Morgunblaðið - 09.03.2007, Blaðsíða 32

32 FÖSTUDAGUR 9. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Pétur Þór-arinsson fæddist
á Akureyri 23. júní
1951. Hann lést á
Landspítalanum 1.
mars. Foreldrar
hans eru hjónin
Halldóra Elín Jóns-
dóttir, f. 10. október
1928, og Þórarinn
S. Halldórsson, f. 4.
júní 1928. Systkini
Péturs eru Aníta,
maki Ingvar Vagns-
son, Jón Helgi, maki
Margrét Ein-
arsdóttir, og Erna, maki Pétur
Snæbjörnsson.
Pétur kvæntist 15. júní 1971
Ingibjörgu Svöfu Siglaugsdóttur
hjúkrunarfræðingi, f. 10. ágúst
1950. Foreldrar hennar voru Guð-
finna Sigríður Jónsdóttir, f. 17.
desember 1920, d. 4. mars 2000,
og Siglaugur Brynleifsson, f. 24.
júní 1922, d. 8. febrúar 2003.
Systkini Ingibjargar eru Guðrún,
Sigþrúður (látin), Brynleifur Gísli,
Guðbrandur, Júlía og Hallgrímur.
Hálfsystkini Ingibjargar, börn
Siglaugs og Ingibjargar Þ. Steph-
ensen, eru Þorsteinn, Dóróthea
Kirkjuþingi 1998 til 2002. Pétur
starfaði mikið að æskulýðsmálum
kirkjunnar, var sumarbúðastjóri
Sumarbúðanna við Vestmanns-
vatn, í stjórn Æskulýðssambands
kirkjunnar í Hólastifti (ÆSK), í
æskulýðsnefnd þjóðkirkjunnar og
formaður sumarbúðanefndar
þjóðkirkjunnar. Í stjórn Presta-
félags Hólastiftis. Tók virkan þátt
í starfi Ungmennahreyfing-
arinnar og sat í stjórnum ung-
mennafélaga. Í stjórn Kaupfélags
Eyfirðinga. Stundakennari við
grunnskóla og sat í skólanefnd.
Varaþingmaður Norðurlands-
kjördæmis eystra fyrir J-listann,
samtök um jafnrétti og fé-
lagshyggju, og sat um skeið á Al-
þingi. Jafnhliða preststörfum var
Pétur bóndi frá árinu 1977, fékk
viðurkenningar fyrir sauð-
fjárrækt og gegndi trún-
aðarstörfum fyrir sauðfjár-
bændur. Pétur samdi m.a. sálminn
Í bljúgri bæn og árið 1996 kom út
bókin Lífskraftur, baráttusaga
Péturs og Ingu í Laufási, þar sem
sagt er frá langri glímu Péturs við
sykursýki, sem hann greindist
með á háu stigi barn að aldri, og
afleiðingar hennar.
Útför Péturs verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag, 9. mars,
kl. 13.30. Jarðsett verður í Lauf-
áskirkjugarði.
Júlía og Brynleifur.
Pétur og Ingibjörg
eignuðust þrjú börn.
1) Þórarinn Ingi,
bóndi, f. 22. ágúst
1972, búsettur í
Laufási, kona hans
er Hólmfríður
Björnsdóttir og börn
þeirra eru Pétur,
Katla og Ingólfur
Birnir. 2) Jón Helgi,
framkvæmdastjóri, f.
27. febrúar 1974, bú-
settur á Grenivík,
kona hans er Íris
Þorsteinsdóttir og börn þeirra eru
Birta María og Þorsteinn Ágúst.
