Morgunblaðið - 09.03.2007, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 9. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Málfríður Sig-urðardóttir
fæddist á Akranesi
29. ágúst 1927. Hún
lést á Sjúkrahúsinu
á Akranesi þann 28.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin í
Tryggvaskála á
Akranesi, þau Sig-
urður Jónsson,
húsasmiður f. 25.
júlí 1906, d. 16.
september 1982 og
Þóra G. Guðjóns-
dóttir, húsfreyja f. 6. júlí 1902, d.
12. júlí 1992. Systur Málfríðar eru
Guðbjörg, f. 23. maí 1929 og Guð-
jónína f. 8. janúar 1934.
Þann 23. mars 1946 giftist Mál-
fríður Guðmundi Ó. Guðmunds-
syni f. 1. nóvember 1922. For-
eldrar hans voru Guðmundur
Vigfús Guðjónsson, sjómaður, f.
14. mars 1884, d. 28. ágúst 1957,
og Jóhanna Björg Guðmunds-
dóttir, húsfreyja, f. 9. ágúst 1885,
d. 23. apríl 1971.
Fyrsta búskaparár Málfríðar og
Guðmundar leigðu þau íbúð að
Hólabraut 17 á Akureyri. Þann 3.
Lidiu Andreeva, f. 20. júlí 1966. 3)
Birgir, f. 21. júlí 1949, hann er
kvæntur Ragnheiði Ingu Haf-
steinsdóttur, f. 10. mars 1952.
Börn þeirra eru: a) Sigurður Rún-
ar, f. 24. júlí 1986. b) Kristjana
Birna, f. 18. október 1988. 4) Jón
Þór f. 2. ágúst 1956, sambýliskona
hans er Ástríður Jónasdóttir f. 30.
maí 1955. Börn þeirra eru: a)
Þóra Björg, f. 27. apríl 1980. b)
Sólveig, f. 22. ágúst 1982. c) Sig-
urður, f. 10. desember 1986. Dótt-
ir Ástríðar og fósturdóttir Jóns
Þórs er Ína Dóra, f. 14. september
1975.
Barnabörn Málfríðar og Guð-
mundar eru ellefu, barna-
barnabörn eru níu og barna-
barnabarnabarn er eitt.
Auk húsmóðurstarfa starfaði
Málfríður utan heimilis í um tvo
áratugi á rannsóknastofu Sjúkra-
hússins á Akranesi.
Eitt af helstu áhugamálum
hennar um langt árabil var þátt-
taka í kirkjukór og kirkjunefnd
Akraneskirkju.
Útför Málfríðar fer fram frá
Akraneskirkju föstudaginn 9.
mars og hefst athöfnin klukkan
14.
júlí 1946 festu þau
kaup á húsi á Akra-
nesi, sem nefnt var
Akrafell, þar bjuggu
þau fram til 15. des-
ember 1954 að þau
fluttu að Stillholti 9 á
Akranesi. Það hús
byggðu þau og
bjuggu þar alla tíð
síðan.
Synir Málfríðar og
Guðmundar eru: 1)
Sigurður Guðmunds-
son, f. 28. september
1946, hann kvæntist
Fanneyju Láru Einarsdóttur, f.
28. júlí 1946. Þau slitu samvistir.
Dætur þeirra eru: a) Málfríður, f.
28. ágúst 1965. b) Þórdís f. 6. febr-
úar 1970. c) Birna f. 7. apríl 1974.
Sigurður kvæntist Ólöfu Bettý
Grétarsdóttur f. 19. janúar 1951,
þau slitu samvistir. Sigurður er
kvæntur Huldu Guðbjörnsdóttur,
f. 27. desember 1951. 2) Björgvin
Trausti, f. 8. júlí 1948, hann
kvæntist Lilju Steinþórsdóttur f.
2. ágúst 1949. Þau slitu samvistir.
