Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1917, Blaðsíða 102

108 Ársrit Ræktunarfjelags Norðurlands.
2. Við þjóðveginn.
Það er árla morguns. Jeg er staddur við þjóðveginn.
það er akvegur. Ríðandi maður fer um veginn. Hann
togar á eftir sjer hest, sem dregur kerru. Alveg ósjálf-
rátt dettur mjer þá í hug fjórhjólaður Ijettur fjaðravagn
og einn hestur fyrir. Hesturinn brokkar frjálst og Ijetti-
lega, því enginn þungi liggur á honum. Hann ber höf-
uðið hátt og tekur fæturna vel upp. Hann hefir aldrei
verið togaður áfram.
Fjaðrirnar í vagninum verja flutninginn skemdum, þótt
greitt sje farið. Ökumaðurinn situr í hægu sæti. Hnakk-
hestinn þarf ekki og enginn reiðir undir sjer.
Já, þetta kemur nú alt saman bráðum. En hvað verð-
ur langt þangað til?
3. Grasið er komið.
það var í sláttarbyrjun. Bóndi nokkur kom einu sinni
inn í búr til konu sinnar og sagði: »Ja, grasið er kom-
ið og alt í djöfli.« Hann var ekki viðbúinn slættinum
þá, gamli maðurinn, en var þó góður bóndi.
Þetta datt mjer í hug veturinn 1916, er jeg kom á
sveitabæ einn erlendis og sá hvernig þar var búist við
voranna- og sumarstörfum. Pað var milli jóla og nýárs.
Ætla jeg ekki hjer að lýsa því hvernig þar var búist við
sumri eftir útlendum hætti, en hugsa mjer heldur hvern-
ig íslenskt heimili líti út sem líkt væri viðbúið eftir sín-
um staðháttum.
Annboðin eru tekin strax á haustin, hrífurnar eru tind-
aðar, gert að þeim og tálgaðir tindar til næsta sumars.
Pað er gert að orfunum og sjeð um að fleira sje til en
eitt á mann. Ljáirnir eru hreinsaðir og geymdir þar sem
þeir ekki ryðga. Pað er gert að þeim gömlu og nýir
keyptir eða smíðaðir til viðbótar.