3) Heiða Björk, nemi, f. 7. febrúar
1985, búsett í Laufási, sambýlis-
maður hennar er Björn Magnús
Árnason. Pétur var stúdent frá
MA 1971 og cand. theol. frá HÍ
1976. Hann vígðist prestur 3.
október 1976 og var sókn-
arprestur í Hálsprestakalli frá
1976 til 1982, í Möðruvallapresta-
kalli frá 1982 til 1989, í Gler-
árprestakalli frá 1989 til 1991 og í
Laufásprestakalli frá 1991. Hann
var prófastur í Þingeyjarprófasts-
dæmi 1999 til 2006 og sat á
Kveðja frá Prestafélagi Íslands
Við andlát sr. Péturs Þórarinsson-
ar þyrlast upp minningar og myndir
frá gefandi samverustundum á
langri samleið. Yfir þeim öllum er já-
kvæður blær fagnaðar, hlýju og
ákefðar. Sr. Pétur var stórhuga og
heilsteyptur í þjónustu kirkjunnar
hvarvetna þar se5ningunum og á
myndum hugans er hann aldrei einn,
alltaf Inga og Pétur. Inga er stór-
kostleg, einstök. Prestsfrú með
stórum staf, manni sínum stoð og
stytta í einu og öllu, trúföst og já-
kvæð. Saman stóðu þau í blíðu og
stríðu og saman unnu þau að því að
breyta stríðu í blítt! Þrátt fyrir veik-
indi sr. Péturs um árabil eru minn-
ingarnar um hann ekki markaðar
sjúkdómsskugga heldur bjartar og
hressilegar. Hann auðgaði okkur hin
með jákvæðu viðmóti og uppörvandi
umhyggju. Hann sýndi í verki að
sönn lífsgæði eru ekki eingöngu háð
góðri heilsu og þægilegum ytri að-
stæðum og bar sig betur en margir
sem þó virðast hafa það mun betra.
Sr. Pétur Þórarinsson átti bjarg-
fasta, æðrulausa trú og óhagganlega,
himneska von. Nú er sú von orðin að
veruleika. Við syrgjum hann vissu-
lega og söknum hans ákaflega en
umfram allt þökkum við líf, þjón-
ustu, eldmóð og umhyggju þeirra
hjóna. Guð blessi minningu sr.
Péturs og allt það sem hann gaf
okkur – prestum, sóknarbörnum,
vinum sínum. Og Guð styrki og
blessi Ingu og fjölskylduna alla.
„Guði séu þakkir sem gefur oss sig-
urinn fyrir Drottin vorn Jesúm
Krist“ (I. Kor.
15:57).
Ólafur Jóhannsson formaður.
Pétur Þórarinsson hefði getað
haslað sér völl á mörgum sviðum. En
tvennt valdi hann að ævistarfi og
sinnti hvoru tveggja með ágætum.
Fyrst og fremst var hann prestur.
Þar var hann afburðamaður, fataðist
hvergi í því ofurvandasama starfi.
Þess vegna fólu menn honum trún-
aðarstörf á því sviði. Þess vegna varð
hann ekki bara sálusorgari sóknar-
barna sinna. Umdæmi hans í þeim
efnum náði vítt um land. Ólíklegasta
fólk leitaði styrks hjá honum, ekki
síst þeir sem veikir voru og beygðir
og sáu í honum stólpann sem alltaf
stóð óhagganlegur og lét erfiðan
sjúkdóm aldrei beygja sig. Í öðru
lagi var hann bóndi. Þar var ástríða
hans, öryggisventill og hvíld frá erf-
iði aðalstarfsins. Hann sótti endur-
næringu í að sitja hálfa nóttina í sér-
útbúnum traktor sínum og slá,
þeytast á sexhjólinu upp um Lauf-
ásinn og niður í hólma til að smala,
sitja úti í fjárhúsum og hlusta á mús-
íkina sem verður til þegar 400 kindur
standa við garða og bryðja töðuna,
smellandi hornum hver við aðra og
við garðabandið. Fótaleysi var engin
hindrun ef þurfti að skella sér niður í
króna á vorkvöldi og hjálpa gemlingi
að bera. Ég held að hann hafi strax
séð þegar hann kom í Laufás að nú
væri hann kominn heim. Prestakallið
og söfnuðirnir af þægilegri stærð og
Laufás ákjósanlegur staður til að
búa með sauðfé. Strax var hafist
handa að koma upp góðum fjár-
stofni. Þeir tóku einhuga á því Þór-
arinn og hann, báðir lunknir rækt-
unarmenn og náðu árangri. Þar sem
byrjað var með 40 kindur haustið
1991 er nú eitt stærsta fjárbú í Eyja-
firði.