Dætur þeirra eru: a) Rósa, f. 1.
nóvember 1977. b) Una, f. 10. des-
ember 1983. Björgvin er kvæntur
Í dag er til moldar borin hjart-
kær tengdamóðir mín Málfríður
Sigurðardóttir. Kynni okkar Fríðu,
eins og hún var jafnan kölluð, hóf-
ust á Þorláksmessu árið 1978. Fyr-
ir klaufaskap misstum við mæðg-
urnar af Akraborginni til
Reykjavíkur. Það lá því beinast við
að nota tækifærið til að hitta til-
vonandi tengdaforeldra í fyrsta
skiptið. Ekki varð ég fyrir von-
brigðum með móttökurnar hjá
þeim hjónunum, þegar við höfðum
heilsast var eins og við hefðum
þekkst alla tíð. Oft síðar hefur mér
verið hugsað til þess hversu mér
þótti Fríða myndarleg kona þegar
ég sá hana en við frekari kynni
kom svo fljótt í ljós hve vönduð og
vel gerð hún var á allan hátt. Dótt-
ur minni Ínu Dóru, gekk hún strax
í ömmu stað og tók sem sínu eigin
barnabarni og voru þær mjög nán-
ar alla tíð. Sjálf eignaðist ég í
henni mína bestu vinkonu.
Þegar við Jón fórum að búa
saman var hún full áhuga um góð-
an framgang búskaparins og lagði
sitt af mörkum til þess að svo gæti
orðið. Alltaf var hún boðin og búin
til aðstoðar ef svo bar undir og af
alþekktu lítillæti sínu taldi hún það
jafnan ekkert vera sem hún gerði
fyrir aðra, hún hefði bara gaman
af.
Mér er hugstætt hversu glað-
lynd Fríða var alla tíð, örstutt var
í grínið og beitti hún þá gjarnan
fyrir sig orðtökum og setningum
sem hún hafði heyrt á yngri árum.
Sumt hafði hún eftir föður sínum,
en hann var manna gleggstur að
sjá spaugilegu hliðar mannlífsins,
öðru hafði hún tekið eftir sjálf og
tileinkaði sér á góðri stundu í
góðra vina hópi. Þegar alvarlegri
mál bar á góma var hún nærgætin
og kom þá best í ljós hennar innri
maður, en hún mátti ekkert aumt
sjá án þess að bregðast við. Ef
máli var hallað gegn einhverjum
sagði hún jafnan eins og móðir
hennar sagði gjarnan við slíkar að-
stæður: „Það á hver það hann á.“
Með því áttu þær við að í öllum
byggi eitthvað gott, þó ef til vill
væri annað miður.
Áhugi hennar á námi og tóm-
stundum barnanna okkar var mér
mikils virði og sú hvatning, sem
hún veitti þeim, hefur nýst vel.
Jafnframt lýsir það henni best hve
börnin hafa haft mikinn áhuga á að
vera í samskiptum við hana frá
fyrstu tíð og allt fram að andláti
hennar. Þótt ekki hafi skólaganga
Fríðu verið löng var hún hafsjór af
fróðleik og átti auðvelt með að
miðla öðrum af honum. Hún hafði
mikinn áhuga á íslenskri tungu og
lagði ríka áherslu á rétt ritað og
mælt mál.
Mér er minnisstætt þegar við
fjölskyldan og Fríða og Guðmund-
ur fórum í nánast árviss ferðalög
okkar, þó ekki væri um neinar
langferðir að ræða. Hún var iðin
við að fræða samferðafólkið um
það sem fyrir augu bar, það er
dýrmætt fyrir börnin að hafa átt
slíka ömmu, sem alltaf var fús til
að svara hinum ólíklegustu spurn-
ingum sem upp komu við hin ýmsu
tækifæri.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég þakka Fríðu fyrir öll árin
sem við höfum verið samferða.
Með hlýhug mun ég minnast þess
tíma, sem hefur verið mér afar
lærdómsríkur og dýrmætur.
Hvíl í friði.
Þín
Ástríður.
Elsku amma okkar er látin. Við
minnumst hennar með söknuð í
brjósti en einnig með þakklæti fyr-
ir allan tímann sem við fengum
með henni.
Amma var einstök kona. Hún
var, eins og margar konur af henn-
ar kynslóð og svosem fleiri kyn-
slóðum, í meira en fullu starfi við
að hugsa um aðra. Aðeins 22 ára
gömul hafði hún eignast þrjá syni.
