með tengdasyni. Þeir taka mig bara ná-
kvæmlega eins og ég vil láta taka mig og hafa
borið fulla virðingu fyrir mínu heimili. Ég hef
stjórnað heimilinu að miklu leyti og þeir hafa
leyft mér að halda mínum sessi í friði.
Mér fannst Jón Baldvin mjög kraftmikill
unglingur, þegar ég sá fyrst til hans. Ég varð
vör við samdrátt þeirra á menntaskólaárunum
og heyrði þá skemmtilegar sögur hjá Bryndísi
af því hve duglegur hann væri að læra og hvað
hann væri áhugasamur í pólitík. Mér fannst
þessi stjórnmálaáhugi hans síður en svo nei-
kvæður, því ég hef alltaf haft gífurlega gaman
af öllu sem er svolítið lifandi og hressilegt. Það
er aðalatriðið! Og ég hafði líka alltaf haft
„sympati“ fyrir Hannibal, sem ég kannaðist
við frá því að ég var ung stúlka á ísafirði. Þetta
var kröftugur pólitíkus og maður með kjark og
dug.
Mér finnst hann Jón Baldvin ekki hafa breyst
mikið frá því að ég kynntist honum fyrst. Hann
er alltaf á sömu línunni. Hann er t.d. alveg sér-
staklega góður í umgengni. Þau bjuggu nú hjá
okkur í eitt ár, eftir að hann kom frá námi og
hafði eiginlega enga vinnu. Það var virkilega
þægilegt að hafa hann hérna á heimilinu. Al-
veg til fyrirmyndar.
Þegar elstu börnin mín voru komin til vits og
ára, fann ég að ég var að uppskera eitthvað.
Það er erfitt að vera ung kona með lítil börn
og ég held að enginn geti sett sig inn í það, sem
ekki hefur upplifað það. Maður er á vakt allan
sólarhringinn í mörg herrans ár — öll bestu ár-
in, frá tvítugu til fertugs. Við erum alltaf með
ábyrgðina í huganum og þessu getur ekkert
breytt, ekki einu sinni kvennahreyfingin.
Þegar börnin manns eru komin á þann aldur
að þau fara að velja sér maka, er hlutverki for-
eldranna hins vegar lokið. Þá er maður búinn
að gera sitt besta í því að leiða þau á réttar
brautir og þá kemur í Ijós hvort uppeldið og
innrætingin hefur dugað. Það er ekki hægt að
gera meira. Maður kennir ekki fólki eða stýrir
því, eftir að það er orðið fullorðið, þó dæmi
séu um að reynt sé að stía pörum sundur og
slíkt. Það er ábyggilega ekki rétt, því það verð-
ur einfaldlega að leyfa fólki að upplifa sitt...“
— Hefur þér þótt erfitt ad fylgjast með um-
fjöllun um Jón Baldvin í gegnum tíöina? Það
er nú ekkert koppalogn í kringum hann!
„Ég verð nú bara að vitna í hana móður
mína, þegar þú spyrð mig svona. Hún varð ní-
ræð og í gegnum tíðina fékk hún að heyra ým-
islegt um Hannibal og fleira og einu sinni svar-
aði hún á þennan hátt: „Aldrei hef ég heyrt
hann Hannibal tala um fólk eins og þið talið
um hann!“ Þetta fannst mér svolítið gott hjá
henni.
Auðvitað er alltaf sárt að verða fyrir ein-
hverju aðkasti, en maður veit þá að það kemur
aldrei frá góðu fólki. Ég vorkenni bara fólki,
sem segir slíka hluti."
ANNA SIGRÍÐUR BJÖRNSDÓTTIR, TENGDAMÓÐIR ÞÓRARINS ELDJÁRNS:
„LISTABRAUTIN ALDREI VERIÐ ÞYRNIR í MÍNUM AUGUM"
„Mér finnst það mjög góð tilfinning að fylgj-
ast með börnunum velja sér lífsförunaut. Mað-
ur hefur alið þau upp til þess að fara út í lífið
og hefur ekki hugsað sér að halda fyrir þau
elliheimili í föðurhúsum. Það er því bara gleði-
legt, þegar þau finna sér lífsförunaut og eru
glöð og ánægð.
Ég á sjö börn og Unnur var líklega sú fjórða
til að fara að heiman, en þrjár dætur mínar
giftu sig reyndar um mjög svipað leyti. Það er
í raun og veru enginn munur á því að eignast
tengdasyni eða tengdadætur. Munurinn er
fólginn í sambandinu við synina annars vegar
og dæturnar hins vegar — manns eigin börn,
sem sagt.
Þetta er ekkert, sem maður hefur alið upp í
börnunum. Þau hafa öll valið sér lífsstarf og
förunaut, án þess að maður hafi reynt að hafa
þar nokkur áhrif á. Samt sem áður þróast þetta
nú þannig að dæturnar hafa meira samband
við mæður sínar en synirnir. Þetta eru einhver
tengsl frá æskuárunum. Dætúrnar eru að ala
upp börn og mamman, sem hefur reynslu af
því, er nærtæk. Þannig skeður þetta: Barn fær
t.d. eyrnabólgu og mamma þess leitar til móð-
ur sinnar, sem veit hvað gera skal...
Það er einfaldlega annað að eiga syni en
dætur.
Það er ekki það, að tengdadætur séu öðru-
vísi en tengdasynir. Þetta er allt jafngott!
Mér leist afskaplega vel á Þórarin þegar ég
sá hann fyrst — með hrokkið englahár niður á
herðar. Þá var Unnur í menntaskóla, að því er
mig minnir, en hann við nám úti í Svíþjóð. Hún
var hins vegar í Lundi eitt sumar og þar held
ég að þau hafi kynnst. Svo sá ég hann bara hér
heima og frétti af þessu, eins og gengur. Maður
heldur sig svolítið til baka þangað til maður
veit að þetta er orðið.
Mér hefur litist afar vel á öll tengdabörnin
mín og þekki ekki þá tilfinningu að finnast
þetta erfitt."
— Hafa tengdamœður áhyggjur af því að
tengdasynirnir ,,skaffi“ ekki nógu vel?
„Nei, alls ekki. Ég er svo inniiega laus við að
hafa áhyggjur af svona 'hlutum. Fólk í dag er
svo duglegt, að ég tali nú ekki um hann Þórar-
in, sem er alveg frábær! Hann er svo duglegur
maður, vel gerður og aðlaðandi i allri um-
gengni — bæði við sitt fólk og tengdafólk. Ég
hef þess vegna aldrei haft neinar áhyggjur af
þessu. Þar að auki þekki ég líka hvað það get-
ur verið erfitt að vera á listabrautinni. Það er
eflaust með erfiðustu brautum, sem maður fer
á. En ég held að það hafi aldrei verið neinn
þyrnir í mínum augum — siður en svo. Og ég
hef aldrei heyrt þau kvarta undan því heldur."