Séra Pétur var virtur og dáður af
næstum öllu sem hann tók sér fyrir
hendur. Var þó ekkert öðruvísi en
aðrir dauðlegir menn þar sem maður
hitti hann á kirkjurtöppunum, í fjár-
húsunum, eða heima við eldhúsborð-
ið. Gat eins og hver annar verið bráð-
ur eða blíður, gamansamur eða
alvörugefinn, upprifinn eða fúll.
Aldrei leiðinlegur, þeim mun oftar
skemmtilegur. Viðræðufús um allt
nema veikindi sín.
Hann var aldrei sjúklingur þótt
hann þyrfti að dveljast löngum
stundum á sjúkrahúsum, ekki ör-
kumlaður þótt hann missti báða fæt-
ur. Dauðinn var ekki á dagskrá þótt
lífið héngi stundum á bláþræði.
Hann var önnum kafinn að lifa fram
á síðasta dag. Að yfirgefa teiginn á
miðjum slætti kom ekki til greina.
Þess vegna vorum við óviðbúin
þegar stríðinu var allt í einu lokið og
bardagamaðurinn fallinn. Því stríð
var það, langt og hart, háð af karl-
mennsku og æðruleysi. Þeim sem
horfðu á kom oft á óvart hversu
hetjulega var varist, hvernig alltaf
var staðið upp eftir hverja orrustu. Í
því stríði stóð hann ekki einn. Þar
var Inga sverð hans og skjöldur þar
til yfir lauk. Hún stóð reyndar þétt
við hlið hans í hverju sem var. Alltaf.
Hún gat verið bóndi, prestur og sálu-
sorgari allt eftir því hvað þurfti
hverju sinni. Þar sem annað þeirra
var var hitt venjulega líka.
Í dag er sorg og söknuður efst í
huga sóknarbarna hans. Þegar frá
líður þakklæti fyrir það sem hann
var og fyrir að fá að hafa hann þó
þetta lengi. Innilegar samúðarkveðj-
ur frá söfnuðinum í Laufás- og
Grenivíkursókn til foreldra hans,
Ingu og fjölskyldunnar allrar. Bless-
un Guðs vari yfir þeim.
Björn Ingólfsson.
Kveðja frá íbúum
Grýtubakkahrepps
Látinn er séra Pétur Þórarinsson
sóknarprestur í Laufási.
Árið 1991 fluttu Pétur og Inga
með fjölskyldu sína í Laufás þegar
Pétur gerðist sóknarprestur okkar í
Grýtubakkahreppi. Það var mikið
lán fyrir okkur að fá Pétur og fjöl-
skyldu í Laufás. Hann var náttúru-
barn og áhugamál hans voru á marg-
an hátt þau sömu og íbúanna.
Náttúrubarnið undi hag sínum vel í
Laufási og að hans tilstuðlan hefur
staðurinn byggst upp. Fáir staðir
eru fegurri en Laufás, fegurðin þar
eru engu lík.
Sauðfjárræktin átti mikil ítök í
huga Péturs og hann var alla tíð
virkur í búskapnum hjá Þórarni syni
sínum. Ný dráttarvél var keypt fyrir
nokkrum vikum, sérútbúin fyrir Pét-
ur svo hann gæti haldið áfram að
taka þátt í búskapnum. Ekki átti að
láta deigan síga. Forðum kom Pétur
á fótboltaleiki á Grenivík og mátti þá
bæði sjá og heyra hann láta til sín
taka á hliðarlínunni. Hann var mikill
keppnismaður og hafði oft orð á því
að hann hefði þótt helst til grófur
meðan hann sjálfur hafði heilsu til að
spila inn á vellinum. Já, Pétur tók
þátt í gleði okkar og sorgum og var
góður félagi og vinur. Á gleðistund-
um var hann hrókur alls fagnaðar.