Sá fjórði, faðir okkar, fæddist svo
þegar hún var 29 ára. Það var oft
ansi mikið að gera hjá henni því afi
var oft og tíðum að vinna í burtu
og amma þurfti þá að hugsa ein
um synina og heimilið. Amma var
eins og fólk ímyndar sér góðar
ömmur. Hún var einstaklega hlý
við okkur krakkana og kom þannig
fram við okkur að okkur fannst við
geta talað um alla hluti við hana,
sama hvort það var eitthvað sem
var að plaga okkur eða eitthvað
sem var skemmtilegt. Hún talaði
ekki illa um nokkurn mann og
hugsaði lítið um það sem henni
mislíkaði heldur einbeitti sér frek-
ar að því sem var vel gert. Það er
líklega eitt besta veganestið handa
fólki sem er að eldast og þroskast.
Þegar við systkinin fórum í Fjöl-
brautaskólann á Akranesi dvöldum
við á heimavistinni eða leigðum
húsnæði annars staðar í bænum.
Mörgum fannst skrýtið að við vær-
um ekki hjá afa og ömmu sem
bjuggu bara stuttan spöl frá skól-
anum. Ástæðan var einföld, við
vissum að ef við hefðum búið á
Stillholtinu hefði ömmu fundist að
hún bæri ábyrgð á okkur og hefði
hugsað of mikið um okkur, ef hægt
er að orða það þannig. Eins var
svosem líka vitað að hún myndi
vaka eftir okkur ef við brygðum
okkur á eitt ball eða svo. Við vild-
um ekki að hún hefði áhyggjur af
okkur og þess vegna var þetta
ágætt fyrirkomulag. Hins vegar
vorum við mikið á Stillholtinu,
kíktum eitthvað þangað á hverjum
degi. Stundum sinntum við heima-
lærdómnum þar og amma var afar
áhugasöm um námið hjá okkur.
Hún lagði á minnið í hvaða fögum
við vorum og vildi alltaf fá afrit af
stundaskránni svona til þess að
geta fylgst með. Eftir að við flutt-
um til Reykjavíkur og fórum í há-
skóla fylgdist hún jafn vel með þó
svo að lengra væri á milli okkar.
Síðustu árin var minnið farið að
gefa sig ásamt öðru eins og gerist
og gengur. Amma varð vör við að
hún var farin að gleyma og áttaði
sig stundum ekki alveg á því sem
var að gerast í kringum hana. Það
var erfitt að horfa upp á það þegar
hún fann það sjálf að hún var farin
að gleyma. Hún mundi gamla tím-
ann hins vegar yfirleitt alveg eins
og hlutirnir hefðu gerst í gær og
þess vegna var oft betra að ræða
frekar um gömlu dagana. Eitt var
samt alltaf hægt að tala um núna
undir það síðasta. Það var hann
Nökkvi hennar Ínu systur okkar
sem fæddist fyrir rétt rúmu ári
síðan. Amma var alveg heilluð af
honum, hún talaði mikið um hann
og spurði hvernig hann hefði það
og strauk honum og spjallaði við
hann þegar hún hitti hann. Það var
svo gaman að sjá hvað hann hafði
góð áhrif á hana. Elsku amma, við
þökkum þér fyrir allar samveru-
stundirnar, hlýjuna og gæðin. Við
eigum eftir að sakna þín mikið.
Þín,
Þóra Björg og Sigurður.
Elsku amma.
Okkur langar að þakka þér fyrir
allar góðu stundirnar sem við átt-
um saman. Það var alltaf svo gott
að koma á Stillholtið til ykkar afa.
Eftir að við fluttum norður, og svo
til Reykjavíkur, urðu heimsóknirn-
ar á Stillholtið ekki eins margar og
við hefðum viljað en þegar við hitt-
umst var það alltaf jafngaman og
gott. Við áttum líka oft löng og góð
samtöl í síma sem byrjuðu alltaf
með sömu kveðjunni og enduðu
með sömu kveðjunni. Elsku amma,
við eigum eftir að sakna þín mikið
og við verðum duglegar að segja
börnunum okkar frá þér, við vild-
um að þau yngri hefðu fengið að
kynnast þér betur.
