Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1917, Blaðsíða 94

Heyvinna og heyvinnutœki.
Við íslendingar erum í flestu langt á eftir tímanum.
Menningarstraumarnir berast seint til okkar, vegna sjer-
stöðunnar og það, sem verst er, við erum of einskorð-
aðir við gamlar, úreltar venjur. Tímarnir eru breytingum
háðir og við þurfum að breytast með þeim.
Allir, sem til þekkja, vita það, að heyfengurinn er
þungamiójan í öllu lífi þeirra, sem af landbúnaði lifa.
Sumrin hjá okkur stutt og óráðin og mjög takmarkaður
tími, sem grasið er í fullum krafti. Virðist því auðsætt,
að heyskapurinn þarf að ganga fljótt, vinnast sem mest
á stuttum tíma. Til þess að geta framkvæmt það, þarf
annaðhvort margt fólk, eða aukin og bætt heyvinnutæki.
Um síðastliðin aldamót var gerð tilraun hjer í Vatns-
dal til þess að vinna heyvinnu með hestafli. Sláttuvjel
var fengin og maður ráðinn til þess að slá með henni.
Vjel þessi var »Walter a Waad«, amerísk. Hún reyndist
illa; var of þung í drætti fyrir hesta okkar, en vest var
þó, að slátturinn var ekki notandi. Hesthrífa var og feng-
in. Var hún sænskt smíði, með amerískri gerð. Reyndist
hún einnig illa, varð því ekki að því liði, sem ætlað var.
Afleiðingar af þessu urðu þær, að mann kvektust og
engar tilraunir gerðar í þessu efni, fyr en nú fyrir tveim-
ur árum síðan.