Ekki var Pétur búinn að vera lengi í
Laufási þegar veikindi hans ágerð-
ust. Sykursýkin gerðist æ áleitnari
og þrátt fyrir nýjustu tækni lækna-
vísindanna áttu þau ekki ráð sem
dugðu. Þótt við vitum að Pétur ætti
sínar erfiðu stundir þá var veikind-
unum tekið með miklu æðruleysi.
Hann hafði mikla lífslöngun og við
vitum að hann hugsaði það eitt að lifa
áfram og láta veikindin ekki buga
sig. Hann ætlaði að aka á nýju drátt-
arvélinni á Laufástúnunum í sumar.
Í raun getum við þakkað fyrir að
hafa fengið að hafa Pétur þó þetta
lengi hjá okkur og það er ekki síst
Ingu að þakka. Hún stóð alltaf eins
og klettur við hlið hans hvað sem á
dundi. Og þar var ekki verið að mála
dekkri mynd en þurfti. Hvert sam-
félag ber mark sitt af þeim sem þar
búa. Því hefur það verið okkur mikið
lán að fá að njóta krafta fjölskyld-
unnar í Laufási og fengur að því að
bæði Þórarinn og Jón Helgi hafa
sest hér að með fjölskyldur sínar. Sú
von okkar er einlæg að Inga geti líka
búið með okkur eins lengi og hún
óskar.
Elsku Inga, Þórarinn, Jón Helgi,
Heiða og allt ykkar fólk, foreldrar og
systkini Péturs. Íbúar Grýtubakka-
hrepps votta ykkur innilega samúð
sína. Við þökkum Pétri fyrir allt og
vitum að hann tekur vel á móti okkur
þegar þar að kemur.
Guðný Sverrisdóttir
Kveðja frá
Þingeyjarprófastsdæmi.
„Fagnið með fagnendum, grátið
með grátendum,“ segir Páll postuli á
einum stað. Þessi hvatning átti vel
við sr. Pétur í Laufási, sem borinn
verður til moldar í dag, langt um ald-
ur fram. Sr. Pétur var sálnahirðirinn
mikli og góði, sem umfram allt hafði
hann dýrmæta hæfileika til að bera
að setja sig í spor annarra, auðga
gleðina á hamingjustundum sóknar-
barna sinna, sýna hlýju og nærfærni
á stundum sorgar og erfiðleika. Það
var eitthvað í fari Péturs, eins konar
náðargáfa sem hann bjó yfir, sem
gerði það að verkum að fólki hlaut að
líða vel í návist hans. Vissulega var
hann alvarlegur þegar það átti við,
en oftar en ekki stutt í húmorinn og
græskulausa stríðni. Með einlægri
framkomu sinni átti hann auðvelt
með að ná til hjartaróta þeirra sem
hann talaði til, hvort sem það var í
helgihaldinu eða í persónulegum
samskiptum. Pétur var einnig þeirr-
ar gerðar að hann hlaut að teljast til
forystu fallinn hvar sem hann var,
enda góðum gáfum gæddur. Og yndi
hafði hann af búskapnum alla tíð og
lét þar ekkert aftra sér. Hetjuleg
barátta hans við illvígan sjúkdóm
vakti þjóðarathygli. Þar sýndi hann
þrautseigju og æðruleysi, sem okkur
hinum er flestum óskiljanleg. Pétur
vildi aldrei gera mikið úr veikindum
sínum en dró heldur aldrei dul á
hvert hann sótti kraft. Hann gat því
án efa tekið undir með postulanum
þegar hann segir: Allt megna ég fyr-
ir hjálp hans sem mig styrkan gjörir.