Elsku afi. Guð gefi þér og okkur
öllum styrk á þessum erfiðu stund-
um.
Þórdís og Birna
Þegar ég fregnaði lát minnar
kæru frænku og móðursystur
Fríðu leitaði hugurinn til
baka upp Akranes þegar ég lítil
stelpuhnáta var í sumardvöl hjá
ömmu og afa í
Tryggvaskála. Í þetta notalega
hús litu þær gjarnan inn til ömmu
á morgnana, á leið úr mjólkurbúð-
inni, þessar kjarnakonur sem að
mér stóðu og umvöfðu á allan hátt
– ömmusysturnar Jóna og Maja,
svo móðursysturnar Nína og
Fríða. Ekki komu þær allar í einu
en ég greindi á hljóðskrafinu upp á
loft, þar sem ég teygði úr mér í
rúminu, hverjar væru nú í húsi.
Þegar heyrðist háum rómi og
glettnum, eftir stutt bank: „Góðan
daginn, allir á lífi hér?“ þá heyrði
ég að þetta var Fríða frænka. Ég
klæddi mig í hasti; best að
drífa sig niður í trakteringarnar
og fylgjast með, nú var von á ein-
hverju hressilegu.
Fríða hafði þann eiginleika að
velkjast ekki um of í smáatriðum
heldur hefja þau upp í græskulausi
skopi – og hló þá manna hæst. Þá
smitaðist Maja sem líka var grall-
ari, hún ók sér allri, sló sér á lær
og hló svo undir tók í eldhúsinu en
amma, sem að vanda stóð við elda-
vélina, fylgdist með í hógværð
sinni kímin á svip, ég stóð hjá fliss-
andi út í loftið – fiskiflugurnar í
glugganum sáu sitt óvænna og
flugu út.
Þegar frá leið og mjólkurbúðin
var flutt úr okkar nágrenni inn í
Stillholt, þar sem Fríða bjó, þá
skokkaði ég með ömmu á morgn-
ana inn í Mýri sem kallað var, þá
var komið við hjá Fríðu. Þar var líf
og fjör í húsinu – strákarnir henn-
ar á svipuðu reki og ég – svo ég
varð oft eftir part úr degi að leik
við frændur mína.
Fríða var dugnaðarforkur til
allra verka og stjórnaði öllu heim-
ilishaldi innan dyra af röggsemi og
útsjónarsemi – mig minnir að ég
hafi kannski ekki gert mikið gagn
þar inni, það var heldur ekki til
þess ætlast – en ég snuddaðist í
sendiferðir eða handlangaði þvott
úr vindu eða á snúru. Það var
gaman að fylgjast með frænku
minni í þvottastússinu í kjallaran-
um, dampinn lagði upp úr suðu-
pottinum, í gegnum gufuna grillti
ég í hana þar sem hún snaraði flík-
unum milli bala og vindu og hljóp
svo léttfætt upp brattan stigann í
eldamennsku og bakstur þess á
milli. Hún frænka mín var alla tíð
heimakær, langferðalög voru henni
ekki að skapi, en hún fylgdist vel
með viðburðum innanlands sem ut-
an. Það var henni nóg að lesa um
þá og hlusta eftir þeim í gegnum
útvarp og sjónvarp.
Hún reyndist fólkinu sínu vel,
ungu sem öldnu, ekki síst foreldr-
um sínum og móðursystrum í
þeirra veikindum við ævilok. Hún
var elst þriggja systra og var
ávallt hlýtt samband þeirra á milli
þó í fjarlægð væri. Það var nota-
legt að sitja með þeim systrum
þegar þær hittust þrjár saman í
hinsta sinn, dagstund í ágúst sl. á
heimili Fríðu – að horfa og hlusta
á þær og skynja þessa umhyggju
og hlýju sem stafaði frá þeim
hverri til annarrar. Grunnt var á
glettninni í augum Fríðu þrátt fyr-
ir erfið veikindi sem þjökuðu hana
en nú höfðu orðið hlutverkaskipti á
heimilinu, Guðmundur maður
hennar annaðist nú alfarið um
heimilið, eldhús, þvotta og þrif, og
ekki síst hana frænku mína. Það
var hennar lán í veikindunum
hversu vel hann var á sig kominn,
og gerði henni kleift að vera heima
sem lengst. Í minningunni um
Fríðu birtist mér kona sem gustaði
oft af, réttsýn og heil, gat stundum
verið dulítið þver, það var ekki
langsótt, en bráðfyndin og
skemmtileg, hlý og næm ef eitt-
hvað var að, hafði yndi af tónlist,
söng og trallaði þegar svo bar und-
ir.