Já, Pétur minnti oft á klettinn sem
ekkert virtist fá bifað – og bar þann-
ig nafn með rentu. Reynsla hans af
veikindum varð fjölmörgum öðrum
styrkur í þeirra eigin baráttu, Pétur
var þannig lifandi vitnisburður um
gildi trúarinnar, hvernig það er hægt
að varðveita lífsgleðina og vonina
mitt í andstreymi. Margir leituðu til
hans, bæði seint og snemma, til þess
að þiggja stuðning og hjálp, eða fá
hann til að vinna prestsverk og víst
er að vinnudagur hans var jafnan
langur og strangur. Harður var hann
við sjálfan sig og hlífði sér lítt. Ekki
er hægt að tala um Pétur án þess að
minnast á hana Ingu því að vissulega
var hún hans mikla og góða stoð og
stytta. Og það var einmitt í hinni
helgu þjónustu sem Pétur naut sín
best, að boða og vitna um þann Guð
kærleikans sem kristnir menn játa
trú á. Sr. Pétur var að störfum nán-
ast fram á síðasta dag og er það mik-
ið þakkarefni. Kallið kom, eftir að
allt hafði verið gert sem í mannleg-
um mætti stóð til að veita líkn og
lækningu. Það er vissulega sárt að
kveðja hann svo snemma. Mynd
hans mun ekki gleymast þeim sem
hann þekktu. Og ekki er vafi á því í
mínum huga, að nafn hans mun skipa
verðugan sess í kristnisögu þjóðar-
innar, þó ekki væri nema fyrir sálm-
inn fallega „Í bljúgri bæn“. Sá sálm-
ur verður trúlega sunginn í margra
mannsaldra. Blessuð sé minning
Péturs Þórarinssonar. Guð blessi
þig, Inga, börn ykkar, tengdabörn,
barnabörn og ástvini alla. „ Lífið er
mér Kristur og dauðinn ávinningur“
(Fil. 1) Þá fullvissu hygg ég að sr.
Pétur hafi átt.
Jón Ármann Gíslason.
Miðvikudagsmorguninn 1. mars
berast þau dapurlegu tíðindi að Pét-
ur í Laufási sé látinn. Fréttin berst
hratt um sveitina okkar og langt út
fyrir hreppsmörk. Pétur var einstak-
lega vel látinn maður og vinsæll.
Kannski mátti búast við að svona
gæti farið fyrr en síðar þar sem eng-
um duldist að Pétur barðist við erf-
iðan sjúkdóm. Engu að síður kemur
lát prestsins okkar á óvart.
Þau Pétur og Inga tóku saman
ung að árum og engin orð fá lýst
hversu mikilvæg þau voru hvoru
öðru. Eftir að Pétur veiktist alvar-
lega af sykursýki sem olli því að taka
þurfti báða fætur var það í raun ein-
stakt hversu vel Inga stóð með
manni sínum og aðstoðaði hann við
allt það sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Gilti þar einu um hvort þar væri
um embættisverk að ræða eða per-
sónuleg málefni. Viljastyrkur Péturs
og áræði voru einstök og bónbetri
mann var ekki að finna. Allir sem
þekktu Pétur vissu að hann fór nokk-
uð geyst síðustu árin ef tekið er tillit
til heilsufars en þetta var einfaldlega
hans leið og nálgun. Inga stóð með
honum í því eins og öðru.
Pétur var einstaklega góður
prestur og eftirsóttur á mannamót-
um enda hrókur alls fagnaðar.
Ósjaldan var hann fenginn til að
stjórna samkomum og veislum.
Hann var í essinu sínu þegar hann
stjórnaði brúðkaupsveislu systur
sinnar Ernu og Péturs Snæbjörns-
sonar sem fram fór í Reynihlíð og
ávarpaði gesti með þessum orðum:
„Verið þið öll velkomin á kjördæm-
isþing framsóknarmanna í Norð-
austurkjördæmi.“ Hann var fram-
sóknarmaður og var stoltur af því.
Pétur var áhugasamur um búskap
og þá sérstaklega sauðfjárrækt.
Hann hafði sauðfé á flestum þeim
stöðum þar sem hann gegndi prests-
þjónustu. Ég er ekki frá því að hann
hafi einmitt haft það í huga þegar
hann valdi sér sóknir til að þjóna.
Eftir að heilsan fór að gefa sig var
það einstaklega ánægjulegt fyrir
Pétur að Þórarinn sonur þeirra
hjóna skyldi einmitt vera gæddur
sömu eiginleikum og faðirinn hvað
varðar brennandi áhuga á búskap.