Við endurfundina við fólkið sitt
hinum megin er sem ég sjái hana
fyrir mér, keika og lausa úr fjötr-
um sjúkleika, koma stormandi til
þeirra á sinn snaggaralega háttt
og segja: „Jæja, þá er ég komin.“
Minningin um Fríðu er björt og
fögur.
Ég sendi Guðmundi, sonum
þeirra og fjölskyldum, sem og
systrum hennar samúðarkveðjur.
Farðu sæl, frænka mín, inn í feg-
urð himins,
Þóra Grétarsdóttir.
Einhverju sinni var verið að
taka upp kartöflur heima í sveit-
inni. Aldrei þessu vant hafði ég
enst óvenju lengi í kartöflugarð-
inum og var orðið ansi kalt á tán-
um þegar ég kom inn í drekkutím-
ann til ömmu. Amma lét mig
setjast á stól, klæddi mig úr ull-
arsokkunum og tók utan um tás-
unar á mér með höndunum þar til
mér var orðið svo dásamlega hlýtt.
Ég veit ekki af hverju þetta til-
tekna atvik situr svona sterkt í
mér. Kannski vegna þess að ég
man að ég hugsaði með mér hvað
ég væri verulega heppin að eiga
svona góða ömmu. Amma fékk allt-
af stjörnur í augun þegar hún
minntist bíóferðanna sem hún og
Jórunn vinkona hennar stunduðu
af miklum móð þegar fyrstu bíó-
sýningarnar fóru fram á Skagan-
um. Þar voru stjörnur á borð við
Gregory Peck og Ava Gardner í
sviðsljósinu og yfirleitt komu þær
stöllur hágrátandi út úr Báruhús-
inu yfir dramatískum endalokum
kvikmyndanna enda átti amma
auðvelt með að setja sig í spor
annarra, hvort sem var á hvíta
tjaldinu eða í hversdagsleikanum.
Þó svo að peningar væru af skorn-
um skammti í Tryggvaskála eins
og annars staðar gaf pabbi hennar
henni alltaf aura fyrir bíóferðum.
Einhverju sinni hafði hann það þó
á orði í gríni að það væri ekki nógu
gott að hún kæmi alltaf grátandi
heim úr bíóinu, myndirnar væru
greinilega ekkert sérlega skemmti-
legar. Amma kallaði mig yfirleitt
angastýrið sitt og oft aumingja
stelluna hennar ömmu sinnar, en
bætti því alltaf við að ég væri eng-
inn aumingi, hún tæki bara svona
til orða. Ég á eftir að sakna henn-
ar á svo margan hátt. Kannski
hljómar það kjánalega en ég á eftir
að sakna þess að heyra hvernig
hún ræskti sig. Það var eitthvað
svo sérstakt og það gerir það eng-
Málfríður Sigurðardóttir
✝
Bróðir okkar og vinur,
INGVI MÁR GEIRHARÐSSON,
Erluási 68,
Hafnarfirði,
sem lést þriðjudaginn 27. febrúar verður jarðsung-
inn frá Fossvogskapellu mánudaginn 12. mars
kl. 13.00.
Systkini hins látna.
Íbúar og starfsfólk Erluási 68.
✝
Móðir okkar,
INGUNN EINARSDÓTTIR
húsfreyja á Aðalbóli
í Hrafnkelsdal,
lést á Sjúkrahúsinu á Egilsstöðum miðvikudaginn
7. mars.
Útförin auglýst síðar.
Börnin.