Þórarinn rekur myndarlegt sauð-
fjárbú í Laufási ásamt fjölskyldu
sinni og fór Pétur gjarnan um á fjór-
hjóli til að fylgjast með búskapnum.
Auk Þórarins eiga þau Pétur og
Inga, Jón Helga, sem er viðskipta-
fræðingur og vinnur hjá Íslenskum
verðbréfum, en býr ásamt fjölskyldu
sinni á Grenivík, og dótturina Heiðu
sem búsett er tímabundið í Dan-
mörku ásamt sambýlismanni sínum.
Fjölskyldan var Pétri mikilvæg og
ekki síst barnabörnin fimm.
Það verður erfitt að fylla það
skarð sem nú hefur verið höggvið í
samfélagið við Eyjafjörð sem Pétur
sinnti svo vel. Við kveðjum prestinn
okkar með virðingu og þakklæti.
Innilegar samúðarkveðjur til Ingu,
Þórarins, Jóns Helga og Heiðu.
Einnig til tengdabarna, barnabarna
og foreldra Péturs, þeirra Elínar og
Þórarins.
Minningin um góðan dreng lifir.
Valgerður Sverrisdóttir.
,,Þú munt ganga fyrir Drottni að
greiða vegu hans og veita lýð hans
þekkingu á hjálpræðinu, sem er fyr-
irgefning synda þeirra. Þessu veldur
hjartans miskunn Guðs vors. Hún
lætur upp renna sól af hæðum að
vitja vor og lýsa þeim, sem sitja í
myrkri og skugga dauðans, og beina
fótum vorum á friðar veg. (Lúk 1:
77–79.) Þessi helgu orð úr guðspjalli
Lúkasar lýsa fyrirheitunum er Jó-
hannesi Zakaríassyni, sem síðar
nefndist skírarinn voru ungum gefin.
Þau voru prédikunartexti dr. Sigur-
björns Einarssonar biskups, þegar
hann vígði sex guðfræðinga til
presta í Dómkirkjunni 3. október
1976. Sr. Pétur Þórarinsson prófast-
ur var einn okkar sem þá þáðum
vígslu. Með sr. Pétri eru tveir horfn-
ir úr þeim vina- og vígslubræðra-
hópi. Sr. Sighvatur Birgir Emilsson
sem lengstum þjónaði í Noregi
kvaddi fyrir rúmu ári. Blessuð sé
minning þeirra, og gefi Guð góðan
ávöxt af þjónustu þeirra við að
greiða veg Drottins og miðla hjálp-
ræði hans. Við fórum hver til sinnar
þjónustu, norður í land, austur og
vestur, vígðumst til safnaða sem við
höfðum fullan hug til að þjóna vel.
Við vorum auðvitað bara stráklingar
og flestir síðhærðir í þá daga. En
okkur fannst flestum öruggara að
hafa skegg, svona til að þekkjast frá
fermingardrengjunum okkar. Þann-
ig var líka með Pétur. En annað
hafði hann fram yfir okkur. Hann
hafði starfað að barna- og æskulýðs-
málum í kirkjunni meira en við hinir
allir til samans. Hann tók starfsdag-
inn snemma á akri Drottins. Eftir
prestsvígsluna fór hann norður á
heimaslóðirnar og lét til sín taka við
prestskap og búskap. Sr. Pétur
sýndi hvarvetna árvekni og fram-
sækni í boðun sinni. Hann var glaður
og góður þjónn Guðs síns. Og hann
var drengur góður hvar sem hann
var og fór. Hann bar með sér lífs-
kraft trúar sinnar bæði í andstreymi
og í meðbyr. Hann valdist víða til
forystu og trúnaðarstarfa. Og
reynsla hans gerði hann eflaust
ennþá næmari á hag og kjör fólksins
sem hann þjónaði og samfélagsins í
heild. Það var okkur afar dýrmætt
og styrkti helg vinabönd að koma
saman með eiginkonum okkar
fimmta hvert ár en þannig höfum við
fagnað vígsludeginum okkar og allt-
af ásamt vígsluföður okkar, dr. Sig-
Pétur Þórarinsson